Umut

"Evimiz Değil, Eviniz."

Selamss. Nasılsınız? Umarım iyisinizdir. Daha uzun ve güzel bir bölümle karşınızdayım.
Bu arada aranızda Swiftie olan var mııı? 😻😻

7. Bölüm

İçimdekileri kelimelere dökmek istesem başaramazdım sanırım. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Ve bu beni mahvediyordu.

Bugün cumartesiydi. Saat 5 gibi o eve gidecektim. Şuan saat 12'ydi. Çocukları son kez görebilmek için erkenden evden çıkmam gerekiyordu. Kısa bir duşa girdim. Giyeceğim kıyafetleri kenara alıp çantamı hazırladım.

Saçlarımı havlu ile kuruttum ve taradım. Yüzüme nemlendirici dudağıma da lipbalm sürdüm. Makyaj yapmayı sevmezdim. Yada elbise, etek giymeyi. "Hayır Arden, seversin. Ama sevemiyorsun. Seversen orospu derler sana."

Çantamı aldım ve son kez evime baktım. Eskiydi, küçüktü ama bana yetmişti. Güzel anılarım vardı burda. Anahtarlarımı aldım ve evden çıktım. Bizimkilere her zamanki parka gelmelerini söyledim. Bu sefer yürüyecektim. Kulaklığımı takıp şarkı dinlemeye başladım. (The Neighbourhood- Daddy İssues.)

"It's crazy what you'll do you for friend."

"Go ahead and cry, little girl,"

"Nobody does it like you do,"

"I know how much it matters to you,"

"I know that you got daddy issues."

Parka gelmiş bizimkilerin gelmesini bekliyordum. Tam bu sırada parkın girişinden ses geldi.

"Arden aşkıım!"

Doruk koşarak üstüme atladı. Sıkıca sarıldık. Ayrıldığımız da ağladığını gördüm.

"Lan niye ağlıyon? Ölmedim ya."

"Aşkım gidiyosun ya."

Benim birşey söylememe vakit kalmadan Tolga, Doruk'u itti ve bana sarıldı. Tolga'yla aramızda başka bir bağ vardı.
Bana yük olmaya başlayan dertlerimi ona anlatmıştım. Benim hakkımda neredeyse herşeyi biliyordu. Kimseye bahsetmediğim acılarımdan bahsetmiştim. O da benimle sırtlamıştı bu acıları. Hakkını ödeyemezdim.

"Bi' sorun olursa ara tamam mı? Ben hep yanındayım."

"Sende öyle. Problem çıkarsa bi' telefona bakar."

Ondan ayrıldığımda gözüm dolmuştu bile. Önümde adam ölse ağlamayan ben, ilk kez bu kadar duygulanmıştım.
Son olarak kenarda sessizce gözyaşı döken Elif'in yanına gittim.

"Niye ağlıyon bücür? Benden kurtulcan işte."

Sıkıca bana sarıldı.

"Herşey gitsin sen gitme be ablam."

Bu dediğine gülümsemiştim. Hayatımda daha önce bu kadar güzel hissettiren birşey duymamıştım.

Onlarla biraz daha oturduktan sonra ayaklandım.

"Ben gideyim artık, anca yetişirim."

Hepsi üzgünce ayaklandı. Hep beraber sarıldık.

"Bakın, ben hep buradayım. Bir sorununuz olursa haber vermeniz yeterli. Unutmayın benim sizden başka ailem yok. Olmayacakta. Ayrıca Elif'e iyi bakın."

(...)

Sefa Bey'e yolda olduğumu haber vermiştim. Şimdi bitmek bilmeyen yolu izliyordum. Neden hiç mutlu olmuyordum? Sonuçta aileme kavuşmuştum. Düşünmeye halim yoktu. Biran önce şu 7 ayın bitmesini istiyordum.

Hayallarime bile sığmayacak kadar büyük olan evin önünde durdum. Rutin olmuş gibi derin ve nefes aldım ve kapıyı çaldım. Çok geçmeden Sefa Bey ve -adını yeni öğrendiğim- Ahsen Hanım kapıyı açmıştı.