Unicode
(6)
ချိုးချိုးက သူ့ဦးလေးရဲ့ မက်စေ့တွေကို ဖျက်ပစ်ပြီးမှ သူ့အဖေကိုဖုန်းပြန်ပေးပြီး ဝီချက်သုံးနည်းသင်ပေးလိုက်တယ်။
သူ့အဖေက သိပ်မကျေနပ်ချင်ဘူး "ငါ့နာမည်က ဘာဖြစ်လို့ လောင်ချိုးဖြစ်နေတာလဲ၊ ခေတ်မမီလိုက်တာ၊ ဒီနေ့ခေတ် အင်တာနက်ပေါ်လှန်ကြည့်ရင် ဘယ်သူမှ ဒီလိုနာမည်မသုံးဘူး..."
"အဖေ ဒီနေ့ခေတ်မှာ ကျွန်တော်တို့ အင်တာနက်ပေါ်လှန်ကြည့်တယ်လို့ မပြောကြဘူး"
"......"
ကလေးတွေ ကြီးပြင်းလာတာနဲ့ ပြန်ခံပြောတော့တာပါပဲ။
ချိုးပါးပါးက သူ့နာမည်ကို "ငါကလောင်ချိုး" လို့ပြောင်းလိုက်ပြီး ပရိုဖိုင်နေရာမှာ တစ်လက်မဓါတ်ပုံကို ထားလိုက်တယ်။ အားလုံးအသင့်ဖြစ်သွားမှ ချိုးမားမားဆီ ဗီဒီယိုကောလ်ခေါ်တယ်။
သူတို့ဆီမှာက နေ့လည်ခင်းဆိုပေမယ့် ဥရောပမှာရှိတဲ့ ချိုးမားမားဘက်မှာက ညသန်းခေါင်ကြီး။ ဒါပေမယ့် ဗီဒီယိုကောလ် တစ်ခါပဲမြည်ရသေးတယ်၊ ဟိုဘက်ကလက်ခံလိုက်ပြီ။
ဟုတ်တာပေါ့.. နှစ်ပေါင်း(၃၀) အတူနေလာတဲ့ ဒီစုံတွဲက ကြင်စဦးမောင်နှံတွေလို ကြက်သီးထလောက်စရာ ချစ်စကားတွေ ပြောတော့မှာမဟုတ်ပေမယ့် သူတို့ပြောဆိုဆက်ဆံပုံက အတော်လေးချိုမြနေတုန်းပဲ။
ဒီလင်မယားအတွဲက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် "ဆရာ၊ ဆရာမ" လို့ခေါ်ကြတယ်။ ချိုးပါးပါးက ဆရာချိုးဖြစ်ပြီး ချိုးမားမားက ဆရာမသုန် ပါ။
ဆရာချိုးက သူနောက်ဆုံးရေးထားတဲ့ဆောင်းပါးကို ထုတ်လာပြီး ဆရာမသုန်ကို အကဲဖြတ်ခိုင်းတယ်။ ဆရာမသုန်က ဆရာချိုးကို အင်္ဂလိပ်ကဗျာတစ်ပုဒ် ပို့လိုက်တယ်။ တစ်မြေစီဝေးကွာနေတဲ့ လင်မယားနှစ်ယောက်က သူတို့ပုံစံနဲ့သူတို့ အလွမ်းသယ်ကြပါတော့တယ်။
ချိုးချိုးက ဘေးနားကထိုင်ခုံတစ်ခုံပေါ်ထိုင်ရင်း လက်ကလည်းအငြိမ်မနေဘူး၊ စာအုပ်ထဲမှာ တစ်ခုခုရေးနေတယ်။
မျက်စိလျင်တဲ့ချိုးမားမားက ဒါကိုတွေ့ပြီးပြောတယ် "ချိုးချိုး အိမ်စာလုပ်စရာရှိရင် အဆောင်ပြန်ပြီးလုပ်လေ၊ အမေတို့နှစ်ယောက် စကားပြောနေတော့ သားကိုအနှောင့်အယှက်ဖြစ်တာပေါ့"
