ARA VERİLDİ
❝Kahramanlar can verir, yurdu yaşatmak için. ❞
Babasının izinden giderek asker olan İdil Çevik. Şehadet şerbetini içmeye baş koymuştur. Bu şanlı yolda alnı ak, gözü kara bir şekilde ilerliyordur.
Çocukluktan beri disiplinli bir hayat sü...
Ayayy selamlarr güzelimm! Nasılsın? Her zaman iyi oll.
Bu bölüm beni çok heyecanlandırdı. İlk yakınlaşmaları okuyacağız!
Umarım sende beğenerek okursun:)
Buraya tıklayıp husaiise beni takip edersen çok sevinirim.
Yıldıza basmayı unutmayalım. Ayrıca yorumlarınız benim için çok değerli, yorumlarınızı bekliyorum.
İyi okumalar, esenlikler dilerim!
!BU KURGUDA YER VE ZAMAN UNSURLARI DEĞİŞTİRİLEREK KULLANILMIŞTIR, OLAYLAR GERÇEKLİĞİ TAMAMİYLE YANSITMAZ!
🖇️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bana meydan okumak seni aşar İdil, altımda kalırsın."
•••
Hastane odasında tek başıma duruyordum. Dinlenmem için çıkmışlardı ama ben zaten yeterince yatmıştım. Uyumak istemiyordum ama anlayan var mı ulan!?
Gözlerim kapalıydı, oda karanlıktı. Az önce halamla, kuzenim yanıma girmiş. Nasıl olduğumu sormuşlardı. Gayet ortadaydı aslında ama işte biraz kafasız oldukları için boş boş konuşup çıkmışlardı. Kovmamak için zor durdum yanii!
Birden kapının kulpunu biri indirdi ve yanıma doğru adımladı. Gözlerimi açmadım içeri giren kişi yanımda ki koltuğa oturdu.
Tanıdık bir kokuydu ama kimin kokusu çıkaramamıştım. Derin bir iç çekme sesi duydum.
"Uyanıkken yüzüne bakamayacak kadar utanıyorum İdil."
Ekrem.
Neyden utanıyordu? Sesinde pişmanlık vardı.
"Uyandığında benden nefret etmeni istiyorum ama nefretine de nasıl dayanırım bilmiyorum."
Ne nefretinden söz ediyordu lan bu!? Sanırım uyurken çok şey kaçırdım.
"Seni o halde gördüğüm de yandım İdil."
Asıl yanan benim Ekrem.
"Ekrem beni yaktılar ben cidden yandım." dedim dayanamayarak.
Aniden olduğu yerde hareketlendi, beklemiyordu ama geri adım atmadı.
