Όταν η άνοιξη μας άγγιξε... (When spring touched us...) [Μάιος]

80

Μάιος 2018

Το ρολόι έδειχνε τρεις τα χαράματα.

Η Αλίκη, με τη μυρωδιά της αγαπημένης της στη μύτη και τον ήχο του παλμού της στα αυτιά, ξύπνησε και διαπίστωσε ότι η Κάτια δεν κοιμόταν, αλλά την κοιτούσε.

"Κάτια...; Δεν κοιμάσαι...;"

"Όχι...! Δεν θέλω να αφήσω κανένα δευτερόλεπτο αυτής της νύχτας να πάει χαμένο...!"

Η Αλίκη χαμογέλασε βλεφαρίζοντας.

"Δηλαδή δεν σε πήρε ο ύπνος ούτε λίγο...;"

"Ούτε λίγο...! Δεν μπορώ να σας χορτάσω με τίποτα, δεσποινίς Κουντουριώτου...!"

Η Κάτια της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο.

"Εσύ, όμως, κοιμήσου...! Είναι πολύ νωρίς ακόμα για πρωινό ξύπνημα...!"

"Κι αν δεν μπορώ...;"

Η Αλίκη σηκώθηκε από το κρεβάτι, αφήνοντας τα σκεπάσματα να πέσουν και να την ξεγυμνώσουν.

"Θα σε περιμένω...!"

Η Κάτια έμεινε ακίνητη στο κρεβάτι προσπαθώντας να μαντέψει που πηγαίνει. Τη βρήκε τελικά στο μπάνιο. "Κουντουριώτηδες - Αρώνη: 0 - 2" σκέφτηκε όταν είδε τη σκιά της να διαγράφεται στο τζάμι της ντουζιέρας. Η Αλίκη φαινόταν να ρίχνει πάνω της νερό και να της κάνει νόημα να έρθει. Η Κάτια υπάκουσε στο νεύμα της κατευθείαν. Δαγκώνοντας λάγνα το κάτω χείλος της, έβγαλε το εσώρουχο της, μετακίνησε τη συρόμενη πόρτα και μπήκε μέσα. Οι δυο κοπέλες στεκόντουσαν πια αντικριστά, με το νερό να τρέχει στα ολόγυμνα σώματα τους.

"Σε βρήκα...! Δεν πιστεύω να περίμενες πολύ...!" είπε η Κάτια.

Τα μάγουλα της Αλίκης είχαν κατακοκκινίσει.

"Ήξερα πως θα με έβρισκες, όπως το ήξερες κι εσύ...!", της αποκρίθηκε πλησιάζοντας δειλά δειλά προς το μέρος της, "Άλλωστε, μην ξεχνάς πως είμαστε η μία η μοίρα της άλλης...!"

Περνώντας τα χέρια της γύρω απ' τον λαιμό της, με τα σώματα τους να είναι βρεγμένα και να ακουμπάνε το ένα το άλλο, η Αλίκη ξεκίνησε να τη φιλάει αργά, τρυφερά και παθιασμένα.

"Τα χείλη σου...! Δεν μπορώ να τα χορτάσω με τίποτα...!" της ψιθύρισε η Κάτια βαριανασαίνοντας μόλις το φιλί τους έσπασε και, ενώ με τα χέρια της περιεργαζόταν το σώμα της, προχώρησε στο να δώσει μερικά απαλά, μικρά φιλιά στις άκρες των χειλιών της.

"Αχ, Κάτια...! Κάθε φορά που με φιλάς, ξεχνάω τα πάντα, ακόμα και τ' όνομα μου...! Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι σε αγαπάω...! Ακούς, μωρό μου...; Είμαι τρελή...! Τρελή για 'σένα...!" συλλάβισε αναστενάζοντας η Αλίκη και κόλλησε την Κάτια στον τοίχο, κατακτώντας κάθε τμήμα του στόματος της με τη γλώσσα της. Όσο για την Κάτια, ακολουθούσε τις κινήσεις της Αλίκης και, όταν ένιωσε την πλάτη της να ακουμπά τον τοίχο, ελευθέρωσε ένα βογκητό πόνου και ταυτόχρονα ευχαρίστησης.