-BU SEN DEĞİLSİN-《İmkansız Aşklar》

~ 1.BÖLÜM ~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Uzunca bir süredir sürdürüyordum bu saçmalığı ve hala akıllanmadan da devam ettirme niyetindeydim ta ki o güne kadar..."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ben Bulut hayır gökyüzündeki özgür bulutlardan değilim ama onlar gibi ne yöne savrulup gittiğim de belli değil. Yine bir gün daha her zamanki gibi babamın bağırışlarıyla başlamıştı. Komşular sokaklara dökülmüş, herkes bizim oturduğumuz küçük müstakil evimizin kapısına dikmişti gözlerini. Acaba bu sefer beni kesin olarak kovuyor muydu ya da evlatlıktan reddetmiş miydi? Hayır bunu yapmaya kesinlikle cesaret edemiyordu. Ama her kavga anında da akıllara ilk bu ihtimal geliyordu çünkü babam bağırışlarında hep:

"Senin gibi oğlum yok zaten sen benim seviyemde olabilseydin ancak benim oğlum olabilirdin! Biliyordum, Allah sizin belanızı versin!"

İfadelerini kullanır ve bu sözleri söylerkende hiç çekinmezdi. Hoş artık onun bu durumuna alışmıştım esip esip gürlüyor başka da bir şey yapamıyordu. Yapamazdı çünkü en ufak bir gerginlikte konunun yine ve yeniden bana geleceğini bildiğimden dolayı evden sessizce çıkıp kapüşonumu kafama geçirip kulaklarımda No.1 şarkıları eşliğinde sokaklarda dolanıp duruyordum. Bu dolanma bazen sabaha kadar bazense bir kaç saat ya da çoğu zaman olduğu gibi gece yarısı babam sinirden içip sızıncaya kadar sürebiliyordu.

Yine bir gün odamda oturmuş gitarımla ilgilenirken babamın kapıdan girer girmez homurdanmaya başladığını duymuştum. Annem 7/24 çalışmayı seven bir kadındı kendine hep oyalanacak bir iş bulurdu, bir o kadar da otoriter birisiydi. Fakat bugün işe gitmemişti. Kavgalar genellikle annemin evde olmadığı zamanlarda oluyordu. Annemi babam yüzünden üzmek istemediğim için bu kavgalardan anneme hiç bahsetmemiştim. Bu sebepten ötürü ilk defa odamdan çıkıp dışarıya çıkmak yerine babamın yanına gitmeyi tercih etmiştim. Annem benim kırmızı çizgimdir. Benim için elinden gelenin fazlasını bir kadın olarak yaptığından dolayı onunla gurur duyuyorum. Ve yine onu üzmekten korktuğum için babamla ilk ve son kez sakin bir şekilde konuşmak istemiştim. Seslerin geldiği mutfağa doğru yöneldiğimde annem ve babamın konuşmalarına kulak misafiri olmuştum. Babamın homurdanmalarını annemde duymuş olmalıydı ki babamı mutfak masasına oturtmuş sorunun ne olduğunu konuşmaya ikna etmeye çalışıyordu. Babam her zaman ki gibi bizimle asla iş ile ilgili sorunlarından ya da işinden bahsetmiyordu. Annemin ısrarlarını duyuyordum ve en sonunda babamın ağzından tek bir kelime çıkmıştı "galeri" babam galeri işe ile uğraşıyordu hatta ilk zamanlar bende onunla işi öğrenmek ve ileride yardımcı olabilmek için galeriye gidiyordum. Tabii o zamanlar çok mutluyduk ne olduysa şu son birkaç ayda olmuştu zaten.

Annem sorunun ne olduğunu anlamamış olmasından dolayı babamın yüzüne anlamsız bir yüz ifadesiyle bakıyordu. Babam ise beni fark etmiş olmalıydı ki doğrudan mutfak kapısına doğru bakıyordu. Tam o sırada kapı zili çalmıştı. Mutfak kapıya yakın olduğundan dolayı açmak için kapıya doğru yöneldiğim sırada babam mutfaktan gözlerini bana dikmiş bir şekilde çıkmış, yatak odasına geçiyordu. Tekrar kapı zilinin çalmasıyla sinirle kapıyı açmak için yönelmiştim. Kapıyı açtığımda karşımda gördüğüm yüz ile donup kalmıştım...

_________________________________________
 
  
Veee ilkk bölümünn sonunaa geldikk.

Bölümü nasıl buldunuzzz? Yorumlarınızı bekliyorumm.

Diğer bölümde görüşmekk üzeree. 💖