Όταν η άνοιξη μας άγγιξε... (When spring touched us...) [Μάιος]

62

Μάιος 2018

Η εβδομάδα του Πάσχα και κατ' επέκταση ο Μάιος δεν μπήκαν καθόλου ευχάριστα για κανέναν: ούτε για τους καλούς, ούτε για τους κακούς...

Απ' όλους, η Κάτια Αρώνη και ο πατέρας της, Πέτρος, βρισκόντουσαν στη χειρότερη θέση. Ανάμεσα σε γύψους, νάρθηκες, απανωτές ακτινογραφίες και εντατικές φυσιοθεραπείες, η νεαρή μουσικός - που σαν να μην της έφταναν όσα περνούσε με τα χέρια της, είχε και σημαντικά προβλήματα με την επαναρρύθμιση του κύκλου της περιόδου - προσπαθούσε - τις περισσότερες φορές ανεπιτυχώς - να συγκρατήσει τα "Παραιτούμαι...!" της και να ξεχάσει το γεγονός ότι τα δάχτυλα της δεν θα επανέρχονταν ποτέ στην παλιά τους κατάσταση. Όσο δε για τον Μαύρο Πιτ, σε στιγμές ηρεμίας πάσχιζε να πείσει την κόρη του να το λήξει με την Αλίκη μια για πάντα, αλλά φυσικά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Ειδικά σε αυτό το ζήτημα, τα μυαλά της Κάτιας δεν άλλαζαν με τίποτα. Ξεροκέφαλη μπήκε, ξεροκέφαλη βγήκε από το νοσοκομείο...

"Μα να μην ακούει τίποτα, ρε Μάνο; Τίποτα;"

"Κύριε Πέτρο, πολύ φοβάμαι πως ό,τι κι αν κάνετε, όσο κι αν επιμείνετε, την Αλίκη η κόρη σας δεν υπάρχει περίπτωση να την απαρνηθεί..."

"Για τόσο μεγάλο κόλλημα μιλάμε δηλαδή;"

"Μόνο μεγάλο; Τιτανοτεράστιο!"

Ο Μάνoς Σιδέρης επίσης βρισκόταν σε πάρα πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση κι ας παρίστανε τον χαλαρό μπροστά στην κολλητή του και τα υπόλοιπα μέλη της παρέας. Δεν πήγαινε πολύς καιρός απ' όταν εκείνος με την ευγενική χορηγία της Βαλέριας πήρε το νόμο στα χέρια του ξεπερνώντας τα όρια του και τιμωρώντας με τον πιο βάναυσο τρόπο τον ξάδελφο του, οπότε, δεδομένου ότι δεν τον διακατείχε ούτε στο ελάχιστο η εσωτερική ψυχρότητα του τυπικού, στυγνού εγκληματία, του φαινόταν αδύνατο να καταπιεί την πράξη του, πόσο μάλλον να ζήσει με το βάρος αυτής. Καθόλου λίγες δεν ήταν οι φορές που έβλεπε εφιάλτες τα βράδια ή που ξυπνούσε στη μέση της νύχτας ιδρωμένος και με ελαφρύ πανικό. Οι τύψεις τον είχαν καθυποτάξει εντελώς, σε αντίθεση βέβαια με τη συνεργό του που όχι μόνο δεν αισθανόταν ενοχές για ό,τι έκαναν, αλλά του φερόταν με τόση άνεση, λες και δεν μοιραζόντουσαν καν αυτό το τουλάχιστον αξιόποινο μυστικό...

"Βαλ... πρέπει να μιλήσουμε..."

"Τι θέλεις, Μαν...; Έτσι που με κοιτάς σαν το ψάρι κάθε φορά που συναντιόμαστε, θα καρφωθούμε από μόνοι μας στο τέλος...!"