Telefonun diğer ucundan "efendim" diyen Hakan ile, sesini duyar duymaz içimde oluşan kıpırtıya engel olamamıştım.
Beste: ne zaman geliceksin?
Hakan: noldu?
Beste: eve gelmen lazım.
Hakan: niye?
Beste: Hakan.. eve gel, soru sorma. Lütfen.
Hakan: Sıkıntı ne Beste? Niye geleyim eve?
Beste: seni istiyorum çünkü. Ateş gibiyim.
Karşı tarafta oluşan sessizlikten aldığım cesaretle boğuk bir sesle devam ettim.
Beste: söndürmen lazım.
Hakan: Beste.. anlamıyorum..
Beste: eve gel.. anlıcaksın.
Telefonu kapatıp koşarak odaya geçtim ve soyunmaya başladım. Üstüme geçirdiğim gecelikle bir süre aynada kendimi süzdüm.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Odadan dışarı çıkarak salona geçtim ve perdeyi yavaşça aralayarak gelen gideni kontrol etmeye başladım.
Hadi Hakan..
Hadi!
Geçen zamanın ardından aracının siteye giriş yaptığını görmüştüm. Tekti.
Bu sefer koşarak kapıya gittim ve kapı deliğini yoklamaya başladım.
Hakan göründüğünde biraz bekledim. Eli pantolonunun cebine anahtarına gittiğinde seri davranarak kapıyı araladım.
Beni görür görmez yüzünde oluşan şaşkınlıkla baştan aşağı beni süzmeye başladı.
Algıları kapanmış gibiydi.
Beste: nası olmuş, yakışmış mı?
Hakan kirpiklerini sımsıkı birbirine bastırıp tekrar açtı.
Hakan: sen..
Cümlenin devamını getirmedi.
Gözleriyle beni biraz daha süzdükten sonra olduğumuz yerin farkına vararak arkasına döndü ve karşı dairenin kapısına bakarak hızla içeri girip kapıyı örttü.
O kapıyı örter ötmez acele davranıp aramızdaki mesafeyi sıfıra indirip ellerimi boynuyla göğsü arasında gezindirmeye başladım.
