Verdentia Empire: Endless Rebirth

Chapter 46: Blood and Tears

Chapter 46: Blood and Tears

Disclaimer: Read at your own risk. There are scenes that are disturbing.

The sound of a chains woke me up. Pinilit kong inayos ang paningin ko sa paligid dahil sa labis na dilim nito. Akmang gagalaw ako ng biglang hindi ko magalaw ang katawan ko. Agad akong nagpumiglas ngunit kasabay lang nito ang ilang tunog ng metal na nagkiskisan.

Nanglaki ang mata ko habang inilibot ang tingin ko sa katawan ko. Kahit na walang ilaw na nanggagaling dito ramdam ko, ramdam ko. My arms were weighted with links so heavy that I could barely drag my wrists. Ginalaw ko ang paa ko, my ankle.. they were tangled in a slithering mass of metal, bolted through a ring in the pavement. And I was on the floor... gasping for air.

Paulit-ulit akong napa-iling.. Bakit? Bakit? Anong ginagawa ko dito?

Gusto kong takpan ang ilong ko. Gusto kong huminga ng maayos. The air was acrid and smell like oil.

Ang natatandaan ko lang ay ang pag-sama ko kay Seika dahil sa utos ni Fana. P-paano? P-paano ako napunta sa ganitong sitwasyon?

Bigla akong napapikit ng biglang bumukas ang pinto at bumaha ang ilaw sa silid. Ngunit narinig ko lang na may tumunog at agad sumirado ang pintuan.

Hindi ko mapigilang hindi mangamba, "S-sino ang nandiyan?" I stuttered.

Namayani ang katahimikan, wala ni isa ang sumagot. Akmang magsasalita ako muli ng makarinig ng isang malutong na tawa.

Biglang nanlamig ang katawan ko. That laugh.. that voice..

"It's good to feel you, Haruka."

A voice crept into my ears. Nagtaasan ang mga balahibo ko. Pilit kong nilalayo ang sarili ko ngunit... ngunit hindi ko magawa. N-nakagapos ako..

R-rai.. Rai was crawling towards me....

I instantly hear the sound of the chains that was drag in the ground.

N-no... S-stop...

Napasigaw ako ng hawakan niya ang mukha ko. Biglang bumalik ang takot sa aking katawan, nanginginig ang buo kong katawan. Paulit-ulit akong napailing habang ramdam ko ang mainit na tubig na rumaragasa sa aking mata.

"W-wag... w-wag mo a-akong h-hawakan..."

"Naalala mo pa ba ako, Haruka." mainit na bulong niya.

Muling nag-sitaasan ang mga balahibo ko. Pilit kong winawakli ang kamay niyang unti-unting bumaba sa braso ko.

"U-umalis ka! S-stop!"

M-maawa k-ka.

Gusto kong sumigaw ngunit biglang bumara ang boses ko. Gusto kong manglaban ngunit hindi ko man lang magalaw ang katawan ko.

"It's no use.. you can't use your magic in this room. We're once again alone, Haruka."

Muli akong napailing, ramdam ko naman ang luha ko na walang pigil sa pagragasa. The air grew heavy, hindi ako makahinga habang bumabalik ang memoryang matagal ko ng kinalimutan.

Each step he took echoed with a menacing rhythm, and I could do nothing but retreat into the shadows, my heart was pounding with the suffocating reality that I was once again in his presence, helpless and scared.

"What did I told you before?"

Nanginginig ako habang pinapalandas niya ang kamay niya sa mukha ko. That voice... this suffocating touch... this eerie feeling that I buried were once again open. Na parang bang muli nila itong hinukay sa lugar kung saan matagal ko ng binaon. Panic surged as memories of the past clashed with the present. Muling tumulo ang mga luha ko, hindi ko na ito mapigilan pang muli.