༺𝕐𝕖𝕟𝕚 𝕘öçü𝕟 𝕪𝕠𝕣𝕦𝕔𝕦 𝕘𝕖𝕣ç𝕖𝕜𝕝𝕚ğ𝕚༻

2.BÖLÜM

2.BÖLÜM

Bir göçmen olarak hayatım eski, yorgun bir klişeyle başladı.

Tıpkı diğer pek çok paralel evren serserisi gibi ben de elimde bir kutu birayla eve giderken kendi işime bakıyordum. Sonra birden üzerime bir kamyon çarptı ve çok geçmeden kurgusal bir dünyanın içinde uyandım.

Her şey düşünüldüğünde bu sıradan bir başlangıçtı.

Bu ilk göçümde bir web romanına reenkarne oldum. Kendini tamamen notlarına adamış bir öğrenci olarak sunan "A Tipi" türden bir kadın başrolün vücuduna sahiptim. Ancak okul alanının dışına adım attığında kendini çete kavgalarına, bölge savaşlarına ve buna benzer şeylere bulaştıracaktı. On iki bedeniniz olsa bile bunun yeterli olmayacağı bir hayattı bu. Üstelik 'ben' kavgaların gerçekte neyle ilgili olduğunu bilmiyordum, bu yüzden her şey çok yorucuydu.

Yine de orijinal hikayeyi yazıldığı şekliyle takip etmekten başka seçeneğim yoktu. Belki - sadece belki - eğer bunu anlayıp romanın sonuna ulaşırsam, orijinal dünyama geri dönebileceğime dair ne kadar zayıf bir umudum varsa ona tutunuyorum.

Elbette hayat bu kadar kolay değildi.

O dünyada mezuniyetime bir gün kala yine bir kamyonun altında ezildim.

'Bu . . . Bu nedir . . .'

Bir dahaki sefere kendime geldiğimde başka bir karakterin bedenine daha sahip olduğumu fark ettim.

* * *

Kendimi içinde bulduğum ikinci dünya, bir nevi gelişim romanına benzeyen bir dövüş sanatları fantastik birleşimiydi.

Yanımda usta bir baba ve aşkınlığa ulaşmış kardeşler vardı ve bu tür bir geçmişe sahip olduğum için becerilerimi geliştirmek ve kılıcın yolunu öğrenmek benim için zahmetsizdi. Doğruyu söylemek gerekirse, bu dünyanın türü, yaşamanın savaşmak ve savaşmanın da yaşamak olduğu anlamına geliyordu.

Önceki hayatımdaki ölümün acısını çekecek zamanım olmadığından boğayı boynuzlarından yakalamaya karar verdim. Bir önceki romanda sonuca varamamıştım ama bu sefer mutlaka sona ulaşacaktım.

Umutlu bir bakış açısıyla başlayan ikinci göçüm bana hızlı top yerine çatal topuyla çarptı.

Her lise öğrencisinin ezbere bildiği 'Dört Cennetsel Kral' gibi mecazlara aşina olmadığım için, başlangıçta yeteneklerimi nasıl kullanacağımı çözemedim. Savunmasındaki en ufak bir boşluğun bile ölüm anlamına geldiği durumlarla karşılaştığında kimsenin kan kusmaması tuhaftı.

Neyse geçen seferki gibi bu romanın da sonunu göremedim.

Yeteneklerimi geliştirdim ve bir kahramana yakışan bir karakter olmaya çalıştım, bu yüzden zayıf bedenimi zorladım ve deli gibi çalıştım. Eğitimimin başlangıcında tahta bir kılıcı düzgün bir şekilde tutmak zorluydu, ancak bir yıl geçtikten sonra bir parça kumaşı, eti kesecek kadar keskin bir silaha dönüştürebildim.

İronik bir şekilde, böyle bir tutku daha kötü bir ölüme yol açtı. Aniden yeteneklerimi kullanamadığım küçük bir olayda, kötü adam tarafından yakalandım ve kaçarken bir kayaya takılıp öldüm.