Όταν η άνοιξη μας άγγιξε... (When spring touched us...) [Μάιος]

89

Ο γάμος της Κάτιας και του Μάνου, ένας γάμος στηριγμένος ολοκληρωτικά στα θεμέλια της αγάπης, της αφοσίωσης, του σεβασμού και της συντροφικότητας, με την πάροδο του χρόνου στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Συνέχιζαν να πορεύονται ως επιστήθιοι φίλοι: δεν αισθάνονταν ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον, ούτε είχαν σεξουαλικές επαφές, αλλά τους όρκους που διαβάστηκαν στην τελετή τους τηρούσαν με εξαιρετική συνέπεια, πράγμα αξιέπαινο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως επρόκειτο για δύο κάτω των τριάντα, νεαρά σε ηλικία άτομα.

Σχετικά, τώρα, με τον Φοίβο, οι δυσκολίες που προέκυπταν από την ανατροφή ενός νευροτυπικού παιδιού προφανώς δεν ήταν λίγες. Το αντίθετο· πλήθαιναν μέρα με τη μέρα. Υπήρχαν φορές που νιώθαν τιποτένιοι απέναντι στο ύψος τους. Πως έπρεπε να είχαν ακούσει τις ενστάσεις του Μαύρου Πιτ και να μην προχωρήσουν σε αυτόν τον γάμο. Όμως, μία αγκαλιά, ένα βλέμμα ή ένα ζεστό χαμόγελο από μεριάς του Φοίβου αποτελούσε την καλύτερη ανταπόδοση, την καλύτερη ανταμοιβή· την ισχυρότερη υπενθύμιση της ανιδιοτέλειας που διέκρινε τον σκοπό τους, το ότι στην χαρά αυτού του παιδιού βρισκόταν το νόημα της ζωής τους.

Για τον Μάνο, ο Φοίβος παρέμενε ο μικρός του αδελφός - τον αποκαλούσε "αδελφούλη"...

Για την Κάτια, έγινε ο γιος της - την αποκαλούσε "μαμά"...

Και για τον Πέτρο, έγινε ο εγγονός του - τον αποκαλούσε "παππού"...

"Μαμά, αδελφούλη, αυτή ποια είναι;" τους ρώτησε μια μέρα που χάζευε τις φωτογραφίες στο σαλόνι...

"Αυτή, Φοίβο μου, είναι η γιαγιά σου η Ευτυχία! Δυστυχώς, δεν βρίσκεται πια κοντά μας, μα έχει γίνει άγγελος στον ουρανό! Μας κοιτάζει από ψηλά και μας προσέχει!"

"Και με βλέπει και μ' αγαπάει κι εμένα;"

"Εννοείται, Φοίβο μου, εσένα πρώτον πρώτον! Μάλιστα, σ' έχει κλείσει σε μια πελώρια, αόρατη καρδιά από πούπουλα ώστε να μην μπορεί να σε πειράξει κανένας!"

"Και αυτή; Αυτή ποια είναι;"

Η Κάτια βούρκωσε...

"Μάνο...", ψέλλισε, "...θες να του πεις εσύ ποια είναι;"

"Φυσικά! Αυτή, αδελφούλη, τη λένε Βαλέρια και είναι μια γυναίκα σύμβολο!"

"Γυναίκα σύμβολο; Τι σημαίνει γυναίκα σύμβολο;"

"Ναι, ακριβώς, γυναίκα σύμβολο! Και όσο για τον λόγο που την αποκαλώ έτσι, θα σου εξηγήσω σε μερικά χρόνια που θα 'σαι πιο μεγάλος! Εντάξει;"
"Εντάξει! Η Ευτυχία, η γιαγιά μου και η Βαλέρια, η γυναίκα σύμβολο!"

***

Στον αντίποδα, ο γάμος της Αλίκης και του Ηλία, ένας γάμος που μόνο στα θεμέλια της αγάπης, της αφοσίωσης, του σεβασμού και της συντροφικότητας δεν ήταν στηριγμένος, πήγαινε κατά διαόλου.

