Till the sky loses it's color

chapter 23

(it's Archimae POV)

Dali dali akong tumakbo patungo sa airport kahit hindi pa ako nakapag ayos, tanging roba ang sinuot ko habang ang nasa loob ay ang pantulog ko. Pinagtinginan pa ako ng iba pero wala akong pakialam. Kinakabahan ako kung maaabutan ko ba sya.

Buti nalang talaga nag text sa akin si clarice na sinabihan sya ni nash na uuwi muna si nash sa pilipinas. nang dumating sa airport ay kaagad na nilibot ko ang patingin. I tried to yell his name. Kahit saang sulok ng airport ay hindi ko ata sya makikita. marami namang nagtataka dahil sa akin.

"Nash!!!!" sigaw ko pero walang nash na nakita ko.

Nakita ko ang pag lipad ng eroplano. Para akong natalo sa pinakagusto kung laro. Umalis na sya, sumuko na sya. Napaupo ako sa bench at tinakpan ang mukha ng palad saka umiyak. Wala na huli na ako.

naramdaman kung may tao sa likod ko. at ng kuhanin ko ang palad ay bumungad sa akin ang panyo. Napaangat ang paningin ko. Napaluha ako at kaagad na tumayo bago sya niyakap ng mahigpit. naramdaman kung nabigla sya pero wala akong pakealam gusto ko lang na mayakap sya. tila nanaginip ako, naramdaman ko ang paghaplos nya sa buhok ko habang patuloy parin ako sa. pag iyak.

"why are you crying?" malambing na tanong nito. Biglang tumulo muli ang luha ko. akala ko hindi ko na maramdaman ang lambing nya.

Inangat ko ang mukha para maharap sya. Nakatingin sya sa akin na hindi ko ako alam kung ano ang takbo ng isip nya. Patuloy nya paring hinihimas ang buhok ko.

"why didn't you tell me?" parang batang may kaaway na saad ko.
umiiyak Parin.

"I didn't tell you because it's not important" malambing na saad into, tila ako'y hinihili ng kanyang boses. I miss this, I miss him eveything of him.

"your so selfish, bakit mo ba hinayaan ang sarili mong maging ganun?" galit na patanong ko pero may halong lungkot at iyak. Naramdaman ko naman ang paninigay nya.

"I'm sorry if I hurt you" naghihingi ng sorry habang hinawakan ang mukha ko at inalis ang hibla ng buhok na naka takip sa mukha ko.

"ako dapat ang mag sorry, sorry dahil hindi kita pinagkatiwalaan, sorry dahil umalis ako sorr-" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng maramdaman ko ang malambot nitong labi sa labi ko. Napapikit ako dahil doon. Hindi nya ginalaw ang kanyang labi ngunit nanatili lamang iyon doon na magkadikit sa isat isa.

Humiwalay ang aming labi at nakaramdam ako ng kunteng pagkadismaya. Hinawakan nya ang magkabilang pisngi ko.
"I thought I'd lost you for the rest of my life" he was looking at me as if he was afraid that I would disappear anytime.

"mahal kita, hindi ko maisip na ibang lalaki ang makasama ko. Ikaw lang, ikaw lang ang gusto ko na kahit ilang beses akong nasaktan pero pinili parin ng puso ko ang mahalin ka kesa kamuhian ka" he wipe my tears and smile warmly.

"I love you too, and I always do no matter where you are. kahit umalis ka patuloy parin akong umaasa na babalik ka sa akin" tumulo rin ang luha sa kanyang mga mata. I hug him again and burried my face on his chest.

Bumalik sya sa condo nya kasama ako. Narito kami sa sofa, Nahihiya parin ako sa nangyari kanina. Nakalimutan kung naka roba lang pala ako. Shit naman oh, aakalain talaga nya na gustong gusto ko sya na may katotohanan naman.

"So.... ahmn... can I court you again?" Kaagad naman akong napatingin sa kanya. Seryoso ba sya?, pwede namang kami na pero kailangan ding magpakipot minsan.

"i-ikaw, kung gusto mo" medyo nauutal pang saad ko.Sa dinami dami mga pagsubok na dumating at kahit humiwalay kami ay babalik at babalik parin talaga kami sa isa't isa.