9 aydan sonra 2. Gün
2 Eylül 2020
Uyandığımda yatağın ıslak olduğunu hissediyordum..
Yoksa o an mı? Gelmişti..
Bebeğime kavuşma anım mı?
Keremi dürtüp uyanmasını sağladım dün 1 Eylüldü doktor 5 Eylül den sonra doğabilecek demişti ama şimdi suyum gelmişti. Ellerim ayaklarım buz kesmişti sancılar gittikçe artıyordu geçmek bilmiyordu.
Kerem uyanıp halime bakınca gözleri dolmuştu hemen o halimle beni kucaklayıp hastaneye götürüyordu.
Araba da teyzesi vardı o beni sakinleştirmeye çalışırken kerem benden farksızdı.
"Kızım nefes al ver iyi olacaksın merak etme"
"Aşkım dayan lütfen"
Yarım saatlik yolculuk arkasından hastaneye varmıştık sancılarım boğazımı düğüm düğüm ediyordu.
Doktor beni ameliyata aldıktan sonra bu sefer stres oluyordum normal doğum olmayacağını sezeryanla olacağını dedikten sonra elime giren serumla gözlerim kapanıyordu buna hazır mıydım? Değil miydim? Kimse sormuyordu..
Gözlerim yavaşça kapanıyordu artık sadece onlara kavuşmayı diliyordum...
3 saat sonra..
Kerem 'in ağzından..
Dışarda stresten ölmek üzereyken doktor çıktı ameliyattan ama rüyam gelmedi bebekler gelmedi..
İçimi korku bastı doktorun yanına hızlıca ulaştım.
"Noldu doktor bey"
"Ameliyat beklediğimizden uzun sürdü bu haberi vermek istemezdim ama eşiniz ve bir erkek çocuğunuzu kaybettik, çok kan kaybı ve erken doğum olduğu için eşinizi ve erkek çocuğunuzu kaybettik, başınız sağolsun"
Ellerim kollarım bedenim.. yok oluyordu adeta.. doktoru öldürmek istiyordum şakaydı değil mi? Rüyam ölmemişti değil mi? Hayır inanamıyordum yoktu öyle birşey.
"Doktor bey siz emin misiniz? Bakın inanmak istemiyorum lütfen buda sürpriz diyip şaka yapın lütfen "
"Hayır ciddiyiz beyfendi eşiniz size bebek sunarken kendini yok edebiliyor, ve kendi canını ortaya koyuyor sizi severken aslında bütün kadınlar için geçerli birazdan hemşire size talimatları verecek "
Gözlerimin önünde gidiyordu ne kadar rahattı bu ölüm..
Oysaki beni içten içe öldürüyordu daha ne talimat vardı? Daha ne vardı herşey bitmişti zaten.
Haklıydı bir kadın evleneceği adama bir evlat sunarken hayatını tehlikeye atıyordu ölme riski olabiliyordu..
Ne onu son kez görebiliyordum nede ölen çocuğumun kokusunu... içime çekebiliyordum..
Çok geçmeden bir tane kadın hemşire yanıma gelmişti kucağında pembe bir örtü içinde bir bebek yanıma geliyordu..
"Kerem Ak siz misiniz?"
"Evet benim"
"Eşiniz yani rüya ikiz hamileydi kızınız yaşıyor zor olsada o ölmedi kızınız kolay çıktı ama erkek bebek biraz basınç altında kalmış ve kan yetişmedi ama kızınız turp gibi"
Gözlerim dolmuştu hatta ağlıyordum rüya eğer yaşasaydı hem erkek hem de kız ikiz bebek sunacaktı bana..
Ama o gitti oğlumla bana da kızımı emanet etti...
Bebeği kucağıma aldım yani kızımı onu kokladım annesi kadar güzel kokuyordu teyzem olanları kaldıramadığı için eve geçmişti. Ben rüya'nın yokluğunu nasıl kaldıracaktım bilmiyorum ama ondan kalan ondan bana kalan tek şey kızımdı o asla annesi gibi acılar çekmeyecek onu çok güzel büyütmek istiyordum bu rüyanın hayali olduğunu da biliyordum..
İsim koyma stresinde değildim kızımın adı Rüya olacaktı tek kelime düşmedim Rüya olacaktı... Ondan kalan tek şeyi onun ismiyle yaşatacaktım...
