BENİM ADIM EYLÜL #WATTYS2016

Bölüm 12

Kapak için Desingtailora çok teşekkür ederim. Gerçekten benim için çok güzel bir kapak hazırladı, multide gördüğünüz gibi💋💋

Ve evet biliyorum bölümü biraz geç yazdım ama bu aralar ders anlama gibi bir sorunun var. Derslere odaklanamadığım için onlara daha fazla Zaman ayırmak zorunda kaldım.
Ama geç olsun güç olmasın demişler değil mi? 😌😌😌😌

Öyle bir an gelir ki kimse sana inanmaz.
Ama sen bilirsin işte.
Çünkü yaşamışsındır.
Görmüş hissetmişsindir.

İnanmazlar ...

Kendinden şüphe duyarsın. Belki de kendini kandırırsın onlara inanarak veya kendine inanarak.

Yaşamışsındır halbuki ama kimse inanmadığı için yaşamadım dersin. Öyle bir şey olmadı.
Hepsi hayaldi.
Rüyaydı. Hiç bir şey gerçek değildi dersin.
Ama içinde hep bir soru işareti kalır.

Ya gerçekse???

Bir süre sonra sende inanmak istemezsin kendine ve kabullenirsin gerçek olmadığını...

Ben ise şuan da tam olarak bu kaos probleminin ortadındaydım işte.

Neydi gerçek?

Rüyanın içinde rüya mı görmekti?

Yoksa kaçırıldığını ama bir şekilde odana getirilip sabah yatagında uyandığını mı görmekti?

Neydi?

Bir insan rüyasını bu kadar gerçekçi yaşayabilir mi?

Yoksa gerçekler rüya mı olmuştu?

Ailem kabus gördüğümü söylüyordu. Bense o gün Kemal'le gittiğimi ve bir anda onu kaybettiğimi birinin beni bayılttığını söylüyordum.
Kimse inanmıyordu.
Biliyordum yaşamıştım.
Ama bunu ne kendime ne çevreme kanıtlayabiliyordum.

Odamdaydım işte.

Yatağımda...

Onlara inanarak mı kendimi kandırıcaktım yoksa kendime inanarak mı!!
Onu da bilmiyorum.

Hayatım hep sorularla doluydu.

Her yerde belirsizlik vardı.

Ve şüphe...

Arkadaşım öldürülüyor uzvu doğum gününde hediyeyle bana gönderiliyor.
Babası beni katil olarak düşünüyor ve bana hayatımın acısını yaşatıyor.
Bunun üstüne ne olduğunu Nasıl olduğunu hala anlayamadığım bir şekilde gözlerimi odamda açıyorum.

Bu yaşadıklarımın ne nedeni ne sonucu belli!!

Her şey belirsiz...

Rüyalarım bile....

Neyin cezasını çekiyordum ben böyle?

Bunları hakadecek ne yapmıştım...

Büyük bir sitemle ayaklandım ve bağırarak konuşmaya başladım.

"Anne baba dinleyin Artık beni!

Ben çocuk değilim rüyayı ve gerçeği ayırt edebilecek yaştayım.

Neden inanmıyorsunuz bana...

O anları ben yaşadım.
Bunları uydurmam için deli olmam gerekir.

Lütfen...

İnanın bana..."

Konuşmam biter bitmez nefes nefese kaldım.
Çok sinirliydim ve çok hızlı konuşmuştum.
Kendimi ilk defa bu kadar sinirli ve çaresiz hissediyordum.

Garip bir his oluşmuştu içimde.
Çaresiz ve sinirli hissetmemle birlikte hem güçsüz hem de çok güçlü hissediyordum.

Duygularım benimle alay ediyor gibiydi.
Sanki istersem bütün dünyayı yıkabilecek bir güce sahipmişim gibi güçlü , en ufak bir sesten korkucak kadar da güçsüzdüm.

Sahi neydim ben...

Kocaman bir hiç mi?

Yaşayan bir ölü mü?

Evet çevremde beni seven bir çok insan vardı.
En Başta bir ailem vardı.
Arkadaşlarım...
Çevrem...

Ama hep bir yalnızlık...

Belkide sahip olabileceğim her şeye sahiptim ama hep yalnız hissetmiştim. Karanlıkta oturan silik küçük bir kız gibi.

Ama hayattaydım.

Dünya dönüyordu.

Bense sabittim.

İşte şimdi beni hiç yalnız bırakmayan bu yalnızlık vücudumu daha sıkı sarıyordu.

Ağlamak isteyipte anlayamamak gibiydi.

Canım acıyordu. Boşlukta kaybolmuş gibiydim.
Sesimi kimse duymuyordu.
Bilmiyorlardı çünkü içimdeki çöküşü
Hep Mutlu görüyorlardı.

Onlara gösterdiğim maskeyle beni tanıdılar.
Bense kendimi o maskeyle kandırdım.
Şimdi o maske düşmüş rüzgarın soğukluğu yüzüme çarpıyordu.
Ruhum acılar içinde kıvranırken ben sadece gülümsüyordum.

Gülümsüyordum...

"Özür dilerim.
Sanırım haklısınız.

Yaşadıklarım benim için hiç kolay şeyler değildi ve onları atlatmam hiç kolay olmıcak.

Bu yüzden dediğiniz gibi rüyanın etkisinde kalmış olabilirim."

Ve yine maskemi takıyordum.

Gerçekleri içimdeki karanlığa tekrar haykırışlarımla gömmüştüm.
Ama her haykırışım bana güç veriyordu.
Şimdi maskem yüzümdeydi ve ben daha güçlüydüm.
Çünkü bir kez daha içimdeki karanlıkta oturan küçük cılız kıza sarılmıştım.

O da artık daha mutluydu.

"Ahhh, Laçin!

Hiç önemli değil kızım...

Yeter ki sen iyi ol.

Bizim tek isteğimiz senin iyiliğin.
Üzülmene dayanamayız.
Sakın üzülme!
Bizler hep yanındayız. Ve hep yanında olucaz.
Seni çok seviyoruz."

Babamın sözleri annemin sarılışı içimdeki buzu eritmişti.
Ama unutturmamıştı.
Zaten unutmamda beklenemezdi.

Her ne kadar kimse inanmasada hatta deli olduğumu düşünsede bu sefer kendime inanıyordum.

Ben o anları yaşadım.

Kaçırıldım.

Ve bunu kanıtlıcam.