Όταν η άνοιξη μας άγγιξε... (When spring touched us...) [Μάιος]

72

Μάιος 2018

Έχοντας παρασυρθεί από την ένταση της ημέρας, η Αλίκη δεν σκέφτηκε να βγάλει το δαχτυλίδι της πριν μπει στο σπίτι. Έτσι, χώρια από την αλλοπαρμένη έκφραση στο πρόσωπο της που κάθε άλλο παρά φοιτήτρια κουρασμένη από μεγάλο φόρτο εργασίας πρόδιδε, μόλις ο Γεράσιμος και η Μάγδα το παρατήρησαν, δεν άργησαν καθόλου να καταλάβουν ότι δεν γύριζε από τη σχολή.

"Μάγδα, δες...!" της είπε χαμηλόφωνα ο Γεράσιμος ρίχνοντας μια κλεφτή πλην επίμονη ματιά στο χέρι της κόρης του. Εκείνη, διαβάζοντας τα χείλη του, του έκανε ένα διακριτικό νόημα να συγκρατηθεί. Κατά τη γνώμη της, έπρεπε να κρατήσουν την ψυχραιμία τους και να μην της κάνουν σκηνή πάση θυσία.

"Καλησπέρα..." τους χαιρέτησε διστακτικά, με το κεφάλι της κατεβασμένο η Αλίκη.

"Καλώς την...!", την υποδέχτηκε η Μάγδα και μετά προχώρησε σε μία σύντομης διάρκειας, ανιχνευτική ψιλοκουβέντα, "Λίγο χαμένη σε βλέπω...! Μάλλον από την κούραση της σχολής...!"

"Ναι, παρότι είχα λίγες ώρες μάθημα, με κούρασαν αρκετά οι σημερινές διαλέξεις... Να κρατήσω καλές σημειώσεις, να μην μου ξεφύγει τίποτα από την παράδοση, καταλαβαίνετε..."

"Θα πρέπει να πεινάς...! Ο πατέρας σου κι εγώ έχουμε ήδη φάει, κοντεύει σχεδόν απόγευμα...! Θέλεις να σου βάλω κάτι να φας...;"

"Με συγχωρείτε, μητέρα, αλλά δεν έχω και τόση όρεξη... Θα προτιμήσω να πάω στο δωμάτιο μου να μελετήσω..."

"Να πας, κορίτσι μου, τα καλά κόποις κτώνται...! Και άμα τυχόν πεινάσεις, το φαγητό είναι στην κουζίνα...!"

Η Αλίκη έγνεψε καταφατικά και, με έναν αμήχανα γρήγορο βηματισμό, κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο της, με τα βλέμματα των γονιών της καρφωμένα πάνω της, να την ακολουθούν ως τη στιγμή που έκλεισε την πόρτα.

"Απορώ πως κρατιέσαι και δεν της ρίχνεις καμιά ξανάστροφη, μπας και 'ρθει στα ίσια της...!" αναρωτήθηκε ο Γεράσιμος και ακουγόταν πλήρως σοβαρός. Ήταν έξω φρενών εκείνη τη στιγμή και, αν έπραττε αυθόρμητα και παρορμητικά, με βάση το πως πραγματικά ένιωθε, θα γράπωνε την κόρη του από τον καρπό, θα της έβγαζε το δαχτυλίδι από το χέρι και, αφού το πάταγε κάτω μέχρι να γίνει θρύψαλα, θα την επίπληττε ώσπου να συμμορφωθεί.

"Σουτ, Γεράσιμε...! Θα σε ακούσει και θα τα χαλάσεις όλα...!"

"Ποια θα χαλάσω, ρε Μάγδα...; Τα ήδη χαλασμένα...; Πάει το κορίτσι μου...! Μας το χάλασε αυτή η αλήτισσα, αυτή η ανώμαλη κιθαρωδός των Εξαρχείων...!"