BENİM ADIM EYLÜL #WATTYS2016

Bölüm 13

Ve yine bennn... Arkadaşlar umarım beğenirsiniz. Voteleri unutmayalım lütfennnn!

Ve unutmadan sizden bir ricam var.
MuratBoyraz5 adlı kullanıcının Paranormal Bilgiler kitabına bakmanızı tavsiye ederim. Beğeniceğinizi düşünüyorum.

İyi okumalar...

Tam 1 hafta geçmişti.

Hala ortada bir şey yoktu. Kimseyi inandıramamıştım. Kimsede konuyu açmamıştı açıkcası...

Sadece dinlenmem için beni yalnız bırakıyorlardı. Bende odamda kafamı dinliyordum. Tehtid altında olduğumun farkındaydım. Tehlikedeydim çünkü kaçırılımıştım. Ve bu ne zaman tekrarlar bilemiyordum.
İçimdeki ses dikkatli olmam gerektiğini fısıldıyordu.

İlk defa aynı fikirdeydik kendisiyle...

"Bence bu bizim için iyi bir ilerleme değil mi canım iç sesim?"

Son zamanlarda odamda yalnız başıma keyif yaparken kendisiyle iletişimimiz olumlu yönde ilerledi.
Yada ben delirdim.
Bilirsiniz insanlar kendi kendine konuşur ama konuşmalarına cevap vermeye başladığında alarmın kırmızı ışıkları yanar.

Tehlike sinyali!!

Bende kendi kendime konuşup cevap veriyordum. Sanırım deliriyorum. İşin komik yanı ise bu durum umrumda bile değildi.

Zaman su gibi akıp geçiyordu bu arada. Ama Ceren'in katiliyle ilgili hiç bir gelişme yoktu. Bu Kemal denen adam için her ne kadar çok iyi bir dedektifte deseler bence hiç bişi bildiği yoktu.

Sadece şans yüzüne gülmüşo kadar...

Gün geçtikçe içim içimi yiyordu. Her saniye kendimi suçlamaktan parçacıklarıma ayrılmıştım.

Yorulmuştum...

Ama hiç bir şey de yapamıyordum. Bu duruma engel olamıyordum. Hatta bu bir haftalık yatış süremde bu duruma en büyük zararı vermişti.

Yine de elimden gelen bir şey yoktu.
O kadar çok depresyona girmiştim ki hangisi ne zaman bitti hemen ardından hangisi ne zaman başladı haberim bile yoktu. Sürekli defresiftim.

Kısır döngü gibi sürekli o depresyondan bu depresyona geçiş yapıyordum.

Ama artık uyanma vaktiydi.
Her şeyi göze alarak bu işi çözecektim. Zaten durumum hiçte iyi değildi.
Bundan sonra da ne kadar kötü olabilirdi bilmiyordum. Ama kendime dair artık umudum yoktu. Bu yüzden kendimi bu cinayete adıyacaktım. Gözümü karartıp bu işi çözecektim.

Bu dinlenme süremde farkettim ki ben bu halde olduğum sürece kimsenin bir şey yaptığı yoktu.

Herkes,her şey sanki hiç bir şey olmamış gibi davranıyorlardı. Güneş her zamanki gibi doğuyor, çiçekler açıyordu.

Bir gün bitiyor bir gün başlıyordu.

Aydınlığı karanlık takip ediyordu.

Dünya dönmeye devam ediyordu.

Ve hiç kimse hiç bir şeyin farkında değildi.
Dünya bir gün dönmeyi bırakacaktı. Galiba bütün insanlıkta uykularından o zaman uyanacaktı.
Ama iş işten geçmiş olacaktı.

Neyse ki ben her şeyin farkındaydım. Kendi dünyamı kendi içimde oluşturmuştum. Onu ben döndürüyor, ben durduruyordum.

Kendi kendime güç veriyordum.
Bu dünyada yalnızdım ama kendi dünyamda kocaman bir krallığım vardı.