After The Bitter End

ΜΌΝΟ ΦΊΛΟΙ

POV : ΕΙΡΉΝΗ

Έφτασε επιτέλους η αγαπημένη μου μέρα του χρόνου. 13 Ιανουαρίου. Τα γενέθλια μου.

Κάθε χρόνο περιμένω με ανυπομονησία αυτή την ημέρα. Όχι επειδή βιάζομαι να μεγαλώσω αλλά επειδή σήμερα είναι η μέρα μου. Κάθε φορά στα γενέθλια μου όλοι μου συμπεριφέρονται όμορφα και μου κάνουν όλα τα χατίρια. Οι γονείς μου μου ψωνίζουν ότι θέλω, οι φίλοι μου μου κάνουν δώρα και όλοι μου φέρονται με ευγένεια.

Φέτος τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα. Τα γενέθλια μου είναι Παρασκευή και δεν θα κάνουμε μάθημα. Θα πάμε εκδρομή. Μας είχαν υποσχεθεί πως μόλις ανοίξουν τα σχολεία από τις διακοπές των Χριστουγέννων θα πηγαίναμε εκδρομή και τελικά κράτησαν την υπόσχεση τους. Θα μας πάνε στα γήπεδα λίγο πιο έξω από το νησί. Πάλι καλά έχει πολλά παγκάκια για να κάτσουμε. Ανυπομονώ να περάσει η ώρα για να πάμε.

Καθώς άνοιξα το κινητό μου, αντίκρισα δεκάδες μηνύματα στο Instagram. Όλοι μου ευχόντουσαν χρόνια πολλά. Οι κολλητές μου, οι φίλοι μου, συμμαθητές μου και διάφοροι άλλοι γνωστοί μου. Οι περισσότεροι δεν γράφανε ένα απλό χρόνια πολλά. Μου έδιναν κι άλλες ευχές. Όπως για παράδειγμα η Μαρία. Μου ευχήθηκε σύντομα να είμαι με αυτόν που θέλω και μέσα σε εισαγωγικά έβαλε το αρχικό του Άλεξ. Δεν το σχολίασα όμως. Μέρα που είναι δεν θέλω να μαλώσω τίποτα μαζί της.

Πάντως ο Άλεξ δεν μου ευχήθηκε. Μάλλον δεν θα το θυμήθηκε. Ίσως να το θυμήθηκε αλλά να μην ήθελε να μου ευχηθεί. Όταν πρωτογνωριστήκαμε του είχα πει ότι έχω γενέθλια στις 13 Ιανουαρίου. Κι αυτός μου είχε πει ότι έχει στις 10 Μαΐου. Όπως θυμόμουν τα δικά του γενέθλια, έτσι θα έπρεπε κι αυτός να θυμάται τα δικά μου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ξέρει ότι σήμερα έχω γενέθλια αλλά δεν μου ευχήθηκε. Μπορεί να μην έχουμε μιλήσει από εκείνο το απόγευμα αλλά αν θυμόταν τα γενέθλια μου θα μου είχε ευχηθεί. Οπότε πιο πιθανό είναι να τα ξέχασε. Δεν ξέρω ποιο σενάριο πονάει περισσότερο. Αυτό που ξέρω είναι ότι και τα δύο σενάρια πονάνε. Πονάνε πολύ. Ξέρω ότι δεν είναι υποχρεωμένος να τα θυμάται αλλά ήθελα να τα θυμάται. Ήρθαμε τόσο κοντά τους τελευταίους μήνες που ήλπιζα ότι θα θυμόταν αυτή τη λεπτομέρεια για μένα.

Αρκετά όμως για τον Άλεξ. Σήμερα είναι η μέρα μου και δεν θα αφήσω κανέναν να την χαλάσει.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και χοροπηδώντας έφτασα στην ντουλάπα. Κοίταξα όλα μου τα ρούχα μέχρι να βρω αυτά που θέλω να βάλω. Τελικά, κατέληξα σε ένα καφέ cargo παντελόνι και σε μια μπλούζα που δεν ήμουν αρκετά σίγουρη αν πρέπει να βάλω. Όχι επειδή δεν μου αρέσει σαν μπλούζα. Αλλά επειδή μου την έκανε δώρο ο Άλεξ. Φορώντας την ξέρω ότι θα θυμάμαι αυτόν. Ίσως να κάνω και λάθος. Ίσως να μην μου τον θυμίζει. Δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να τον θυμάται. Δεν θέλω να τον θυμάμαι καθόλου μέχρι να έρθει και να μου μιλήσει. Μέχρι να ξεκαθαρίσουμε όλη την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας.