✽.✾𝑶𝒏𝒆𝒔𝒉𝒐𝒕 _𝑽𝒌.𝑲𝒗.✽

༺My Petal༻

اگر براتون مقدوره، هنگام خوندن وانشات آهنگ «Stay a live» رو پخش کنین:)

༺گل‌برگِ من༻
⚘کاپل: کوکوی
⚘ژانر: اسمات، رمنس

____________

با چشم‌هایی سردرگم نگاهش رو به میز شلوغ و پر از رنگ‌ولعاب دوخت و دستی به ربدوشامبرِ ساتنش کشید.
باز هم چیزی به یاد نمی‌آورد، خاطره‌ای در ذهن نداشت و همه‌چیز ناشناخته و عطری غریب داشتن...
نگاهش رو به خورشیدی که تازه قصد برخاستن از پشت دریای آبی رو داشت، دوخت و لرزی از سوز باد کرد.

با شنیدن صدای قدم‌هایی، سوی چشم‌هاش به‌سمت مردِ سفید‌پوشی رفتن و در سکوت به تماشای لبخند ناآشنای شخصِ غریبش ایستاد.

_ بیدار شدی، نور چشمم؟

تهیونگ با نزدیک‌کردن لبه‌های ربدوشامبرش، در سکوت اجازه داد مردِ ناآشنا نزدیکش بشه و دستش رو داخل مواجِ موهاش به حرکت دربیاره.

_ باز که تیله‌های قهوه‌ایت رنگِ تردید به خودشون گرفتن، عزیزم...

جونگ‌کوک لبخند تلخی به لب نشوند و مردد بوسه‌ی آرومی روی پیشانیِ پسر نشوند.

_ مشکلی نیست، هیچ مشکلی نیست نازِ من. باهم به یاد میاریم، هوم؟ بیا اینجا.

سایه‌ی تردید و اضطراب داخل عمق چشم‌های همسرش، زهر تلخی به ریشه‌ی وجود مرد تزریق می‌کرد و هر بار از پا درش می‌آورد؛ ولی جونگ‌کوک سوگند خورده بود هرگز باخت نده، هرگز عقب نکشه و دردانه‌ی کوچیکش رو از دست نده... نه تا وقتی که همه‌ی این‌ها تقصیر خودش بود!

تهیونگ مردد قدمی جلو برداشت و خودش رو به آغوش دعوت‌شده‌ی مرد رسوند. نمی‌دونست چرا اعتماد می‌کنه؛ ولی این رو خوب حس می‌کرد که مرد روبه‌روش ترسی نداره... چشم‌هاش، چشم‌هاش خیلی عمیق و راستگو بودن.

جونگ‌کوک لبخندی به عشق کوچیکش زد، زیر گوشش رو بوسید و شروع کرد به خوندن آهنگی که هر بار رنگ نگاهِ گرم همسرش رو بهش می‌بخشید.

«و حالا تو تقدیر منی...
طوری‌که من نمی‌تونم حسم رو با کلمات توضیح بدم...
تو نجات‌دهنده‌ی من از این حالت خسته و درمانده‌ای.
چطور حس درونی‌ام رو به زبون بیارم؟»*

با مشت‌ شدن دست‌های پسر روی یقه‌ی پیرهنش، لبخند محوی به لب نشوند و نگاهش رو به پلک‌های فشرده‌شده‌ی همسرش دوخت.

_ جـ-جونگ‌کوک...

مرد بزرگتر به نرمی دستش رو نوازش‌وار روی پهلو‌های پوشیده‌ی پسرکش کشید و نگاهش رو از چشم‌های نیمه‌ترش جدا نکرد.

_ جانش؟ خطاکارت رو شناختی، دلبر؟

تهیونگ با پیچیدن دست‌هاش دور گردن مردش، خودش رو آزادانه داخل آغوشش رها کرد و عطرش رو بویید.