မနက်မိုးလင်းလာတော့။
မနက်စောစောနိုးနေကျ ရိပေါ်က အိပ်ယာကနိုးလာတယ်။
သူလက်မောင်းက နာကျင်နေတာကြောင့် ခေါင်းလှည့်ကာကြည့်တော့ သူလက်မောင်းသားပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးအိပ်နေတဲ့ သူအခန်းဖော်သူအခန်းဖော်က ခပ်တုံးတုံး။ သူဘာပြောပြော ညိမ်ခံနေတက်တယ်။
သူမဟုတ်တာလေးပြောမိရင်တော့ စပ်စပ်ထိအခံပြန်ပက်ကနဲပြန်ပြောတယ်။သူရှောင်းကျန့်နဲ့ အခုလိုနေရတာသဘောကျတယ်။ ရှောင်းကျန့်ကိုသဘောမကျဘူး သူခန္ဓာကိုယ် ကိုပဲ သဘောကျတာ ဟုတ်တယ် သူခန္ဓာကိုယ်ပဲ
ရိပေါ်ရှောင်းကျန့်ခါးသိမ်သိမ့်လေးကိုအကြည့်ရောက်သွားတယ်။
နီရဲနေသေးသည်။ ညက သူလက်ချက်ကြောင့် ရှောင်းကျန့် နို့သီးခေါင်းလေးက ဆူထော်ထော်လေးဖြစ်နေသေးပြီး
ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ သူသွားရာတွေ အကွင်းလိုက်။လက်ချောင်းသွယ်သွယ်တွေကနီရဲနေပြီး အရာလေးတွေထင်းနေသည်။
မက်မွန်သီးလေးကိုရောပါ ညက ကိုက်ထားတာကြောင့် သွားရာအကွင်းလိုက်တွေဖြစ်နေတော့တယ်။နှုတ်ခမ်းကိုအကြည့်ရောက်သွားတော့ သူအမြန်အကြည့်လွှဲလိုက်တယ်။
ရိပေါ် သူလက်ကို ခပ်ဖွဖွဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ
ဘေးကသဘတ်ကိုယူပြီးရေချိုးခန်းထဲ၀င်သွားတယ်။သူခန္ဓာကိုယ်က အနည်းအငယ် ညစ်ပတ်နေတာကြောင့်
ရေချိုးချနေတုန်းခေါင်းထဲ သူသွားရာအကွင်းလိုက် အကိုက်ခံထားရတဲ့ မက်မွန်သီးလေးပဲ မြင်ယောင်နေမိတယ်။အင်း...သူတော့ ..
ရိပေါ် ခေါင်းပါကြည်သွားအောင် မနက်စောစော ခေါင်းလျှော်ပစ်တယ်။
ရေချိုးပြီး တံခါးဖွင့်ထွက်လာတယ်။ ခေါင်းကိုသဘတ်နဲ့သုတ်နေရင်း ကုတင်ပေါ်ကသူအခန်းဖော်ကိုအကြည့်ရောက်သွားတော့
သူချပေးထားတဲ့နေရာလေးမှာပဲ နေရာမပျက်ငြိမ်ငြိမ်လေးအိပ်နေတော့တယ်။ရိပေါ်လဲ စိတ်ထဲကတော်တယ်လို့ မှတ်ချက်ပေးတယ်။
ပြီးနောက်အင်္ကျီ၀တ်ကာ ကျောပိုးအိတ်ဆွဲယူပြီး အပြင်ထွက်သွားတော့တယ်။
