༺𝕐𝕖𝕟𝕚 𝕘öçü𝕟 𝕪𝕠𝕣𝕦𝕔𝕦 𝕘𝕖𝕣ç𝕖𝕜𝕝𝕚ğ𝕚༻

16.BÖLÜM

16.BÖLÜM

Bir an dizlerinin ağırlaştığını hissetti.

Yüzüne bakarken, gözlerinin üzerindeki zar zor açık olan uzun, koyu kirpiklere baktı.

'Bayıldı mı?'

Buraya kadar dayandı.

Nabzını hissetti ve enerjisi aracılığıyla geçici olarak iç durumunu kontrol etti ve organları sağlammış gibi görünüyordu.

Ancak beli yırtılmış, tüm vücudu çiziklerle kaplanmış ve uzuvları kırılmıştı.

Onu uzattığında korkunç görünüyordu ama neyse ki organları, başı ve omurgası yaralanmamıştı.

Adama baktı.

Ölümün eşiğinde olan bir adam için bu yüzü huzurlu görünüyordu.

“İyi uyuyorsun, değil mi? Bana nasıl güvenebilirsin?”

Rosetta'nın küçük fısıltısıyla adamın alnı hafifçe kırıştı.

Uyurken hâlâ acı hissettiği belliydi, inlerken kanlı dudaklarından daha fazla kan akıyordu.

Bir süre adamı dinledi ve üzerinde kan olmayan elini kaldırıp koyu renkli kirpiklerini kapattı.

Elinin altındaki sıcaklık bir ceset kadar soğuktu ama aynı zamanda adam kaynıyormuş gibiydi.

"Şimdilik sorun yok, sorun yok. Şşşt.”

Sığ rahatlık karşısında inlemeyi bıraktı. Ve yavaşça elini kaldırdığında kırışık alnı yeniden düzeldi.

Bu basit değişikliği gördükten sonra sessizce güldü.

Parmak uçlarıyla adamın burnuna bir kez dokundu, sonra başını kaldırdı.

'Şimdi burayı düzene koyalım.'

Daha sonra gelecek olan failleri kandıracak şekilde düzenlenmesi gerekiyordu.

Cassion'ı tek başına kaçmış gibi ya da kaçmaya çalışırken ölmüş gibi göstermek için.

“Korkarım bunu çabuk yapmamız gerekecek.”

Süvari kendine geliyor olmalı.

Zavallı adam için biraz pişmanlık duyarak gökyüzüne baktı.

Erken ay gökyüzünde çoktan yükselmişti.

Dünyayı kırmızıya boyayan gün batımı, sanki toprağı yakıyormuşçasına ufukta kayboldu.

Aklına yeni geldi.

Romanda bilincini kaybetmek üzere olan adam sadece gökyüzüne bakıyordu.

Gördüğü son manzara kırmızıya bürünmüş bu dünya olmalıydı.

Burnunu çek.

Atlı Melvin, atın nefesinin yüzünde estiğini hissettiğinde yavaşça gözlerini açtı.