evime geldim
çarşamba
saat 03.32
ali
yuşa
yaklaşık 13 dakikadır uğraşıp odaklandığı sorudan çalan telefonunun sesiyle irkilerek uzaklaştı ali. yatağının üzeride duran telefonu eline aldığında hızlıca sesini kıstı. bu saatte kimin aradığını düşünürken arayan numarayı tanımadığını fark etti. açıp açmamak arasında kaldığı sırada arama sonlandı. fakat tekrar çalması uzun sürmedi. önemli bir şey olabileceğini düşündüğünden telefonu yanıtlayıp usulca kulağına koydu.
"efendim?"
konuşma sesinden önce bir burun çekme sesi yankılandı telefonda.
"açacak şimdi ağabey, uyumuyordur o bu saatte."
yuşanın sesi kulaklarına dolduğunda telefonu kulağından çekip arayan numaraya bir daha baktı.
"yuşa?"
"aa ali açtın mı?"
bazı kelimeleri uzatıyor bazı kelimeleri ağzında yuvarlıyordu yuşa. sarhoş olduğunu anlamak için dâhi olmaya gerek yoktu.
"ben demiştim sana açacak diye."
"heh ali. özür dilerim. çok özür dilerim. lütfen artık barış benimle."
ardından bir burun çekme sesi daha duyuldu telefonun diğer ucundan.
"yuşa ağladın mı sen?"
"yoo."
"hem sen bugün niye okula gelmedin? yanına geleceğim diye mi?"
"burnunu niye çekiyorsun?"
hafifçe kıkırdadı yuşa.
"havanın bu kadar soğuk olacağını tahmin etmemiştim."
"nerdesin sen yuşa?"
belli bir süre ses gelmedi karşıdan. ali sorusunu yineledi.
"oğlum nerdesin dedim."
"şeydeyim ben. nerdeyim. hah, otogardayım."
"lan bu saatte orada ne yapıyorsun sen?"
"ben gidiyorum."
"nereye gidiyosun yuşa ne diyosun?"
"bayburta gidiyorum ben."
"ne var bayburtta?"
"bilmiyorum."
"ne demek bilmiyorum? niye gidiyorsun o zaman?"
"ya bilmiyorum işte. öğrenmeye gidiyorum."
"hem neydi öğrenmemek değil bilmemek ayıpmış."
"ne?"
"yok tam tersiydi. neyse. aynı şey."
"aştide misin sen şu an?"
"evet nerden bildin?"
"yuşa gecenin üçünde orada ne yaptığını sorabilir miyim?"
"bayburta gideceğim."
"biletin var mı?"
"yok. ama burda bilet satan kimse de yok. binince veririm ücreti."
"dolmuş mu bu?"
