BENİM ADIM EYLÜL #WATTYS2016

Bölüm 2

Bu hayatta en zor olan şeylerden biri,herhalde polise, dedektife veya her neyse bir benzerine laf anlatmaktır.

Her gelen aynı şeyi soruyor.

Aynı şeyi istiyor.

"Lütfen her şeyi anlatın" veya "burada neler oldu,bugün dikkatinizi çeken bir şey oldu mu?"
falan filan...

Sonuç olarak hepsi aynı kapıya çıkıyordu ve ben her seferinde aynı şeyi anlatmaktan bunalmıştım.

Şimdi de bir bayan bana doğru yaklaşıyordu.

"Merhaba Laçin hanım!

Size prosedür gereği birkaç soru soracağım.
Öncelikle olanları duyduğumuzu söylemeliyim.
Bu yüzden bana tekrar anlatmanıza gerek yok.
Fakat bazı soruları cevaplamalısınız.

Öncelikle sabah kaçta kalktınız ve ne yaptınız?"

Cevap yoktu.

Konuşulacak, anlatılacak hiçbir şey yoktu.

Olan tek bir şey vardı o da nefes alamıyordum.

Her seferinde aynı şeyleri anlatmak bana her şeyi baştan yaşatıyordu.

Sanki biri tekrar ve tekrar kalbime hançerini saklıyor gibiydi.

Tükeniyordum.

Kalbimin sızısı, içimdeki boşluk giderilemeyecek bir şekilde artıyordu.

Elim kolum bağlı, kalakalmıştım.

Şu an farklı bir dünyadaydım.

Hiçlikle bir hiç olarak savaşıyordum.

"Hanımefendi!

İyi misiniz?"

Hayır, iyi falan değilim. Ve bana kimse yardımcı olamaz.

"İyi misiniz?

Lütfen cevap verin."

Cevap veriyordum.

Ama kimse sesimi duymuyordu.

Donmuş bir şekilde kadına baktım.

Orta yaşlardaydı. Saçlarını sıkı bir topuzla tepesinde bağlamıştı.
Sesi çok sert ve ciddi çıkıyordu.

Kulaklarımda soğuk birer çığlık gibi ses tonu giderek artıyordu.
Şimdi de beni dürtmeye başladı.
İşte o an kendime gelir gibi olmuştum.

Şok geçiriyordum.

"Arkadaşlar doktoru çağırın"

"Aaaaaa! Hayır, iyiyim ben. gerek yok."

"Emin misiniz?"

Başımı sallamakla yetinmiştim.

Bu kadını iyi olduğuma inandıracak gücüm yoktu. Zate pek de inanmış gibi durmuyordu.
Ama durumu daha fazla üstelemedi.

Derince bir nefes aldıktan sonra söze ben başladım.

"Sabah saat on gibi uyandım.
Kahvemi hazırladım. Balkon da oturuyordum. Ortalama, tam hatırlamıyorum, bir buçuk saat geçmiştir.
On bir buçuk,on iki gibi annem seslendi aşağıya indim.
Her şey normal gözüküyordu.

Böyle bir şeyin olmasına halen inanamıyorum."

Derin bir nefes aldıktan sonra konuşmama devam ettim.
Hala ellerim titriyordu.