ARA VERİLDİ
❝Kahramanlar can verir, yurdu yaşatmak için. ❞
Babasının izinden giderek asker olan İdil Çevik. Şehadet şerbetini içmeye baş koymuştur. Bu şanlı yolda alnı ak, gözü kara bir şekilde ilerliyordur.
Çocukluktan beri disiplinli bir hayat sü...
Bugün negatif bir enerji ele geçirdi etrafımı belki bu bölümün etkisidir bilemiyorum. Sen bu gün benim yerime de mutlu ol, olur mu?
Biraz acı dolu bir bölüm okuyacaksın. İdil bebeğim seni çok seviyorum umarım sana acı çektirdiğim için bana darılmazsın, böyle olması gerekiyordu.
Bölüm sonunda lütfen fikirlerini benimle paylaş ve gelişmeme yardımcı ol.
Buraya tıklayıp husaiise beni takip etmeyi unutma güzelim!
Desteğini benden esirgeme yıldızı patlatıp, yorum yaparak yanımda ol. Desteğine ihtiyacım var.
İyi okumalar, esenlikler dilerim!
!BU KURGUDA YER VE ZAMAN UNSURLARI DEĞİŞTİRİLEREK KULLANILMIŞTIR, OLAYLAR GERÇEKLİĞİ TAMAMİYLE YANSITMAZ!
🖇️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hissettiklerimin ağırlığı bir urgan gibi boynuma dolandı."
•••
2 Kasım 2023 - Kuzey Irak|Kandil Dağı
Zihnim allak bullaktı. Ne hissettiğimi bilmiyordum. Zihnimde bir sürü anı canlanıyordu. Acınası geçmişim iki yakamı kanlı elleriyle kavramış, yıllar sonra sineye çektiğim her şeyi şimdi gün yüzüne çıkarıyordu.
Değişik bir duyguydu burada olmak, esir düşmek. İlk defa hissetmiyordum bu duyguyu. Yirmi iki yıl önce annem karşıma geçmiş elinde ki paslı bıçakla beni canımla tehdit ederken de böyle hissetmiştim. Adını bilmesem de yabancı olmadığım bir duyguydu. Hissettiklerimin ağırlığı bir urgan gibi boynuma dolandı.
Gözlerimi ağır ağır açtım. Bulanıktı etraf. Net göremiyordum ama anladığım kadarıyla mağaradaydım. Nemli ve boğucu bir koku sarmıştı etrafımı. Bunun yanı sıra kanımın keskin kokusunu da net bir şekilde alıyordum.
Bir kaç kere gözlerimi kırpıştırdığım da etraf yavaşça netleşti tahmin ettiğim gibi mağaradaydım. İleriden çok az ışık geliyordu, onun dışında gözüken bir şey yoktu.
Bir kolum yaslandığım yere zincirliydi. Kendi kendime sanki kolumu kurtarabilecekmiş gibi aptalca hırpaladığım da zincirlerin yaptığı yarayla acıyla inledim, bu kadar yara olduysa bir kaç gündür burada olmalıydım. Zaman kavramından oldukça uzaktaydım.
