Masal Gibi ● Semicenk

4.Bölüm

Yorumlarınızı ve oylarınızı eksik etmeyin...İyi okumalarr❣

=================================

Ne canımızdan olmak isteriz ne de sol yanımızdan.Ama şuan tek düşündüğüm canımın ta kendisi abimdi...

Korkmak nedir?Korkmak hayattaki tek şansının ellerinden kayıp giderken oluşan histir.Bilimsel şeylerle alakası yoktur.

"Cansu iyi misin?"

Değilim.Yemin ederim değilim.

Titreyen sesimle cevap vermeye çalışarak kimseye bakmadan arkamı dönüp çıktım.

"H-her şey için teşekkür ederim.Gitmem lazım.İy-iyi akşamlar."

Benim için hiç iyi olmayacak belli ki sizin iyi olur umarım...

"Nereye?"

Cenk'in cümlesi yavaş yavaş kulaklarımdan silinmeye başlamıştı bile.Kapıyı açıp geldiğim yoldan geri dönerken aynı ses yankılandı kulaklarımda.

"Cansu!"

Arkamı dönmeden devam ettim.

"Durur musun Cansu?!"

Kolumdan geriye doğru çekildim.Dönmeme rağmen hala teması kesmemişti.

"Noldu?Söyle lütfen."

"Annem çağırıyor."

"Yalan söyleme koluna kadar her yerin titriyor."

Ellerime baktım.Doğruydu.

"Napabilirsin neyse unut gitsin sağol.Acelem var gitmem lazım."

"Yardımım dokunur belki söyler misin?"

Geriye doğru çekti tekrar.

"Abim trafik kazası geçirmiş!"

Yüzüne baktım.Çatık olan kaşları yumuşamıştı.Kafasını kaşıdı.

"Gel ben götürürüm seni."

Önden yürümeye başlayınca bu sefer ben kolundan durdurdum.

"Arabam var zaten."

Bir elime bir yüzüme baktı.

"Bir de sen mi kaza yapmak istiyorsun?Gel hadi."

Cevap vermemi beklemeden sırtımdan hafifçe iterek yürütmeye başladı.Arabasının yanına geldiğimizde Cenk'e 'Emin misin?' der gibi baktım.Gözünü kırpıp arabaya bindi.

"Arabam nolucak peki?"

Hala vazgeçirme çabasındayken arabanın içinden uzanıp kapımı açtı.

"Derdin o olamaz şuan.Hadi bin!"

Artık kabul ederek  hızlı bir şekilde arabaya bindim.

"Kemerini tak."

Daha ben kemere uzanmadan arabayı park ettiği yerden çıkarmıştı bile.Gideceğimiz hastaneyi söyleyip tekrar annemi aramaya başladım.Bir şey mi olmuştu cevap vermek istemiyordu?Korkuyordum...

"Cansu bırak artık şu telefonu.Bak on dakika kaldı az sabret.Allah büyük..."

Zaten içimden bütün duaları ediyordum.Daha ne yapabilirdim ki ağlamaktan başka.

Ağladığımın farkında bile değildim telefona düşene kadar bir damlası...

"Sabredemem.Sabretmek istemiyorum!İyi olduğunu duymam lazım..."

"Zorundasın."

Bu soğuk kanlılık bu çocuğa nerden gelmişti?

"Hadi ağlama artık.Abin seni böyle görse asıl o zaman ölür."

Çok güzel moral veriyordu cidden...(!)

"Görsün.Lütfen görsün ya!Görmezse işte asıl o zaman benim sabretmemi bekleme..."

Konuşmayı bırakmıştı.Daha hızlı sürdüğünü hissediyordum.Sonunda gelmiştik.Hemen kemerimi çıkartıp arabadan indim.Beklememiştim bile onu.Arkamdaki adım seslerinden biliyordum ama yanımda olduğunu...

Hastaneye girdiğim gibi resepsiyona koştum.

"Can Canlı hangi odada acaba?"

Kadın bilgisayara bakarken Cenk yanıma gelmişti.Bir kaç saniye sonra kadın yan gözüyle baktı.

"Nerede?"

"Hanımefendi,maalesef başınız sağolsun..."

Cenk'in bakışlarını üstümde hissettim.

"Bi-bir daha kontrol eder misin?"

"Cansu.."

"Hanımefend-"

"Lütfen."

Tekrar baktı.Bu sefer bana çevirdi.

"Can Canlı Ölüm Tarihi:

04.02.2024,saat:23.21"

Kahramanlar ölmezdi hani?Abim ikinci kahramanımdı.Ama ölen ikinci kahramanda oydu.Neden?Adaletsizlikti bu...

Cenk kolumdan tutup oturmaya yönlendirdi.

"Cansu hadi gel otu-"

Cenk'e döndüm gözümün her tarafından göz yaşı akarken.

"Ben sana dedim..."

Yüzüme baktı.Oturttu zorla.

"Ben sana dedim Cenk!Ben sana dedim!Dedim ben sana!"

Göğsüne vurmaya başladım.

"BEN SANA DEDIM..!

Dizlerimin bağı çözülmüştü.Kendimi yere atmak istedim ama tutan Cenk olmuştu.Durduran.Kaldıran.Kolunun altına alan o olmuştu...

"Tamam gel..."

Onun sıcaklığıyle daha çok bırakmıştım kendimi.Onun abim olduğunu düşünerek rahatlamıştım.Rahatlatan yine Cenk olmuştu...

====================================

Bugünlük bu kadar demiyeceğim bu bölümlük bu kadar.Bugün bir bölüm daha atıcam çünkü.

Eett.Abimiz vefat etti maalesef...

Yorumlarınızı ve oylarınızı eksik emeyin lütfenn...<3