After The Bitter End

ΑΓΆΠΗ

POV : ΕΙΡΉΝΗ

Μακάρι να μην χρειαζόταν να πάω σχολείο. Μακάρι να μπορούσα να μείνω σπίτι. Είμαι αρκετά λυπημένη για να πάω. Πονάω τόσο πολύ που δεν ξέρω πως θα αντέξω. Φοβάμαι πως μόλις κάποιος με ρωτήσει αν είμαι καλά, θα αρχίσω να κλαίω. Σχεδόν όλο το βράδυ έκλαιγα. Κατάφερα με το ζόρι να κοιμηθώ για μια ώρα. Το πρόσωπο μου φαίνεται τόσο χάλια. Οι μαύροι κύκλοι είναι τόσο εμφανείς. Όπως και το γεγονός ότι έκλαιγα όλο το βράδυ. Δεν ξέρω πως θα το αντέξω.

Μπορεί το 99% του εαυτού μου να λέει ότι ο χωρισμός μας ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί, αλλά αυτό το 1% λέει ότι θα μπορούσα να του δώσω μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να καταλάβει ότι μπορεί να με αγαπήσει περισσότερο από εκείνη. Μία ευκαιρία για να δει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως νομίζει. Είναι τόσο πεπεισμένος ότι εκείνη αγαπάει περισσότερο που ούτε καν κάθεται να το σκεφτεί. Απλά νιώθει πως έτσι είναι. Νιώθει πως δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Λυπάμαι πολύ την γυναίκα που θα τον παντρευτεί. Αν στραβωθεί και τον πάρει καμία. Μπορεί να είναι ο πιο όμορφος που υπάρχει αλλά ο χαρακτήρας του είναι σκατα. Δηλαδή η σκεπτική του. Όπως και το παρελθόν του. Παίζει να ήμουν πολύ τυφλή για να τα δω. Δηλαδή δεν ήμουν τυφλή. Απλά ηλίθια.

Έπρεπε να μείνω μακριά από τα αγόρια. Μια χαρά ήμουν χωρίς αυτά. Ήμουν πανευτυχής. Αλλά ναι, σαν ηλίθια κι εγώ πήγα και ερωτεύτηκα. Ερωτεύτηκα τον πιο δύσκολο άνθρωπο που θα μπορούσα. Με το πιο περίεργο παρελθόν. Ελπίζω το γούστο μου να μην είναι αγόρια όπως ο Άλεξ. Μακάρι ο Άλεξ να είναι το τελευταίο αγόρι της κατηγορίας του που ερωτεύτηκα.

«Ειρήνη», ακούω να φωνάζει κάποιος και σταματάω απότομα. Όχι πάλι. Δεν θέλω να τον ξανά δω γαμωτο. Τουλάχιστον όχι τώρα.

Αμέσως γυρίζω και διακρίνω το πανέμορφο πρόσωπο του. Το οποίο τώρα που το βλέπω δεν είναι και τόσο πανέμορφο. Έχει κι αυτός μαύρους κύκλους όπως εμένα. Αυτός όμως έχει και κάτι αίματα στην άσπρη του μπλούζα. Πες μου ότι δεν του συνέβη τίποτα το κακό.

«Τι έπαθες;», τον ρωτάω ανήσυχη ενώ τον πλησιάζω. «Σε παρακαλώ πες μου ότι είσαι καλά», τον λέω σχεδόν εκλιπαρώντας τον.

«Τίποτα το σοβαρό. Απλά έπεσα και χτύπησα», μου λέει ενώ πιάνει το στομάχι του. Μιλάει με δυσκολία γεγονός που με κάνει να μην πιστεύω ότι δεν είναι τίποτα το σοβαρό. Αμέσως σηκώνω την μπλούζα του προτού προλάβει και αντιδράσει.

Μόλις σηκώνω την μπλούζα του, αντικρίζω ένα κόψιμο κάτω από το στήθος του. Δεν φαίνεται αρκετά βαθύ αλλά παραμένει να είναι ένα κόψιμο. «Άλεξ αυτό είναι σοβαρό», του λέω ενώ συνεχίζω να κοιτάω το τραύμα του. Μόνο και στην σκέψη του πόσο πονάει, νιώθω έναν οξύ πόνο. Αν και αυτό δεν πονάει σχεδόν καθόλου σε σχέση με την πληγωμένη μου καρδιά. «Πως το έπαθες;», τον ρωτάω ενώ του κατεβάζω την μπλούζα.