BENİM ADIM EYLÜL #WATTYS2016

Bölüm 9

     Hemşirelerin yaptığı sakinleştirici iğnelerden sonra annemden destek alarak yatakta doğruldum.
Eve gitmek istiyordum. Sürekli hastanelik oluyor ve hep aynı hastaneye getiriliyordum. Ayrıca bu hastane beni rahatsız ediyor yaşadığım her şeyi tekrar yaşıyormuşum gibi gözlerimin önüne seriyordu.

Bana acı veriyordu burası.

"Anne..."

Zorlukla konuşabiliyordum. Bu yüzden annem sesimi duymamıştı.

"Anne..."

"Efendim Laçin. Efendim kızım. Bir yerin mi ağrıyor yoksa meleğim. Hemen hemşireyi çağırıyorum,biraz dayan prensesim."

"A,an,anne...

İy,iyiyim ben.

Eve gitmek istiyorum . Lütfen!"

Yine zorlukla konuşabilmiştim. En azından derdimi anlatabilmişim.

Annem de beni kırmayıp hemen hemşireyi çağırmış ve gideceğimizi söylemişti.

Hemşire yanıma gelip eve gidesiye kadar uyumam için iğne yapmıştı.
Tabi canımı acıtarak...

Hemşirelerden ve iğnelerden nefret ederdim. İğneler hep canımı acıtırdı ve ben küçüklüğümden beri iğnelerden korkardım. Sanırım hemşirelerden nefret etme sebebim de bu.
İğne korkusu...

Kolum her ne kadar acısa da, beni uykunun güçlü kollarına bıraktığı için hemşireye ve iğneye minnettar kalmıştım.
Şuan yaşadıklarımı birazcıkta olsa unutmak için uykuya ihtiyacım vardı.
Ve gözlerim yavaş yavaş kapanırken uykunun getirdiği sessizlikle rahatlıyordum.

...............

Gözlerimi açtığımda odam; ailem, dedektif ve ekibiyle doluydu.
Hepsi merakla gözlerle bana bakıyorlardı.
Bu olayın nasıl olduğunu anlatmamı istiyorlardı. Ama anlatacak gücüm yoktu.

Belki yaralarım az olabilir ama bedenim, şuan, içinde ruhu olmayan boş bir çuvaldan farksızdı. Konuşmakta istemiyordum.
Yalnız kalmak istiyordum.

"Yalnız kalmak istiyorum."

Annem ve babam bir şey demez iken dedektif Kemal bozuntusu konuşmaya başladı.

"Hayır yalnız kalmayacaksın. Sen anlatasıya kadar bu odadan çıkmıyoruz."

Cevap verecek gücüm yoktu zaten.
Zorlukla gözlerimi kapattım. Ve yatağıma geri uzandım. Bu sırada babam dedektifi ve ekibini odadan çıkarmak için ikna etmişti ve hepsi odadan çıkmıştı.

Bende yavaşça tekrardan gözlerimi açmış ve düşünmeye başlamıştım.

Aklım hala almıyordu.
Murat Amca resmen beni öldürmeye çalışmış  sonra daha fazla acı vereceğini düşünerek kendini zorla bana öldürtmüştü.

Gözleri kapanmadan önce ki son bakışını halen unutamıyordum.
Sanki her dakika her saniye o gözler beni izliyor gibiydi.
Baktığım her yerde o son bakışı vardı.