အချိန်စက်ဝန်းကြီးက တစ်ရွေ့ရွေ့နဲ့ကုန်ဆုံးခဲ့တာ... ကျောင်းသားတွေရဲ့ အပျာ်ဆုံးအချိန်ကို ရောက်ရှိလာခဲ့သည်..ဘယ်သူတွေ ဘယ်လောက်ပျော် ပျော် ၊ အဲ့ဒီလူတွေထဲ ဟန်ဟန်တော့မပါဝင်ခဲ့....ဒီနေ့ပြီးရင် အိမ်ပြန်ရတော့မည်၊ တီချယ်နဲ့နေခဲ့တဲ့ အချိန်တိုအတွင်း အရမ်းကြီးတီချယ့်ဘက်က မရင်းနှီးခဲ့ပေမယ့် ဟန်ဟန်ကတော့ ရင်းရင်းနှီးနှီးနဲ့ကို နှလုံးသားတစ်ခု ပုံအပ်ထားခဲ့သည် ၊ တီချယ်ကတော့ တပည့်တွေထဲက တစ်ယောက်မို့ တပည့်တွေ အပေါ်မှာထားတဲ့ တန်းတူညီတူဆက်ဆံရေးမျိုးသာ ရှိခဲ့လောက်မည် ၊ အဲ့ဒီထက်တော့ ပိုမည်မထင်...
" ဟန်ဟန်....”
" အေး တွယ်တာ ပြောလေ....”
" ငါတို့စာမေးပွဲပြီးပြီဆိုတော့ ခရီးထွက်ရအောင်ကွယ်....”
" တွယ်တာရယ် ငါတို့ကို အိမ်ကလွှတ်ပါ့မလားဟ မေမေက မလွှတ်လောက်ဘူးနော်....”
"ဟာ နင်ကလဲ အဲ့ဒါဆို သူတို့ပါခေါ်မယ်လေ....”
နေးပါရင် ကောင်းမည်..နေးကို ဒီရက်ပိုင်းမတွေ့ရတာကြာပြီမလား စာမေးပွဲနဲ့မို့ ခုံတန်းလေးမှာ သွားထိုင်ပြီးမကြည့်ဖြစ်တော့ ၊ အလွမ်းတွေကို ထုပ်ပိုးထားခဲ့ရတာ....ပင်ပန်းလိုက်တာ..ဒီခရီးမှာ နေးပါရင်သိပ်ကောင်းမှာပဲကွယ်...
" အေးပါ ပြောကြည့်မယ်..နင်လဲ နင့်ဒေါ်လေးကိုခေါ်ခဲ့ပေါ့ ...”
ဟန်ဟန် အညိုရောင်လေးနဲ့ ရသမျှအချိန်တိုင်းမှာ အတူရှိချင်ပါတယ်...အညိုရောင်လေးရယ်..လွမ်းနေတော့မှာပဲကွယ်....
" အင်းပါ ဒေါ်လေးမပါရင်လည်း ငါတို့ ခရီးသွားလို့မရလောက်ဘူး ပါအောင်ခေါ်ခဲ့မှာ စိတ်ချ ဟိုမှာမေမေလာကြိုနေပြီသွားတော့မယ်နော်တာ့တာ ဟန်ဟန်...”
" အေး...”
တွယ်တာ ပြေးသွားတဲ့နေရာကိုကြည့်မိတော့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ကားနားမှာရပ်နေသည် ၊ ဟိုတစ်ခေါက်မွေးနေ့ပွဲတုန်းက သေချာမတွေ့လိုက်ရပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ သေချာကြည့်မိသည်၊ ဒီအမျိုးသမီးလဲ တော်တော် လှသည်၊တွယ်တာက သူအမေတူတာဖြစ်မည်၊ အခွင့်ကြုံရင် ဟန်ဟန် လူမမြင်ဘူးဘဲ အခုချိန်ထိမေ့လို့မရသေးဘဲ ခေါင်းထဲအမြဲရှိနေတဲ့ နာမည်နာမ တစ်ခုအကြောင်းကို မေးရဦးမည် ၊ ဒီအမျိုးသမီးတော့ အသေအချာ သိလောက်မည်လေ....
