Düşman mıyız yoksa?

16. Bölüm

Günler geçmiyor, ben hiçbir türlü bu odadan çıkmıyordum. Daha doğrusu çıkamıyordum. Odadan çıkınca çok şeyle karşılaşabiliyordum.
Kanlar,
Kırılan eşyalar,
Babam ve..
Ben annemi kaybettim. Babamı kaybettim. Şimdi de etrafımda ki herkesi. Doğru daha herkesi kaybetmesem bile birini kaybetmiştim. Ateş'i.

Telefonu yüzüne kapattım ve numarayı engelledim. Hafıza kaybı oyunu umrumda değildi. O kızı öldürebilirdim. Gerçekte olmayabilirdi. Hiçbirşey belli değildi. Buna bir son vermem lazımdı.

"Burak!"

"Deniz, ne oldu? Hatırlıyor musun?"

"Sikerim böyle işi telefonda olmaz atacağım konuma gel."

"Deniz ne oluyor?"

"Uzatma!"

Telefonu kapattım ve konumu attım. Burak'a herşeyi anlatacaktım. O bilecekti. Ceket falan almadım. Direk çıktım evden arabaya bindim ve Burak'a attığım konuma sürmeye başladım. Geldiğim Burak oturuyordu. Beni gördüğünde kalktı.

"Deniz, ne oldu? Anlat artık!"

"Ayrıldım."

"Kimden? Deniz şifreli konuşmasana!"

"Ateşten ayrıldım. Ve tamamen ülkeden ayrılacağım."

"Saçmalama kızım bir otur. Hem sen nereden hatırlıyorsun?"

"Hiç unutmadım ki!"

"N-Ne? Ne demek istiyorsun?"

Derin bir iç çektim. Burak'ı da kaybetme ihtimalim vardı. İhtimal.

"Ben hiçbir zaman hafızamı kaybetmedim. Hepsi kenan'ın bir oyunuydu. Eğer oyuna uymazsam Engin'i benim öldürdüğümü her yere yayacaktı." Bana vurduğu iğneden bahsetmedim. Onun konusunu sonra açardım.

"Bunun bir amacı olmalı." Ne kadar sakindi. Benim sinirlerim tepemdeydi. O kızın sesi kulaklarımda çınlıyor aklımdan çıkmıyordu.

"İnan bilmiyorum Burak."

"Neden ülkeden gitmek istiyorsun?"

Hadi Deniz. Yapabilirsin.

"Kenan'ı ve arkasındaki herkesi araştıracağım. Hepsini öldürüp ülkeyi terk edeceğim."

Yüzüme baktı.

"Saçmalama."

Çattık ya.

"Yapacağım Burak. En azından Kenan'ı öldüreceğim bu sefer gerçekten."

"Deniz başına çok büyük işler alırsın."

Direk konuyu açtım.

"Ateşin yanındaki kim?"

Yüzüme baktı sonra önüne döndü sonra tekrar yüzüme baktı. Ne yapmaya çalışıyordu?

"Ateşin yanında kimse yok."