Düşman mıyız yoksa?

14. Bölüm

Böyle gözlerini kapatıp hiç açmazsın ya karanlık olduğu zaman. Ben küçükken karanlıktan korkardım. Karanlık olduğu zaman battaniyenin altına girerdim. Asla çıkmadım oradan. Sonra anladım ki karanlıktan değil karanlıktan çıkacak şeylerden korkuyormuşum.

Şimdi ise karanlıkta yalnız başıma duruyorum. Kim gelir kim gider bilmiyorum. Gözlerimi açamıyorum. Çünkü karşımda herşey olabilir. Artık karanlıktan korkmuyor olabilirim. Ama karanlıkta ne çıkacağı belli olmazdı.

Yüzüme gelen su ile gözlerimi açtım. O karşımdaydı. Kenan karşımdaydı.

"Uzun zamandır görüşmüyoruz Deniz hanım."

"Evet en son ölmüştünüz Kenan bey."

Yüzüne sinsi bir tebessüm oluşturdu.

"Beni öldürmediniz. Kendinizi çok mu zeki zannediyorsunuz?"

"Zannetmiyorum. Öyleyim çünkü."

Bunu dememle beraber sol tarafıma bir yumruk yemiştim. Fakat küçükken babam sayesinde dayağa dayanıklı ve alışıktım.

"Benimle düzgün konuş."

"Düzgün konuşuyorum zaten. Doğruları söylüyorum."

Bir yumruk daha. Onları kışkırtmak hoşuma gidiyordu.

"Ateşin geleceğini öğrenince çekmişsin adamlarını. Gücün kadınlara mı yetiyor?"

Ve bir yumruk daha.

"Senin gibi orospular olduğu sürece benim gücüm bütün kadınlara yeter. Hepsine sahip olurum."

Gerçekten şuan belasını sikmemek için kendimi zor tutmuyorum çünkü sikik herif her yerimi bağlamış.

"Sen kimsin ki her kadına sahip oluyorsun?"

"Unutma Defne'ye d-"

"O ağzını sikerim."

Bunu dememle beraber omzuma bir kurşun yemiştim bile.

"Sen busun işte Kenan. Herşeye gücünün yeteceğini zanneden bir zavallısın."

"Buradaki zavallı sensin Deniz. Baksana Ateş seni aramıyor bile."

Kan kaybettiğim için bilincim kapanıyor gözüm kararıyordu.

"Ateş seni bulursa yaşatmaz."

"Ateş beni bulursa bende seni yaşatmam."

Bu adamın tek yaptığı şey beni tehtid etmekti. Başka birşey yapamıyordu köpek.

"Evet Deniz gelelim sadedimize. Lafı kısa keseceğim. Seni bırakmam için Defne'yi bana vereceksin."

Taşak geçiyor herhalde.

"Güzel şaka Kenan. Bidaha olmasın."

"Evet Deniz. Birdaha olmasın."