EFULİM (BERAT AYBERK ÖZDEMİR)

24 İNADIYLA ŞAMPİYON

Bizim umudumuzun bittiği yerde inadımız başlar...

ECRİN DEMİR

Kahvaltı masasında çatal bıçakların tabağa değmesi dışında bir ses yoktu. İkimizde konuşacak bir şey arıyor ama bulamıyorduk.

O sırada telefon sesi evin içinden duyulmaya başladı. Berat'ın yan odada sarjda olan telefonu çalıyordu. Berat ayağa kalkarak o tarafa doğru yöneldiğinde bende sıkılarak arkasından gittim.

Telefonu sarjdan çıkartarak kulağına götürdüğünde bende üçlü koltuğa ayaklarımı uzatarak oturdum.

Kısa bir selamlaşma faslı geçirdi karşısındaki kişi ile. "İyiyim artık kaç ay geçti üzerinden."

"Bugün mü?"diyerek kolundaki saate baktı, meraklanmıştım iyice.

"Tamam o zaman saat birde oradayım."

"Görüşürüz." Telefonu kapatınca merakla gözünün içine baktım. "Kimdi?"

Bana cevap vermek yerine boş gözlerle duvara bakmaya başladı. "Heey."diyerek elimi salladım.

Telefonu yavaşca sehpanın üzerine bıraktı ve karşımdaki tekli koltuğa oturdu. "Kime diyorum."dedim çatılan kaşlarımla.

Bir süre daha öyle durduktan sonra birden bağırmaya -böğürmeye-başladı. Aniden bu davranışıyla irkildim. Ayağa kalkarak garip garip hareketler yapmaya başladı. Daha doğrusu bir futbolcu gol attığında ne yapıyorsa şuan aynısını yapıyordu.

"Salak mısın ya korktum."

"Kızım anlamıyor musun."dedi kahkaha atarak.

"Neyi?"

"Takımdan aradılar bugün buluşup tekrar dönmemi konuşacağız."

"Cidden mi."

"Evett Berat Ayberk Özdemir tekrar sahalara dönüyorr."

Şaşkınlıktan ne tepki vereceğimi bilmiyordum. İlk bu kaza olduğunda tüm umutları gitmişti ama şimdi, şimdi ise...

Kollarımı boynuna sardığımda gözlerim dolmuştu sevinçten. "Ben çok mutlu oldum senin adına."diyebildim.

Kollarını belime sardığında gözlerimi huzur ile yumdum. "Sen yanımda olmasan bu kadar çabuk toparlanamazdım."dediğinde dudağımdan küçük bir hıçkırık kaçtı.

"Bu mutlu günümde ağlamayacaksın değil mi?"

"Ne ağlaması be."dediğimde sesim titriyordu. "Gözüme birşey kaçtı sadece."

"Mutluluktur o."dedi benden ayrılırken.

Tekrar saate baktı. "Geç kalıcam hemen hazırlanmam lazım."derken çoktan üst kata çıkmaya başlamıştı.

Birkaç ay sonra.
23.05.2024

Üzerimdeki Trabzonspor formasını düzelterek son bir kez aynaya baktım. Saçlarımı açık bırakmış altıma da kot bir şort giymiştim.

Maça saatler kalmıştı Ziraat Türkiye Kupası için final maçında Berat'ı izlemeye gidecektim. Beşiktaş ile olan maçında ilk onbirdeydi.

Uzun süre sadece antrenman yapmış ve yedekte kalmıştı ara ara maçlara çıkmıştı sadece ama bugün ki maçta oynayacaktı o yüzden çok heyecanlıydım.

Berat çoktan sahaya gitmiş ısınıyordu. Tribünlerde benim için batı tarafından önlerde bir yer ayırtmıştık.

Telefonum çaldığında arayan kişi Aslı idi. Aceleyle açtım telefonu. "Hazır mısın Ecrin."dediğinde sanki görebilecekmiş gibi başımı salladım.