Naruciak?!

Rozdział 14

Dziś mam urodziny , 18. Tak się ciesze.
Adam ostatnio jest jakiś zajęty, może coś dla mnie planuje lub nie......nieistotne. Zadzwoniła do mnie Wiki. Kazała mi przyjść do Starbucksa. Więc przyszłam.

-Wszystkiego najlepszego!!!- wykrzykneła Wiki. Na stole przy którym siedziała był mój ulubiony tort.
Zaczęłam się śmiać.

-Dziękuję kochana

-Życzenie i dmuchaj!

Spędziliśmy wspaniale czas.
Po Starbucksie poszliśmy na zakupy.

O 14 byłam już w domu. Poszłam do Adama. Dziwne, nie ma go w domu. Wróciłam do swojego mieszkania.
Ooo.....na moim łóżku leży jakieś biało-błękitne pudełko. Otworzyłam go. Była tam karteczka.

~Hej kochanie! Przepraszam że mnie przy tobie nie ma. Ale ty możesz do mnie przyjechać!
Tu masz bilet na pociąg.
Czekam i kocham! Adam♥~

Dobra to jadę. Poszłam na przystanek, po 5 minutach przyjechał autobus i już po 15 minutach byłam już na peronie.
Nie wiedziałam gdzie mam iść. Od razu podszedł jakiś blondyn do mnie , dał mi białe pudełko i bez słowa poszedł gdzieś. Otworzyłam to pudełko, była tam następna karteczka.

~To jedziemy dalej! Teraz udasz się do Łodzi. Tam będzie na ciebie czekać Urban.
Miłej drogi! ♥~

Jeju.....teraz do Łodzi, a potem gdzie?! Spoko....jadę.
Jechałam 1,5 godziny. Okazało się że Ola (moja koleżanka z podstawówki) jechała w tym samym pociągu co ja, więc się do mnie dosiadła. Dużo rozmawialiśmy, ale na przedostatnim peronie wysiadła, no to te ostatnie 20 minut jadę sama.

Nareszcie dojechałam! Jak wyszłam to od razu podszedł do mnie Urban.

-Hej! Ty jesteś Sofii tak?- zapytał

-Hej , tak to ja- odpowiedziałam

-Jestem Piotrek

-Miło mi cię poznać

Fajnie się z nim rozmawia. Doszliśmy do jakiegoś domu.
Jak weszłam to Adam na mnie naskoczył z życzeniami. Zawiązał mi oczy szalikiem i poprowadził mnie gdzieś. Czułam na sobie lekki powiew wiatru. Adam ściągnął szalik z moich oczu i ujrzałam....

▶◀▶◀▶◀▶◀▶◀▶◀▶◀▶◀▶◀▶◀▶◀▶◀
Dziękuję za wszystkie wyświetlenia i ★★★.
Kolejny rozdział za niedługo. Pozdrawiam Wiki ;* ♥