"Sen de benim kadar gerçekleri görüyorsun.
Beraber olamayız, benim gibi biliyorsun.
Bir başka dünyanın insanısın.."
Salonda gözlerimiz kesişti. Onca insan arasında birbirimize kederle bakıştık. Etrafımızda olan insanlara aldırış etmeden, gözlerimiz...
"Senin bendeki yerin, dünyanın her şeyin ötesinde, sevgilim "
Aziz Kandemir
Azisin anlatımıyla..
Almanya'ya sonunda varmıştık, önceliğim hastane idi. Babaanneme geçecektim. Asiye sultanları uzun zamandır görmüyordum. Hastanenin girişine girmem ile...
..hastanenin o meşhur kokusu burnuma geldi. Liseden beri sürekli hastaneye gelirdim. Bu genel kontrol olsun, yada acil bir durumda, ailem vesaire. Bilmiyorum, ama insan sürekli bir yere giderse oraya alışıyor. Oranın kokusu normalleşiyor. Ama ne vakit hastaneye adımımı atsam, sanki ilk kez bu kokuyu koklarmışım gibi geliyor.
Bu koku bende tek bir şeyi tetikliyordu.
Bu koku, bana annemi hatırlatıyordu..
Daha doğru düzgün koridora adım atmamıştım, lakin gözlerimi etrafa gezdirirken bir noktada takılı kalmıştı. Sol tarafımda birini sedye ile acile getiren sağlık personelini gördüm. Allah onlara yardımcı olsun, işleri gerçekten çok zordu.
Sağ sola hemşireler, doktorlar koşuşturuyorlardı. Bende sakin adımlarım ile koridorda yürüyordum. Gözlerimi etrafıma gezdirirken, telefonum çalmaya başladı. Araba sürerken bir kulağıma kulaklık takmıştım, çıkartmaya da tenezzül etmemiştim daha doğrusu. Aramayı açtım.
"Yıldırım, vardın mı?" diye bağırdı sinan hattın diğer ucundan. "Mal değneği, niye bağırıyorsun. Vardım." dedim sabır dilermiş gibi. Sinan' la olduğum yerde konuşurken, karşımda alel acele koşuşturan bir hemşire radarıma yakalanmıştı. Bilmiyorum ama gözlerim onu bulunca, içim bi garip oldu. Bir yandan Sinan'ın dediğine kulak asmaya çalışırken öte yandan ise gözlerimi o hemşireden alamıyordum. Kumral saçlarını at kuyruğuna bağlamıştı, ve yüzünü uzaktan seçememiştim.
Kendi kendime sakın..Çek o gözlerini ondan diyip kızsam da. Bir anlık boşluğuma gelip, kendime gelmek amaçlı gözlerimi yumdum. O sırada zaten Sinan birşeyler anlatıyordu. Gözlerimi açarken "sabır..sabır Ya Rabbim" diye içimden geçirdim, ve aynı yere tekrar bakınca kimsenin olmadığını fark ettim. Alnımı sıvazlarken, kendi kendime halüsinasyon mu gördüm diye, bir an şüphe etmiştim.. sanırım o uyku haplarının yan etkilerinden birisiydi.
Durduğum yerden bi öne bi geriye giderken, en son respsesyona gitmeye karar verdim. Ben dalgın bir şekilde önüme bakarken, birinin bana yaklaştığını gördüm. Lakin o an anlayamadım. Kafamın içinde Sinan'ın anlattıkları uçuşuyordu, görüşüm bulanıklaştı ve göğsüm ise bir anda deli gibi atmaya başladı..
Ben daha ne olduğunu anlamadan bana yaklaşan kişi ile çarpıştım. Çarpışmanın etkisi ile kendime yeni geldim. O an çarptığım kişi ile gözlerim kesişti. Bu oydu... gözleri onu ele vermişti. Ela olan gözleri.. kalbimi tetikledi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
