fourth of july ✷ eunbin ✓

🍊 son bir şans verdi tanrı onlara.

Sev beni, çok sev çünkü yalnız senin aşkın sayesinde unutabileceğim, anlıyor musun?

İçimizdeki Hayvan /
Emile Zola

_______

O günden sonra günler acelesi varmış gibi çok daha hızlı geçti. Her şey o kadar rutin ve düzenli ilerliyordu ki bazen kendimi bir rüyanın içerisindeymiş gibi hissediyordum.

Artık Sion ile beraber yaşamaya başladığımızı söylemiştim zaten, Sion o küçük apartman dairesini bana yuva gibi hissettirebilmek için çok uğraşıyordu.
Hatta bazen onu hak etmediğimi düşünüyordum. Çünkü benim tüm bunlar için, onun karşılıksız sevgisi için ona verebileceğim hiçbir şey yoktu.
Beni neden bu kadar sevdiğini, nasıl sabırla beklediğine anlam veremiyordum.

Sanırım ben de Sion'un, Park Wonbin'i olmuştum.

Sevmek için neden gerekmez, ve bir yılda geçse on yılda geçse fark etmezdi.

Her sabah Sion'un yumuşak sesiyle kalkıyordum, ben balkona sigara içmek için çıkarken o elinde kahve kupalarıyla yanıma geliyordu. Omzuma masum bir öpücük bırakıp beni izliyordu.

Sadece garipti.

Ben de izleyecek bu kadar şey bulması, sıkılmaması.

Sonuçta ben Wonbin değildim.

Neden bir insan benim gözlerimde kaybolsundu ki?

Fakat dediğim gibi, Oh Sion'un Park Wonbin'i de ben olmuştum...

Hiç sıkılmadan bir gün ona aşık olacağım günü bekliyordu. Neye güvendiğini bile bilmiyordum. Üniversite için başka bir şehire gittiğim de ne yapacaktı?
Ya da Park Wonbin'e yeniden dönmemden hiç mi korkmuyordu?

Bir gün yine balkondayken dayanamadım sordum ona.

"Sion." dedim. "Hiç korkmuyor musun seni bırakıp gitmemden?"

Kafasını salladı usulca.

"Hayır." Elleri yanağımı okşadı.

"Çünkü seni tanıyorum."

Fakat ben başkasını severken bana nasıl güvenebiliyordu?

"Nasıl ama?  Park Wonbin'e dönmemden hiç mi endişelenmiyorsun?"

Sahi, o kadar mı imkansızdık artık?

"Endişelenmek değil aslında, tabiki çok üzülürüm ama sen onunla mutlu olacaksan da ben önünde engel olmak istemem..."

Ah, Sion sen hep çok iyi bir adamdın...

Belki de annem haklıydı.
Artık önüme bakmalı, Sion ile gerçekten huzurlu olabileceğim bir geleceğe yönelmeliydim.

Park Wonbin beni hayatında istemiyordu, zaten son zamanlarda okula da pek gelmiyordu. Sadece Bayan Kang'ın özellikle çağırdığı provalara katılıyordu. Son senesinde devamsızlıktan kalmaktan korkmuyor muydu ya da sınavlara gelmeden nasıl geçebileceğini düşünüyordu bilmiyordum.

Onu her gördüğümde biraz daha zayıflamış oluyor, daha yorgun görünüyordu.

Hiç yemek yemiyor muydu ya da geceleri uyumuyor muydu?

Gözlerinin altındaki morluklar cevabı onun yerine veriyordu.

Onu okulda gördüğüm nadir anlarda Jung Sungchan'ın yanından ayrılmıyordu. Onunlayken mutlu bile görünmüyordu.  Öyleyse neden onunlaydı?