HANÇER

8. Bölüm

Yazar Anlatımıyla ....

Sırtından yaralanan Yüzbaşı Alphan Karahan askeri helikopterden indirilip Şırnak Devlet Hastanesi'ne sevk edilmişti .
Ameliyathanenin kapısında ki koltuklardan birine oturmuş elleri alnında gözünden gizliden gizliye süzülen bir damla yaşla gelecek bir haberi bekleyen Pusat Karaca vardı.
Geri kalan timin üyeleri ise ayakta duruyordu ve hepsi dağılmıştı.

Ayşe Karahan 'ın , Simay'ın , ve Sare'nin ne halde buraya geleceklerini görmek , o ana tanık olmak istemiyorlardı.
Kim bilir bu haber onlara gittiğinde ne haldelerdi ?
Herkes bir haber bekliyordu .
Gelecek bir haber ya kalp ağrılarını dindirecek , ya da onları uçurumdan aşağı yuvarlayacaktı .

O sırada koridora askerlerin kolları arasında , eli boynuna sarılı, nefes alamıyormuş gibi görünen Ayşe Karahan ardından Sare 'nin kolundan destek alan  gözleri kan çanağına dönmüş , kabarık siyah saçlarıyla Simay ve dudakları ısırılmaktan kanamaya başlayan, göz yaşları durmaksızın akan , yeşilin en koyu tonuna bürünen gözleriyle Sare Akbulut girdi .

Pusat da dahil olmak üzere herkes o tarafa döndü ve gördüğü manzarayla ağır ağır yutkundu.

*************

Sare' nin anlatımıyla...

Sesler uğulduyor, koridordaki insanların bağrışları kulaklarıma çarpıp geçiyordu.
Midem bulanıyordu .
Biraz da başım dönüyordu sanki .
Böyle elimle tutup gösteremeyeceğim fakat içimi açsalar kalbimin tam orta yerinde görebilecekleri büyük bir yaraya sahiptim.
Sevdiğim adam ameliyathanedeydi.
Gözlerime perde inmişti.
Koluna girdiğim Simay'ın bir yere yönelmesiyle oturduğumuzu hissettim .
İkimizde birbirimizden destek alıyorduk .
Biri ismimi söyledi .
" Sare ."
Sonra biri daha .
" Kızım."
İlk sesin Pusat'a ikinci sesin
Ayşe Teyze 'ye ait olduğunu zar zor algıladım.
Gözlerime perde indi derken doğruyu söylüyormuşum .
Gözlerimi açmamışım bile .
Gözlerimi açtım ve ilk önce duvara yaşlanmış tim üyelerini gördüm.
Kafamı sağa çevirdiğimde Pusat 'ı , sola çevirdiğimde Simay ve Ayşe Teyze 'yi fark ettim .
Şuan komadan çıkmış bir hasta , daha yeni doğmuş bir bebek gibi hissediyordum .
Ayşe Teyze yeniden ;
" Kızım." Dedi .
" Hı . " dedim bir anda .
Evet cidden algılayamıyordum
hiçbir  şeyi.
Algı yetimi kaybetmiştim .
Tüm bu şeyler zihnimin oyunu da değildi kötü bir kabus da değildi.
Ayşe Teyze Simay'a bir bakış attı ve yer değiştirdiler .
Saçlarımda bir el hissettim .
" Pusat oğlum sana bir şey diyecek galiba .
Konuşmak ister misin ?"

Ben ne yapıyordum ?
Teselli vereceğim yerde teselli alıyordum.
Burada yüreği kan ağlayan bir anne,
bir genç kız vardı.
Bense kendimi kapatıyordum .

" Tabi ." Dedim ve bir anda nedenini bilmeden ayağa kalktım.
Pusat'a döndüm.

Beni süzdü.
" Su içmek ister misin ?"
O kadar mı kötü durumdaydım.

Başımı iki yana salladım.
" Siz ?" Dedi ve Simay'la Ayşe Teyze 'ye döndü. Onlarda başını iki yana salladı.

Pusat söze başladı.
" Alphan' ın doktoru ile konuşabilir misin onu soracaktım ?"

Doktor , ameliyathane , siyah gözlü bir askerin kapıya gelişi.
Doktor, ameliyathane , hastane .
Alphan , yaralanma .

Sanki o an yeniden uyandım.
Başımı yerden kaldırdım.
Pusat'a bakıp başımı salladım.
Konuşma yetim yoktu sanki , oda elimden alınmıştı  , duygularım gibi , tıpkı Alphan gibi oda elimden canice koparılıp alınmıştı .
O sırada ameliyathanenin kapısı açıldı ve alnı ter damlalarıyla kaplanmış , gözlüklü, 40-45 'li yaşlarda ki doktor çıktı.
Herkes kendisini toparladı.
Ben ne haldeydim bilmiyordum, ama bildiğim tek şey yıkık olduğumdu . Yıkılmış bir bina gibi göründüğümdü .
Karşımdaki doktor bile bana acıyarak bakıyordu.