'Bir kız var; kendi başına hayatta kalmış.'
'Bir kız var; kendine sığınacak liman bulamamış.'
'Bir kız var; huzur bulduğu yağmurda tamamen ıslanmış.'
'Bir kız var; hiç sevememiş, hiç sevilmemiş.'
'Bir kız var; Dünya denilen yerde adalet olmadığını 5...
Okuldan sonra işe, iştende eve gelmiştim. Sıkılmıştım artık, hergün aynı zorluk. Bir gün işe gitmeyip dinleneyim diyemiyordum. Zorundaydım çünkü, yaşamak istiyorsam çalışmalıydım.
(Sabah)
Her sabah olduğu gibi hazırlanmış evden çıkacakken telefonum çaldı.
"Alo."
"Alo, Arden Hanım ile mi görüşüyorum?"
"Buyrun benim."
"Biz, sizi hasteneden arıyoruz. Bugün öğleden sonra uğrama şansınız varsa lütfen gelir misiniz?"
"Beni neden hasteneye çağırıyorsunuz?"
"Gelince anlatsak daha iyi olur."
"Tamam, ben 2 gibi gelirim, hastane konumunu atar mısınız?"
"Gönderiyorum şimdi, iyi günler."
Telefonu kapattıktan sonra hastane konumu gönderilmişti. Benim ne işim olurdu hasteneyle? Neyseleyip çantamı aldım ve evden çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Arden'in Kıyafetleri)
(Okulda)
"Tam evden çıkıyordum aradılar işte."
"Neden aradılar acaba lan?"
Okula gelince bugün hastaneden arandığımı Tolga Ve Doruk'a anlatmıştım. Şaşırmışlardı. Kendi halinde yaşayan, kimsesi olmayan nir kızdım ben.
"Lan Arden, yoksa ailen falan mı bulundu!"
"Olum saçma sapan konuşma ya."
Buna ihtimal bile yoktu, olmamalıydı. Aile istemiyordum. Yıllar önce beni bırakan insanların suratını görmek istemiyordum. Alışmıştım yalnızlığa, sonsuza kadar böyle sürecekti.
"Buda bir ihtimal Arden, hem başka neden çağıracaklar ki seni?"
"İkinizde susun almiyim ayağımın altına!"
İkiside ağızlarına fermuar çekiyormuş gibi yaptılar. Bende kafamı sıraya koyup düşünmeye devam ettim.
Tan Ailesi:
"NE DEMEK KIZI BULDUK, CİDDİ MİSİN SEN BABA!"
"YETER ARTIK, BAĞIRMAYI KESİN. BANA NE ZAMANDIR KARŞI ÇIKIYORSUNUZ SİZ!"
Sinirle soludu Poyraz, ne derse desin fayda etmeyecekti biliyordu. Ama o kızı da istemiyordu. Yeterince çekmişlerdi zaten. Yeterince canları acımıştı. Kardeşlerinin daha fazla zarar görmesini istemiyordu.
"Ne yaparsanız yapın, umrumda değilsiniz!"
Oturduğu yerden kalkıp dışarı çıktı Poyraz. Ardından Batı, Aren, Egemen ve Yankı da ayaklandı. Herkes odalarına dağıldı.
"Ben dedim sana baba, ama tutturdun kızımda kızım diye!"
Yaşanalara daha fazla dayanamayan Ahsen Hanım söze girdi.
"Oğlum! O benim kızım sizinde kardeşiniz! İsterse şerefsiz olsun umrumda değil! O kız ben olduğum sürece bu eve dönecek. Sizde kabulleneceksiniz!"
En çok Ahsen Hanım yıpranmıştı belki de. O kadar sevmişti Pelin'i kendi kızı olmadığını bildiği halde. Ama Pelin hep ona kötülük yaptı. Ne istese yaptı ama yaranamadı. Buna rağmen kızının gelmesini istiyordu. Anne yüreği değil miydi, adam öldürsen bile seni sevmekten vazgeçmeyen?
Selamss nasılsınız? Oruç nasıl gidiyor? Beni biraz zorluyor :) Hikayeyi nasıl buldunuz, karakter tanıtımı ister misinizz?
