The Day We Became Friends ♡ ft. Bankzitters ♡

-8-

POV: Matthy

We zijn in het ziekenhuis. Haar hartslag was gewoon weg.. Het is de verplegers gelukt om haar hartslag weer terug te krijgen! Ik ben zo opgelucht, ik was zo bang dat ze weg zou zijn voor altijd.. Ze ligt nu in coma waar ze volgens de verpleegster zo uit zou kunnen komen. Terwijl ik diep in gedachte ben verzonken zie ik in een keer iets bewegen in mijn ooghoek. Ze is wakker!!! Eindelijk! 

Ik loop rustig naar het bed toe en vraag of ze iets nodig heeft. Ze kijkt me geschrokken aan en zegt "Ik ehm kun je de verpleegster roepen?" "Ja tuurlijk Milly" Zeg ik en ik loop naar het knopje en druk er op. "Hoe ken je mijn naam?" Vraagt ze waardoor ik schrik.. Herkend ze me niet? "Die heb je me verteld.. Weet je nog?" Zeg ik zachtjes... "Neeee! Ik heb geen idee waar je het over hebt! Laat me met rust! Ga weg!!!" Ze zegt het zo boos dat ik er van schrik, en er komen tranen in m'n ogen. Maar ik knik en loop weg, naar de gang waar de andere jongens ook zitten. Ze schrikken op van de deur en zien mij staat. "Wat is er gebeurt Matt?" Ik denk terug aan wat er net is gebeurd en nu moet ik wel huilen.. Ze schrikken er allemaal van want ik huil bijna nooit.

POV: Milly

Ik word wakker en zie dat een jongen naar mijn bed loopt.. Hij komt me bekent voor maar ik herken hem niet helemaal waardoor ik schrik en vraag of hij de verpleger kan halen. Hij zegt "Ja tuurlijk Milly" Waardoor ik nog meer schrik. Hij kent mijn naam? Voordat ik het weet zeg ik het ook "Hoe ken je mijn naam?" Hij zegt dat ik hem dat heb verteld "Weet je nog?" Ik word boos want ik weet dat helemaal niet meer en ik roep "Neee! ik heb geen idee waar je het over hebt! Laat me met rust! Ga weg!!" Hij schrikt en er komen tranen in zijn ogen maar hij loopt wel weg.

Nadat de jongen weg is komt de verpleegster binnen en zegt "Hallo Milly hoe gaat het?" Ik heb geen idee wat er is gebeurt dus vraag ik ook "Uhm geen idee.. Wat is er eigenlijk gebeurt?" Ze kijkt me vriendelijk aan en zegt "Je verloor je bewustzijn en je hartslag werd heel laag.. Je vrienden hebben meteen goed gehandeld en ons gebeld." Ik heb geen idee waar ze het over heeft dus vraag ik "Mijn vrienden?" Haar blik word nu iets anders.. Hoe moet ik het zeggen? Meer geschrokken en ze zegt "Ja, Je vrienden bij wie je logeert." Ik weet niks meer van dat ik bij vrienden logeer. Is het dan echt zo slecht gegaan? "Kunt u ze misschien halen?" "Ja natuurlijk" Ze loopt naar de deur en zegt dat de jongens binnen mogen komen. 

Ik zie dat er 5 jongens binnen komen. Ook de jongen die net bij mijn bed stond... Ik zie dat zijn ogen rood omrand zijn. Heeft hij gehuild? Ik herken ze allemaal vaag.. Behalve de wat langere blonde, Milo. Een jongen met bruin haar en een baard komt als eerste bij mij staan "Milly, hoe gaat het?" Hij weet mijn naam ook al! "Hoe de fack weten jullie mijn naam?" Ik zie dat de jongen die net bij mijn bed stond weer schrikt en tranen in zijn ogen krijgt. Ik vervolg mijn zin "Kijk dat Milo mijn naam weet snap ik nog, Maar jullie? Ik heb wel het idee dat ik jullie ken maar heel vaag.." Nu schrikken de andere jongens ook en kijken Milo aan. "Milly.. Herken je ons dan echt niet meer?" Vraagt een jongen met rood/blond haar "N-nee het spijt me.." De andere bruin harige jongen zegt "Daar kun je helemaal niks aan doen dus hoef je ook geen sorry te zeggen!" Ik zie dat Milo nog iets zegt maar dat hoor ik al niet meer, ik zak weg en zie allemaal beelden voor me.

