EFULİM (BERAT AYBERK ÖZDEMİR)

6 EN AZ SENİN KADAR

Vardır kaderin bir bildiği ki seni bana getirdi...

İLAHİ BAKIŞ AÇISI

2 hafta sonra

Elindeki çatalı yerine bıraktı gözleri sürekli kapıya değiyordu fakat gelen giden yoktu. Kısa bir sürede de olsa onunla kalan kıza çok alışmıştı. Öyleki kahvaltıya inmeyen Ecrin için endişelenmeye başladı.

Bugün hastahaneye kontrol için gideceklerdi. Berat elindeki ve bacağındaki alçılardan oldukça sıkılmıştı. Tek ümidi hızla iyileşip alçılarının çıkmasıydı.

Çok geçmeden Ecrin de kahvaltıya indi. "Kusura bakma hazırlanmam vakit aldı biraz."

"Önemli değil." Ecrin kahvaltısını yapan Berat'a çok değerli bir hazineymişcesine bakıyordu. Beraber kaldıkları sürede hem psikolojik olarak hemde fiziksel anlamda elinden geldiğince yardım etmeye çalışmıştı.

Kahvaltılarını yaptıktan sonra beraber arabaya bindiler. Berat bugün değişiklik yapmak için arka koltuğa Ecrin'in yanına oturmak istemişti. Yolculuk boyunca ikisininde gözleri birbirine değiyor fakat hemen sonra kaçırıyorlardı.

İkiside birbirlerine karşı hislerinin olduğunun farkındaydı. Berat bacağını kendine engel gördüğü için itiraf etmiyordu. Ecrin ise küçük bir araştırmadan sonra Berat'ın kızlarla uzun süreli bir ilişkisinin olmadığını görmüştü bu yüzden böyle birine karşı hissettiklerini doğru bulmuyordu.

Yolculuk oldukça sessiz geçti. Gökyüzünde güneş var ile yok arasında gelip gidiyordu. Sonbahar aylarında oldukları için sürekli yağmur yağıyordu ve ağaçlar sararmış yapraklarını döküyordu.

Arabadan indiklerinde Ecrin burayı özlediğini fark etti. Hastaneye girdiklerinde ezbere bildiği yollardan geçtiler. Berat'ın alçılarının filminin çekilmesinin ardından Başhekim Ahmet Bey'in yanına çıktılar.

"Kolundaki kırık iyileşmiş alçını bugün çıkarabiliriz. Fakat bacağın için aynı şeyi söyleyemeyeceğim oda iyileşiyor ama koluna göre daha yavaş muhtemelen bir iki haftaya onunda alçısını çıkartırız ve fizik tedavine başlarsın."

Berat kolu alçıdan çıktığı için oldukça mutlu olmuştu fakat bacağının iyileşmediğini duyunca az da olsa üzülmüştü.

Berat ve koruması alçıyı çıkartmaya gittiklerinde Ecrin'de hemşire arkadaşlarının yanına gitti. Kızları gördüğünde yüzünde kendiliğinden bir gülümseme belirdi.

"Kızlar."diyerek dikkatlerini kendine çekti. Onlarda Ecrin'i gördükleri için mutlu olmuşlardı. Biraz normal şeylerden konuştuktan sonra konu Berat'a geldi.

"Sizin aranız nasıl."dedi Defne imalı bir şekilde.

"Normal."

"Duyduğuma göre çok çapkın birisiymiş." Bu konu son zamanlarda Ecrin'i rahatsız eden konulardan biriydi. Öyle bir adama gönlünü kaptırmak istemiyordu ama kalbi onu dinlemeye pek gönüllü değil gibiydi.

Biraz daha sohbet ettikten sonra kızların işinin başına dönmesi gerekti. Ecrin de Berat'ın yanına gitti. Kolu alçıdan çıkarılmış halde duruyordu.

Berat uzun zamandır hareket ettiremediği koluna bakıyordu. Hafifçe hareket ettirmeye çalıştı fakat canı yanmıştı. Alçısını çıkartan doktor bir süre fazla hareket edemeyeceğini sonradan normale döneceğini söylemişti.

Ecrin'in de geldiğini gördüklerinde beraber eve döndüler.

ECRİN DEMİR

Eve geldiğimizde bahçede Berk ve Doruk'u gördük. Sert bir rüzgar esince üzerimdeki monta daha sıkı sarıldım.