Cinayet

bölüm:6 "aile nedir?"

Saat 07:49. Canimdan can gitmiş ama yinede bu acıyla okula gitmek zorundayım. Kimsem yok gibi hiss ediyorum. Sanki kocaman dünyada bir tek ben varmışım gibi. Sanki her kes gitmiş, bir tek ben kalmışım.

Eve gidemedim tabii. Bir daha nasıl giderim onu da bilmiyorum. Yavaş yavaş kalktım ve hazırlanmaya başladım. Üstümde dünden kalma okul kıyafetlerim vardı. Bazı yerlerine kanlar bulaşmıştı. Zar zor yıkayarak çıkardım. Ve Muratla beraber yemek bile yemeden evden çıktık.
"İyi misin?" Dedi üzgüm gözlerle Murat.
"Değilim desem fark eder mi?"
"Eder... İyi olmak zorundasın."
"Siktiğimin hayatını yaşamak zorundayım evet." Dedim isyan ederek.

Hiç bir şey söylemedi Murat. Öylece gidiyorduk okula doğru. Neredeyse vardık. Okulda Sinanı gördüm...
"Yüzünden düşen bin parça... Noldu lan?" Dedi şaşkın bir yüz ifadesi ile Sinan.
"Yok bir şey..." dedim titrek sesimle.
"Gerçekten mi?" Dedi Sinan tuhaf bakışlarla.
"Yok bir şey işte. Anlatırım sonra..." diyerek hızlıca uzaklaştım.
"Noldu buna ya?" Dedi Sinan...
"Bilmem..."

Müdür tüm okulu bir araya toplayarak anons yapcağını söyledi. Her kes ne olduğunu merakla beklerken... benim için hiç merak içerici bişey gelmiyordu çünkü ne olduğunu tahmin ediyordum. Aylin... öldü... öldürüldü...

"Değerli Lise öğrencilerimiz... Aramızdan bir can gitti. Bunu söylemek ne kadar acı bir duygu bizim için ama elimizden hiç bir şey gelmiyor. Aylin... Aylin Atakan... aramızdan bir öğrenci ayrıldı. Ve bu ayrılışın sebebi... İntihar."

"Ne? İntihar mı? Ne saçmalıyor bu? Öldürüldüğü ortada..." dedim sessizce
"Aynen bencede birlikte gördük..." Diyerek konuya atladı Murat.
"Aylin ölmüş mü?" Dedi şaşkın gözlerle Sinan.
"Hoş geldin Sinan efendi... Yeni mi uyandın? 2 gündür ölü kız." Dedi gülerek Murat.
"Komik değil." Dedim öfkeli bakışlarla.
"Tamam be..."

Herkes şok içinde bir birine bakıyordu.
Sanki herkes bir birinden bir şeyler saklıyor gibi.
Sınıfa geçtik... sınıfa gelen yeni kız yanımıza geldi.

"Murat... Kerem nerede?" Dedi ilk kez gördüğüm kız.
"Nereden bileyim?"
"Arkadaşı değil misin?"
"Eskiden..." dedi imalı bakışlarla.
"Ay tamam ya ne abarttın..." dedi ve çekip gitti.
"Bu kız kim ki? Neden Keremi arıyor?" Dedim gözlerimi kısarak.
"Eski sevgilisi..." dedi Murat elindeki telefonu kurcalarken.
"Peki niye şimdi Keremi arıyor?"
"Nereden bileyim Alev? Çok merak ediyorsan git kendine sor." Dedi vurgulayarak.
"Ne dedim şimdi ben ya?"

Ders başladı... Edebiyyat dersine geçiş yaparken hoca konuya girmeye başladı.
"Bu günkü konumuz.... Aile nedir?" Dedi kitabı eline alarak. Sonra arka sıralardan bir kız... "Aile destek demektir, aile sevgi demektir, ailesiz insan yapa yalnızdır." Dedi ve her kes dönüp ona doğru baktı. Bir anda gözlerim doldu. Fark ettirmemek için yuzumu sola doğru çevirdiğimde Murat'ın bana baktığını gördüm.

Ders çıkışı bizim evin yakınında olan kafeye gittik.
"Dersi dinleyen oldu mu?" Diye sordu Asya.
"Ne dersi ya sikeyim dersi." Diye yanıtladı Sinan.
"Aaa ayıp... deme ya öyle." Dedi Asya gülerek.
"Gerçekten aile nedir?" Dedim dudaklarımın arasından.
"Lan... Aile nedir biliyor musun? Aile bütün kötülüklerin, iyi niyyetle yapıldığı yerdir. İşte budur aile tamam mı? Anladın mı?" Dedi gözlerini bana dikmiş bir şekilde. O kadar etkilendim ki, donup kaldım. Sustum öylece. Saniyeler sonra aramızdakı sessizliği Murat bozdu.

"Aylini kim öldürdü sizce?" Dedi Murat merakla.
"Müdür bey intihar etti demedi mi?" Diyerek lafa atladı Asya.
"Siktirsin ya ne intiharı kızı biri öldürdü... bunu anlamak için dahi olmaya ihtiyaç yok." Dedi Murat.
"Kerem yapmış mıdır sizce?" Dedim fısıldayarak.
"Kerem mi?" Dedi şaşkın bakışlarla.
"Evet ben ondan şübheleniyorum." Dedi Sinan düşünceli tavrıyla.
"Hayır lan o yapmaz...yani... yapamaz."
"Nasıl yani?" Dedim gözlerim kısık bir şekilde.
"Yani biz eskiden iyiydik... aramız iyiydi...sonra... Elif... ders arasında benden Keremi soran kız. O bizim aramızın bozulma sebebi." Dedi Murat umursamaz bir tavırla. Şaşkınlıkla bakıyordum öylece.
"Anladım..." diyerek sustum.

Herkes sessizdi. Kimseden bir çıt bile yoktu. Bi anda Asya'ya telefon geldi ve aramızdakı sessizlik bozuldu.
"Alo? Kimsiniz?... alo? Kimsiniz efendim?" Dedi meraklı bakışlarıyla.
"Noldu ya? Kimmiş?" Dedi Murat kaşlarını çatarak.
"Bilemedim ki cevap vermedi ki."
"Neyse ya ben kaçıyorum..." diyerek kalktı Sinan.
"Nereye ya otur işte" dedim sakince.
"Bunaldım eve geçicem... seni de bırakayım istersen?"
"Tamam o, zaman gidelim." Dedim sessizce.
"Bizde kalkalım o, zaman" diyerek ayağa kalktı Murat.