Yakut gözlü kadın

¹

Yazarın anlatımından

On yedinci yüzyılın Osmanlısındaki soylu ailelerden biri olan ailenin minik kızıydı Marin
Turuncu saçları Yakut gibi gözleri ve pürüzsüz teni ile bütün ilgiyi kendine çekerdi.

Halk arasında güzelliği hakkında bir çok dedikodu dönmesine rağmen
Turuncu saçları ve Yakut rengi gözleri yüzünden cadı olduğu hakkında da dedikodular dönüyordu yine halk arasında.

Halk alışık değildi Yakut rengi gözlere güneş gibi parlayan turuncu saçlara.

Zaman zaman bazı geri kafalı insanlar minik kız yüzünden ailesinin evinin kapısında tırpanlar ile dayandığı bile oluyordu.

Onun şansızlık ve bela getireceğine inanıyorlardı hatta onun o Yakut gözlerine bakan kişilerin taşa dönüştüğünü inananlar bile vardı.

Minik kız belki onları taşa çeviremezdi ama onların beyinlerinin taş olduğunu gözleri yüzünden kanıtlayabilirdi.

Evlerinin önüne tırpanla dayanmaları bile onların ne kadar taş kafalı taş beyinli insanlar olduğunu kanıtlıyordu.

Halkın en son yaptığı şey yüzünden bu tüccar ve soylu aile kendi ve kızlarının can güvenliğinden şüphe ettikleri için İngiltere'deki küçük köşklerine gitme kararı alırlar
Bu sayede bu geri kafalı insanlarda kızlarını kurtarmış olacaklardı.

Kurtulacaklarını sanmaları ise büyük bir aptallıktı...

⚔️

"Anne nereye gidiyoruz" minik kız annesinin siyah sacları oynarken bir yandansa dikkatle bindikleri gemiyi inceliyordu.

"Yeni evimize meleğim" dediği zaman Marin dudaklarını bükmüştü hemen buradaki evini ve arkadaşlarını çok seviyordu ve onlara veda etmeden gitmek istemiyordu çünkü.

Arkadaşları ya o yeni evindeyken onu unutur ve bir daha hatırlamazlarsa! Bu düşünce ile annesinin boynuna kafasını gömüp gözlerini kapatmisti "anne beni unutmazlar değilmi?" Annesine yalvaran bir ses tonu ile sormuştu bunu adeta.

Annesi Hatice hanım gülerek ellerini kızının saclarına atıp okşamıştı "unutmazlar seni meleğim korkma hem bir dahaki yıl geri geleceğiz" diyerek kızını teselli etmişti Allahin izni ile bir sorun çıkmazsa bir yıl içinde geri döneceklerdi İstanbul'a.

Gemiye bütün eşyaları yüklendiği zaman babası ve abisi yanlarına gelmişti gemi birazdan kalkacaktı ve İngiltere'ye doğru uzun bir yolculuk başlayacaktı.

Erzaklar mürettebat ve aileye yolculuk boyunca yetecek kadar doldurulmuştu geminin deposuna
Kısaca her şey hazırdı ama
Tek hazır olmayan Marindi bir yıllığına olsa dahi bırakmak istemiyordu evini toprağını arkadaşlarını.

Babası kızının bu halini görünce buruk bir şekilde gülümsemeden edememişti kendini kızının İstanbul'u bu kadar çok sevdiğini bilmiyordu.
Elini kızının saclarına atıp okşamaya başlamıştı "benim kızım gideceği icinmi üzülüyormuş?" Tatlı bir dille kızına sormuştu Marin kafasını annesinin boynundan çekip babasına dolu gözlerle bakmaya başlamıştı.

Ne kadar gitmek istemese de bir yandanda buradan korkuyordu buradaki evin önüne canavarlar geliyordu çünkü.
"Baba ordada eve canavarlar gelmez dimi?" Diye sormuştu babasına Marin korkuyordu çok korkuyordu.

Çünkü bir taş kafalı kişi kızın hayatla bakan Yakut gözlerini minik kızdan çalmaya çalışmıştı
Abisi gelmese beklide Yakut Gözlerindeki tatlı tebessümü ve parlaklığı bir daha göremeyeceklerdi.

Babası yutkunup omuzlarını dikleştirmiş ve "Ben ve abin varken kimse gelemez evimize mehparem" Demişti kızını koruyacaktı korumak zorundaydı.

Marin babasının dediği şey ile dolu gözlerini mavi elbisesinin koluna silip gülümsemiş ve abisi ile babasına uzanmıştı
Abisi ile babası Marinin ne istediğini anlayıp minik kıza yaklaştırmıştı yüzlerini.

Babası ve abisi yüzlerini Marine yaklaştığında Marin hızlıca ikisinin yanağından öpüp hemen uzaklaşıp eliyle yüzünü kapatıp tatlı bir şekilde gülmeye başlamıştı.

Ailesi kızlarının bu tatlı haline gülerken kaptan yardımcısı yanlarına gelip harekete geçeceklerini söylemişti anneside bunun üzerine kızlarını odasına götürmüştü deniz havası çarpabilirdi ilk gemi yolculuğuydu çünkü.

Ama odada yalnız bir şekilde bırakması deniz havasının çarpmasından daha büyük bir tokat olmuştu kızlarına çünkü kızları tek kalmaktan korkuyordu.

Kendinize iyi bakın Marinle kalınnn