Ik zie dat ik in mijn auto zit. Waar naar toe? Weet ik het. Ik kom aan bij een huis met een oprit waar ik de auto op stuur en ik loop naar het huis toe, waar ik dan ook aanbel. De deur gaat open en ik zie die blonde jongen weer staan, ik zie dat hij schrikt omdat ik heb gehuild. Hij zegt "Hee Milly wat is er? Waarom ben je hier nog zo laat?" Ik vraag of ik binnen mag komen. Dus ik ken hem wel en ik ben daar ook echt geweest... Wat is er gebeurt? We lopen naar de kamer en dan schiet er in een keer een naam door mijn hoofd, Matthy

In een keer zie ik weer alle jongens om me heen en ik kijk Matthy aan... Hij kijkt ook naar mij met zijn nog ergere rood omrande ogen. Ik kijk hem nog steeds aan en fluister "Ik weet het weer.. Matthy." Ik fluister het dan wel maar omdat het helemaal stil is hoort iedereen het. Ik zie dat Matthy mijn kant op loopt en bij mij op het bed gaat zitten. "Je weet het weer, wat goed!" De andere jongens kijken mij nog steeds stil aan. Ik kijk de kleine brunet aan en voel dat ik weer weg zak.

Ik zit op een bed in een kamer van hetzelfde huis als waar ik binnen werd gelaten door Matthy. "Milly wat doe je hier eigenlijk als ik vragen mag?"Vraagt de kleine brunet. Ik vertel hem dat ik dat liever niet deel, nu nog niet.. Ik kijk Matthy aan en daarna kijk ik weer naar de brunet. Ik zie dat hij boos wordt. "Laat me raden.. Matthy weet dit al?" Ik schrik een beetje door de boze toon en zeg dus met een trillende stem "J-ja.. Als dat niet erg is?" Hij zegt daarna op een sarcastische toon "Nee joh natuurlijk niet!" Er schieten tranen in mijn ogen.. Doe ik dan ooit iets goed? Ik hoor dat Milo het ondertussen voor me op neemt "Robbie kom op zeg als ze er nog niet klaar voor is om dat te delen doet ze dat toch niet? En dan hoef jij niet zo kut te doen!" Hij heet dus Robbie? "Ik ben weg ik ben er klaar mee" Zegt de jongen die blijkbaar Robbie heet.. Waarom zegt Matthy niks? Waarom komt alleen Milo voor mij op? "Rob doe ff normaal, Milly voelt zich kut en dan ga jij zo lopen doen dat helpt nogal, niet?" Zegt Matthy. Ik ben toch wel een beetje opgelucht, Ik beteken toch iets voor hem... Ik zie dat Robbie weg loopt

Ik ben weer in de kamer met de jongens en ik zie dat Robbie op een stoel naast me zit. Ik probeer rustig te blijven... "Robbie misschien is het beter dat je gaat. Je was er toch klaar mee?" Ik zie dat Robbie schrikt en dat hij iets wil zeggen maar dat niet doet. "Wat wou je zeggen Rob? Dat het je spijt? Dat je niet zo kut had moeten doen? Weet je Robbie.. I don't care. Ik snap het wel.. Wie wil er nou met mijn problemen opgezadelt worden?" Ik zie dat nu ook Matthy schrikt omdat ik zo boos ben. Robbie zegt nog niks dus zeg ik "Robbie hoorde je me niet? Ik wil dat je gaat!" Hij knikt uiteindelijk en met tranen in zijn ogen loopt hij weg. Zou hij spijt hebben?

Wanneer hij weg is zegt Matthy "Milly ben je niet iets te hard voor hem? Ik weet hij gedroeg zich als een klootzak.. Maar het spijt hem." Ik kijk Matthy aan en zeg "Daar komt hij dan een beetje laat mee.." "Ik weet het maar geef hem een kans.. Hij had gezopen en dan is hij snel op zijn teentjes getrapt." Ik zucht maar zeg "Oke ik zal het proberen.." Nu zegt Milo ook iets "Het positieve van alles is dat je Matthy's naam en die van Robbie weer weet..."

Hee dit was hem weer hoop dat het een leuk deel was!! Ik wou niet te lang in dat zitten dat ze mensen niet herkend dus volgend hoofdstuk herkend ze weer iedereen (sorry voor de spoiler) 

Hoe gaat het met jullie?

Tips? Say it!!

XX Dom blondje <3