Corvus geceleri, kendi doğrularına ters düşen suçluları avlayan, kendi yöntemleriyle kanıt toplayan, failleri polise teslim eden ve sonuca ulaştırdığı her kovalamacanın ardından adalete olan umuduna dair içinde mum yakan bir fikirdir. Yaktığı mumlar...
Size heyecan dolu bir bölüm getirdim. Okurken tepkilerinizi görmeyi çok istiyorum, bu yüzden yorum bırakmayı unutmayın.
Biliyorsunuz ki interaktif bir okuma olması için birmumyakkendinicin.com gerçek bir site ve siz de okudukça gidip orada oy kullanabilirsiniz. Oy kullanmayı ve Kuzgun'a mesaj bırakmayı unutmayın.
Sosyal medya platformlarında #kuzgun ve #korkuluk ile attığını her şeye bakıyor olacağım. Hikayemize destek olabilirsiniz <3
Keyifli okumalar dilerim <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM 3 | EKİLEN VE EZİLEN
♪ green to blue - daniel.mp3
♪ Why'd You Only Call Me When You're High? - Arctic Monkeys
♪ bloodline - Ariana Grande
Acıları topluyorum, üç dünya ediyor. Ben iğneyi acıya batırıyorum, iğne gelip bana batıyor. Dünyada bir ben varım sanki gözleri kapanmayan, kulağı tıkanmayan, acıya susmayan. Tek başımayım sanki, yedi milyara karşı ben. Baştaki çıkarsa yoldan ne hale gelir onu takip eden? Tek başımayım, yolu inşa edemem ama bildiklerime sırtımı da dönemem. Bir yerden başlarım ben de, belki gelir gören. Yolum uzun, peşimdeler, görebiliyorum, geçiyor vadem. Elbet öleceğim bir gün, benim için doğacak olan bir güneş göreyim madem...
Güneş doğarken yere dizdiğim kağıtların ortasında oturmuş çıkardığım son şemaya bakıyordum. Metin Çınar, emekli öğretmendi. Üç kızı vardı, yirmi sekiz yaşındaki kızı en büyükleriydi. O da kendisi gibi öğretmen olmuştu. Hayatı okul ve ev arasında gidip geçiyor, zaman zaman arkadaşlarıyla dışarı çıkıyordu. Normal bir kızdı Çiçek Çınar, herkes gibi doğum günü için arkadaşlarıyla bir kafeye gitmişti kutlamak için. Çok geç olmadan eve döneceğine söz vermişti annesine, evde de kutlama olacaktı çünkü. Arkadaşlarıyla bir kafede doğum gününü kutladı, hiçbirinin arabası yoktu. Hepsi aynı duraktan evlerine giden otobüslere bindiler teker teker. Çiçek, iki vesait yapacaktı. İkinci durakta beklerken saat çok geç olmamasına rağmen kış olduğundan hava çok karanlıktı ve zengin bir semt olduğunda kimse yoktu durakta ondan başka bekleyen. Her şey ne olduysa o zaman olmuştu. Çiçek, beklediği duraktan iki kilometre ötede lüks bir otelin on yedinci katından düşerek hayatını kaybetti. Tam olarak ne olduğunu Çiçek hiçbir zaman anlatamayacaktı, onun hakkını geri kalanlar arayacaktı. Babası aramıştı da. Fakat savcı intihar olduğuna karar vermiş ve dava açmamıştı. Babası inanmamıştı buna. Çünkü kızını herkesten daha iyi tanıyordu. Kızıyla ne konuştuğunu da kızının cebinde kızının adına tutulan o otel odasını ödeyecek para olmadığını da biliyordu. İnanmamıştı buna hiçbir zaman, işin peşini bırakmamıştı. Kendini bilmez bir emniyet amiri, aklını başına devşirmesini söylemiş, alttan alttan tehdit ederken ensesi kalın birkaç kişinin ismini duymuştu tesadüfen. O zaman anlamıştı ne yaşadığını. Kızı, parayla dünyayı içindeki her şey satın aldığını düşünen birkaç kişinin yetiştirdiği insanvari çocuklar kızının hayatını karartmışlardı.