Συνέχιζαν να πορεύονται ως "τέλειοι" σύζυγοι: υποκρινόντουσαν τους ερωτευμένους για τα μάτια του κόσμου, οι σεξουαλικές τους επαφές παρέπεμπαν περισσότερο σε καταναγκαστικά έργα παρά σε συναινετική συνεύρεση, ενώ τους όρκους που διαβάστηκαν στην τελετή φρόντιζαν να τους καταπατούν συνεχώς, πράγμα αναμενόμενο, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτοί οι δύο άνθρωποι παντρεύτηκαν.

Ο μικρός Στέφανος ολοένα και μεγάλωνε. Καμάρι των γιαγιάδων του, της Μάγδας και της Λίτσας, και των παππούδων του, του Γεράσιμου και του Στέφανου, ο "διάδοχος", ο πρώτος σπόρος αυτού του γάμου, έσφιζε από υγεία και όσο πήγαινε ομόρφαινε.

Παρότι κάποια στιγμή έμαθε για την ύπαρξη τους, δεν γνώρισε ποτέ τους θείους του, τον Μάνο και τον Φοίβο, ούτε φυσικά την Κάτια. Από νωρίς, του μάθανε να τους αποστρέφεται. Να απαξιεί αυτό το "τμήμα" του σογιού των Σιδέρηδων, να θεωρεί τους ανθρώπους που το απάρτιζαν παρείσακτους, αποστάτες, απόκληρους...

Και κάπως έτσι, επειδή η επιρροή πέντε ατόμων δεν γίνεται να μην υπερνικήσει την επιρροή του ενός, η Αλίκη άρχισε να μαρτυράει την εκκόλαψη ενός νέου Ηλία. Αλλά, πέραν του να ανέχεται, να υπομένει και να κλαίει στα κρυφά, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τη σταματήσει...

Ο κύκλος του μίσους δεν θα έσπαγε...
Ο Στέφανος Σιδέρης ο νεότερος θα μεριμνούσε ώστε να μην σπάσει...

(Επίσης, σύντομα, η Αλίκη και ο Ηλίας θα έβαζαν μπρος για δεύτερο παιδί... Τάξαν κιόλας στη Μάγδα ότι αν έβγαινε κορίτσι, θα του δίναν το όνομα της...)

***

"Αφεντικό, τι πιστεύεις; Μπήκαν τελικά τα πράγματα στη θέση τους; Ξέρει η ζωή; Πρέπει να την εμπιστευόμαστε;"

Όντας και οι δύο σε μία γλυκόπικρη διάθεση μνείας των περασμένων, μα όχι ξεχασμένων, πρώην υπάλληλος και εργοδότης, καθώς έπιναν το πρωινό τους χαρμάνι στη συνοικιακή καφετέρια των Εξαρχείων στην οποία έδωσε τη θέση του το "Βελανίδι", κουβέντιαζαν. Ο Χαράλαμπος εξακολουθούσε να εργάζεται ως δάσκαλος εγχόρδων και επαγγελματίας μπασίστας. Όσο για τον Νιόνιο, απολάμβανε την ξενοιασιά του συνταξιούχου και συγχρόνως προσπαθούσε να μαλακώσει το τραύμα που άφησε στην ψυχή του το γεγονός ότι από 'κει που χάρισε στην ψυχοκόρη του το απαραίτητο κεφάλαιο για να ανοίξει τη δικιά της επιχείρηση, βρέθηκε να αναλαμβάνει πλήρως την κάλυψη των εξόδων της κηδείας της...

Άνοιξη. Άνοιξη συνέβησαν όλα...

"Πρώτον, μπασίστα της κακιάς ώρας, δεν είμαι πια τ' αφεντικό σου! Δεύτερον, άσε τις ατάκες του Χαραλαμπίδη στην ησυχία τους και τρίτον, όταν περάσει η άνοιξη, ίσως είμαι σε θέση να σου απαντήσω..."