Pogrążona w ciemności i beznadziei wschodnia część kraju od ponad tysiąca lat czeka na swojego wybawcę, który odda im wolność i pokój. Starania te do tej pory szły na marne, gdy kolejni padali ofiarami potwora, którego skute lodem serce nie znało li...
Jakiś szyfr? Wooyoung nie zrozumiał sensu wypowiedzianego przez smoka słowa. Zapewne po jego twarzy można było stwierdzić, że jest on nieco zdezorientowany. Potwór prychnął głośno, zapewne kpiąc z głupoty chłopaka.
- Co cię tak śmieszy? Mam prawo nie zrozumieć, jeśli mówisz coś bez żadnego kontekstu. - oburzył się i naburmuszył jak małe dziecko. Po chwili jednak jakby go olśniło. - Zaraz. To twoje imię?
- Takie to dziwne? Każdy jakieś nosi.
- Wiem, wiem. Po prostu... Wydaje się takie zwykłe.
- Oczekiwałeś czegoś bardziej spektakularnego? - prychnął ponownie.
- Nie do końca... Zresztą, nieważne. W takim razie miło mi cię poznać, San. Cieszę się, że zdradziłeś mi w końcu swoje imię. - uśmiechnął się delikatnie, a smok nagle jakby stracił humor.
Wielkie cielsko zawinęło się, odwracając od chłopaka, by następnie stanąć w płomieniach, które buchnęły gorącym powietrzem prosto w twarz Wooyounga. Smok na powrót stał się człowiekiem, a przynajmniej taką postać przybrał. Następnie bez słowa więcej zniknął gdzieś w mroku, zostawiając Wooyounga samego sobie.
- Powiedziałem coś nie tak? - pomyślał na głos, prostując się w końcu, dopiero teraz zdając sobie sprawę, jak mocno drżało całe jego ciało podczas rozmowy z potworem.
Mimo wszystko mierzył się z czymś, co mogło zabić setki, jak nie tysiące żołnierzy, a wioski zrównać z ziemią. Była to potęga, z jaką nie miał najmniejszych szans.
Opuścił więc salę tronową, gdyż na taką wyglądała, pomimo wyraźnych ubytków w strukturze sklepień i okien. Wpadało tu bardzo mało światła, a przy tym panował wszechobecny chłód, przez który na całym jego ciele pojawiła się gęsią skórka. Zapewne gdyby miał swój mundur, byłoby mu cieplej. Teraz jednak ubrany był w czystą koszulę, w której tonął wręcz przypominając przy tym wiejskie strachy na wróble. Musiał być jednak wdzięczny, gdyż władca zawsze mógł zabić go na miejscu, zamiast zapewnić leczenie rany i podarować świeże, niezakrwawione ubrania.
Skierował się do wyjścia z sali, wciąż rozmyślając nad zakończeniem ich rozmowy i uczuciach potwora.
Jeśli takowe w ogóle posiadał.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Popołudnie przyniosło ze sobą wichurę i burzę, co dodawało tylko grozy już mrocznemu obejściu zamku. Wooyoung siedział w swojej komnacie wpatrując się w tańczące gałęzie drzew za oknem i błyskawice, które raz po raz rozświetlały pomieszczenie. Przypominał sobie o dniach, kiedy to był jeszcze małym dzieckiem, a w takie dni jak te, matka uspokajała go i zapewniała, że nie ma się czego bać. Uczyła go pokonywać strach przed okropnymi piorunami i następującymi po nich grzmotami. Modlili się wtedy razem, prosząc bóstwa o ochronę przed żywiołem.
Uśmiechnął się smutno na to wspomnienie, zdając sobie sprawę, że prawdopodobnie nie zobaczy już swojej matki. Był okrutny zostawiając ją w ten sposób i myśląc, że tak łatwo pogodzi się ze stratą syna. Po raz pierwszy dostrzegł swój egoizm i żałował swojego postępowania. Nie pomyślał w ogóle o uczuciach swoich rodziców, którzy mieli przecież tylko jego. Jak mógł tak bezmyślnie pozbawić ich dziecka, które kochali nad życie?
