Όταν η άνοιξη μας άγγιξε... (When spring touched us...) [Μάιος]

77

Μάιος 2023, η πρώτη νύχτα του γάμου

Μόλις πέρασαν το κατώφλι του νέου τους σπιτιού και έκλεισαν την πόρτα πίσω τους, γαμπρός και νύφη αδράνησαν εξίσου. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους ίσως, ωστόσο οι λόγοι αυτοί, αν και διαφορετικοί, διέθεταν το ίδιο σημείο τομής: την Κάτια.

Το πόσο άβολα και αμήχανα αισθανόταν η Αλίκη δεν είχε προηγούμενο. Κοιτώντας το πρόσωπο του Ηλία, δεν μπορούσε να εντοπίσει τίποτα το οικείο, πόσο μάλλον κάτι που να της εμπνέει πως δίπλα της έστεκε ο άνθρωπος της. Για εκείνη, αυτός ο ψηλός άνδρας με τα γαμπριάτικα, ήταν απλά ένας ξένος που έτυχε να βρεθεί δίπλα της. Η φαντασία της, παντελώς απειθάρχητη, αδύνατο να τιθασευτεί ακόμα και μετά τον γάμο μέσω του οποίου όλοι ήλπιζαν ότι θα νέκρωνε οριστικά, εμβόλιζε ακατάπαυστα στο μυαλό της εικόνες όπου η Κάτια, με ανάσα που μύριζε σαμπάνια και ρούχα βρεγμένα απ' τον ιδρώτα του γλεντιού, την κρατούσε στην αγκαλιά της, όσο αυτή, ανέμελη, αμέριμνη και παραδομένη στα χέρια της, τα χέρια της ενσάρκωσης της ευτυχίας της, σχολίαζε γελώντας ότι το νυφικό φόρεμα, επειδή τόση ώρα σερνόταν κάτω, θα αποκτούσε μόνιμο λεκέ...

"Περιμένω...!" είπε ψυχρά ο Ηλίας διαλύοντας μεμιάς το παραπάνω - ουτοπικό πια - συννεφάκι φαντασιώσεων κι ύστερα κατευθύνθηκε προς την κρεβατοκάμαρα. Για εκείνον, ακόμα κι αν μπροστά στην - επιτέλους!- σύζυγο του επέμενε όλο σιγουριά πως διόλου τον ενδιέφερε αν δεν τον αγαπούσε πίσω, μέσα του τον έκαιγε και μάλιστα πολύ που στην ουσία δεν θα κέρδιζε ποτέ την "ανώμαλη κιθαρωδό" που κάποτε παραλίγο να σκοτώσει... Γιατί για τον Ηλία, που εξ αρχής περισσότερο ερωτευμένος ένιωθε με τη διαμάχη του με την Κάτια παρά με τη γυναίκα που έβαλε λυτούς και δεμένους ώστε να παντρευτεί, αυτό είχε σημασία: να κερδίσει το "σωστό" του, μα το "σωστό" του, η "σωστή" του άποψη, δεν θα επικρατούσε με μία νομική επικύρωση ότι η Αλίκη "ανήκε" σε έναν άνδρα, και το γνώριζε...

Αλλά τώρα; Τι απομένει τώρα...; Μετά το πέρας μερικών νεκρών δευτερολέπτων, η Αλίκη, ξεντυμένη πια, απαλλαγμένη μεν από το περιττό βάρος του νυφικού φορέματος που δεν ήθελε ποτέ να φορέσει, ωστόσο φορτωμένη με ένα νέο, αόρατο πλην τεράστιο, είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι και, νιώθοντας σαν το πρόβατο που οδηγείται στη σφαγή, βρισκόταν εν αναμονή για το μοιραίο... Χωρίς να χάσει καιρό, ο Ηλίας, επίσης γυμνός από την κορφή ως τα νύχια, ανέβηκε πάνω της, έτοιμος για τη στιγμή που περίμενε χρόνια... Τη στιγμή την οποία ταύτιζε με την οριστική του νίκη στη μάχη ενάντια στην Κάτια...