BENİM ADIM EYLÜL #WATTYS2016

Bölüm 4

Arkadaşlar istediğim kadar vote gelmedi maalesef.
Ama olsun ben dayanamayıp yeni bölümü atıyorum. umarım beğenirsiniz.....

Ahhhh!
Bu ışıkta neyin nesi böyle?
O kadar karanlıktan sonra bu kadar Işık gözümü alıyordu doğrusu. galiba ölmüş ve âhirete gelmiştim. Vay be!
Demek hayatım böyle son bulacaktı. İnanamıyorum.

Şimdi de ışıktan hiçbir şey göremiyordum. Gözlerimi alıştırmak için iki saniyeliğine kapatıp açtım. şimdi her şey daha belirgindi.

Yumuşak bir şeyin üstündeydim. bana yatağımı hatırlatıyordu. Karşımda da büyük bir boy aynası duruyordu.

Bir dakika...

Burası,burası benim odamdı.
Bu ayna,bu yatak bunlar benimdi. odam güneş ışığıyla dolup taşmıştı.

Yaşıyordum. Bürün dünya duysun yaşıyordum...

İnanamıyorum, nefes alabiliyorum. hareket edebiliyor, doyasıya zıplayabiliyor, bağırabiliyorum.

Yaşıyorum.
Ben yaşıyorum. hayattayım. vücudum, ruhum, kalbim özgür...

Karanlık yok. bu harika bir şeydi. çocuklar gibi seviniyordum. hatta daha fazlasıydı. bunun bir tarifi yoktu. hepsi kötü bir kabustu. ve geçmişti. olup bitmişti işte.

Ayrıca yalnız falan da değilim. sesim duyuluyordu işte...

Annem Çoktan sesimi duyup odama girmişti. Şaşkın Şaşkın bakıyordu. Lisa ve Erin ise şimdi gelmişti. hepimiz gülüyorduk. gerçi Erin ve Lisa pek mutlu gözükmüyorlardı.
Galiba buna anlam verememişlerdi.

Haklılardı ama gerçek miydi, rüya mıydı her ne ise yaşadıklarımı, hissettiklerimi bir bilseler onlar da böyle Sevinçli olurlardı.

Kısa bir süre sonra kendime gelmiştim.
Çılgınca sevinmem beni şimdi utandırıyordu. sanki Ceren ölmemiş gibi davranıyordum. ama her ne olursa olsun ne hissettiğimi ben biliyordum. büyük ihtimal yaşadıklarımın şokundan böyle bir kabus görmüştüm.

Bir anda duygulanmaya başladım. şimdi de ağlıyordum. şoku atlatamamıştım. kriz geçiriyordum.

İyi bir kahve gerçekten de iyi gelebilirdi. En azından bazı şeyleri sindirmeme yardımcı olabilirdi. ayrıca yalnız kalmak istiyordum. her ne kadar yalnızlığı sevmesem de yalnız kalıp sakinleşmem gerekiyor.

"Gerçekten çok affedersiniz ama şu anda biraz yalnız kalmak istiyorum. sakinleşmem gerekir. kendimi iyi hissetmiyorum be biraz dinlenmek istiyorum...
Lütfen!"

Lisa ve Erin gerçekten üzgün duruyorlardı. anlayışla karşıladıklarını göstererek başlarını salladılar. odadan ilk çıkan onlar olmuştu. en sona ise annem kalmıştı. yarı üzgün, bu Saçma sapan sevinmeme de yarı sevinmiş bir şekilde bana bakıyordu.

"Konuşmak ister misin?"

Ağlamaya başlamıştım. 'anne' diye sayıklıyordum. duygularım karma Karışık olmuş gözyaşlarımla dökülüyordu.
Arkadaşımın ölmesine mi üzüleyim ki her ne kadar kesin olmasa da ben onun olduğundan emindim yoksa yaşadığım o korkunun bir kabus olduğuna mı sevineyim bilemiyordum.
Kendimi afallamış hissediyordum.

Sanki biri hiç fark ettirmeden beni arkadan iteklemiş ve bende yere tepe taklak düşmüş gibiydim.

Tek başıma arabayla uçurumun kenarında olup Arabanın uçurumdan aşağı sarkan tarafında oturuyor gibiydim.

Gerçek bir desteğe ihtiyacım vardı. içimdekileri kusmak zorundaydım yoksa zehirlenip ölecektim.

"Anne.."