Ev Arkadaşım

2.Bölüm/Güveniyorum

"Napıyorsun sen Aras?" 

Sustu. Tek kelime etmedi. Dudaklarıma bakıp üzerime doğru bir adım attı. Adım atmasyla tokadı yapıştırdım.

Aras şuan sarhoştu. Buram buram içki kokuyordu. Aras'ı öylece orda bırakıp odama gittim. Üzerime doğru dürüst birşeyler giyip odadan çıktım. Ayda'ya gidicektim. Şuan ne Aras'la aynı evde ne aynı ortamda bulunamazdım. Çantamı da alıp hızla Aras'ın yanından geçip evden çıktım.

Kendimi çok kötü hissediyordum. Aras gıcık felan ama böyle birşey yapmasını beklemiyordum. Çok öfkeliyim. Hem de korkuyorum. Sadece Aras'dan değil, herkesten.

Elim ayağım titriyordu. Araba kullanabileceğimi sanmıyordum. Bu yüzden taksi çevirdim. Yol boyunca boş gözlerle önüme baktım. Vardığımızı bile farketmedim.

Parayı verip taksiden indim. Ayda'nın evi müstakildi. Tek katlıydı. Abisiyle birlikte kalıyordu. Onları rahatsız etmek istemiyordum ama Aras'la kalamazdım bugün. Kendinde değildi.

Kapıyı çaldığımda açan Ayda'nın abisi Kuzey'di.

"Hoşgeldin Lola... sen iyi misin?" dedi. Kendimi tutamadım. Gözümden bir damla yaş süzüldü."Noldu... gel içeri" dedi panikle. Beni kollarının arasına aldı. Saçlarımı okşuyordu. Kapıyı kapattı biz de içeri geçtik. Ayda salonda oturuyordu. Bizi görünce korkuyla ayağa kalktı."Lotie, aşkım niye ağlıyo'sun noldu bebeğim" diyip yanımıza geldi. Koltuğa oturduk.

***

"Vay şerefsiz it" dedi Ayda. Kuzey sinirden yumruğunu sıkmıştı. Sinirle yere dikmişti gözlerini. "Eğer sizi rahatsız etmiceksem burda kalabilir miyim bugün?" diye sordum. "Tabi ki kalabilirsin" dedi şefkatle. Ayda'ya sarıldım. İyi ki vardı.

***

Gece gözüme tek damla uyku girmedi. Ben düşünmemeye çalıştıkça daha çok aklıma geliyor beni deli ediyordu. Neden yaptın Aras?

Sabaha doğru uyumayı başarmıştım. Ama çok olmadan kardeşlerin bağrışma sesleriyle uyandım. Yine kavga ediyorlardı. Her zamanki gibi. Onları biraz dinleyince konunun ev olduğunu anladım. İkiside bu gece için evin boş olmasını istiyordu. Kuzey arkadaşları ile evde takılmak istiyordu, Ayda ise bizimle gece eğlenmek için evin boş olmasını istiyordu. Aslında kavgada galip gelicek kişi belliydi. Her zaman Kuzey kazanırdı.

Yatakta doğrulup telefonumu elime aldım. Saat 12.00'ydi. Normalde asla bu kadar geç kalkmam. Dün uyuyamadığım için geç kalkmıştım.

Ayağa kalkıp odadan çıktım. Banyoya girip elimi yüzümü yıkadım. Ardından Ayda'nın odasına gidip giymek için kıyafet aldım. Ayda ve Kuzey fırtınası dinmişti. İkisinden de çıt çıkmıyordu. Odama geçip üzerimi giyindekten sonra onların yanına geldim. Ayda mutfakta kahvaltı hazırlıyordu. Kuzey ise oturmuş telefonuyla ilgileniyordu. Ayda'nın yanına mıtfağa gittiğimde beni fark etmedi. Çok sinirliydi. Belli ki yine mağlup gelmişti. Ayda'nın arkasına geçtim. Onu korkutmak için birden bağrışımla yerinden sıçradı. Aynı zamanda da ufak çaplı bir çığlık kopardı. Ben gülüyordum o ise korku ve kızgınlıkla yüzüme bakıyordu. "Çok kötüsün" diyebildi sadece. Ayda'yı kollarım arasına alınca o da gülmeye başladı. "Ama hakkını veriyim çok pis korkuttun" demesiyle ikimizde daha fazla güldük.

Bizim seslerimiziz duymuş olacak ki Kuzey de geldi. "Uyanmışsın ufaklık" dedi. Yüzümdeki tebessümü silip kaşlarımı çattın. "Siz beni niye uyandırmadız" diye parladım ikisine. "Belki yorgunsundur gece uyayamamışsındır felan diye düşündük dün olanlardan sonra" dedi Ayda tereddütle. "Neyse ya otur yemeğini ye" dedi Kuzey. Gerçekten açtım. Hemen hazır olan sofraya göz gezdirdim. Omlet ve ekmek vardı. Ayrıca peynir, zeytin ve reçeller. "Bu kadarı vardı evde kusura bakma" dedi Ayda. "Bu bile fazla" diyip gülümsedim. Ayda'da karşılık verdi. Ben hemen sofraya oturdum diğerleride yanıma oturdu. Az biraz birşeyler yiyip sofrayı kaldırdık.