Sessiz Leyl || Kitap Oldu

#20.BÖLÜM

20.BÖLÜM: SON MASAL

Kader... Kaderimin ağları ilmek ilmek örülürken pencere pervazında, ben hastanenin ameliyat odasında bip bip sesleri eşliğinde uyuyordum. Ya da uyumuyordum, uzanıyordum. Ölmüştüm veya ölmemiştim, bunu bilemiyordum ancak dışarıdaki sesleri duyuyor ama ben konuşamıyordum. Her zamanki farklı olarak bugün, şimdi, ağzımda kekremsi acı bir tat vardı. Limon değil de bir başka ekşimsi tat. Gözlerimi açamıyordum, etrafımda neler olup bittiğini göremiyordum. Tek yapabildiğim düşünmekti. Kaderi ve hayatımı. Kader hayatıma ilk girdiğinde on üç yaşındaydım. Yalnız ama mutlu. Şimdi ile tek farklı mutsuz olmamdı galiba. Ve geçmiş, şimdi ile buluşup geleceğe endişeli adımlarla yürümeye hatta koşmaya başlamıştı o adamı ilk gördüğüm gün anlamalıydım geleceğimin değişeceğini. Bana bakıp gülümsemişti, o gülümsemenin son olacağını bilsem neden dururduk orada öylece?

Özür dilerim abi, senin gibi bir adamın kız kardeşi olmayı beceremediğim için. Ben senin sadece benim abim olmanı istedim beni koruyan ve çok seven. Bunları yaptın ama benimle hiç uçurtma uçurtmadın, doğum günümü kutlamadın, beni bırakıp gittin küçücük kız halimde ancak ben yine seni affettim, hep affettim, hep sevdim seni abi.

Abiciğim abiciğim duyuyor musun kardeşinin çığlıklarını gece?

Abiciğim abiciğim hissediyor musun kardeşinin korkularını gece?

Özür dilerim anne, senin kızın olmayı beceremedim bir türlü. Güçlü duramadım, ağladım hep. Akıllıca davranamadım, aptalım ya ondan sürekli düşüşlerim, bir de senin gibi düzenli değilim dağınık bir insanım.

Anneciğim, anneciğim, dinliyor musun küçük kızının tiyatrodaki en uç sahnede ölüm melodisi?

Özür dilerim baba, seni hayal kırıklığına uğrattığım için. Senin de kızın olmayı beceremedim hiçbir türlü. Sen hep güçlüydün. Seni çok özledim. Gerçeği öğrendim biliyor musun? O mektubu okudum. Sana asla bana yalan söyledin diye kızmıyorum, kızmadım.

Babacığım, babacığım görüyor musun küçük kızının cehennemin soğuk sularında çırpınışlarını?

Özür dilerim Eymen, senin sevgilin olmayı da beceremedim hiç. Ben neyi becerdim diye sorarsan, seni sevmeye becerdim sevgilim. Bir tek seni, tek seni... Sen benim kanayan yaram, kırmızı gülüm, sevmeye doyamadığım, yaralarımı saran adamsın. Seni kaybetmek istemiyorum. Sevgilim, seni öyle çok seviyorum ki seninle birlikte gömülmek istiyorum.

Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim ben iyi biri olmak isterken zihnimdeki şeytanlarla mücadeleye girip mağlup çıktığım için içimdeki canavarı serbest bıraktım. Tehlikeli bir varlıktı ve ben insanlığa saldırmasına göz yumdum, kötü bir insanım.

Hiçbirimiz eskisinden daha masum değildik. Kırılan hayallerimiz, yok olmuş umudumuz, kötü geçen çocukluğumuz, öldürdüğümüz gençliğimiz vardı. En azından bende bunlar feci halde mevcuttu. Canımı yakmıyor bildiğin üzerime mazot döküyorlardı. Yaşamak istediğimden emin değildim ancak annem çok üzülürdü. Belki de o yaşamama devam etmemi istiyordu. Ölmek de istiyordum. Tanrım, karar veremiyorum bir iyilik yapsan bana, olmaz mı?

Düz, karanlık bir yolda ilerleyerek yürümeye devam ediyorum, saat gece yarısına çeyrek vardı. Bu saat tam da kafamdaki şeytanlar ile raks ettiğim anlara benziyordu. Karanlık, gizemli ve tüyler ürpertici. Bana geceyi hatırlatıyordu. Gece, bendim. Aydınlık, oydu. Benim aydınlığın, senin gecen adam. Beni karanlıkta yalnız bırakma çünkü en iyi sen bilirsin, ben karanlıktan korkarım. Keşke tabutumda bir delik açabilseydiniz karanlıktan çok korkarım ben. Üzerimde lacivert kilotlu çorap-biraz kaçmış-, siyah etek ve siyah tişört. Bu kadar. Bir de abimin bana aldığı kolye. Sevgiyi, aşkı ve iyiliği benimsemiş olan kolye bana ne kadar tersti. Belki de abim beni tanımıyordur ya da böyle biri olmamı istiyordur, kim bilir?