Üvey Mutluluğum /Abilerim

42. Bölüm

Akın: Seni görmek istiyorlardı

Asaf: Uzatmayın Balın nasıl daha iyi olacaksa o olacak . Onlar da sonraki gün görürler.

Umut: Abim haklı kız hasta hasta o kadar kişiyi çekemez

Pars: Baya üzgünlerdi o yüzden söyledim

Asaf: Biz de çok üzgünüz Pars ama gene de Balın'ı düşünmemiz gerekiyor

Pars: Tamam abi kızmana gerek yok

Asaf: Kızsam emin ol sesini çıkaramazdın Pars

Akın: Abimin kızgın halini biliyorsun Pars bence sus kardeşim

Bir şey demeden yemeğimi yavaş yavaş yemeye başladım.

Aklımda hala abimin yanına gitme mevzusu vardı . Bu dörtlü benim aklımı hiç olmadığı kadar karıştırıyordu .

Asaf: Balın?

Balın: He ? Efendim ?

Asaf: Dalmışsın yemeğin soğuyacak

Onaylayıp yemeği yemeye devam ettim .

Umut: Yemeği beğenmedin mi ?

Balın: Beğendim ellerinize sağlık

Pars: Başın mı ağrıyor?

Akın: Ağrı kesici getireyim mi ? Yoksa yemeğini bitirinceye kadar dayanabilir misin ?

Akın'ın telaşlı bir şekilde konuşmasıyla ona baktım

Balın: Başım ağrımıyor , sadece halsiz olduğum için yavaş yiyorum

Akın'ın telaşlı ifadesi gitmiş kaşları yumuşamıştı .

Akın: Sana yedirmemi ister misin ?

Asaf öksürmeye başladı sonra su içip Akın'a baktı.

Asaf: Ben yediririm

Akın: Yok abi sen kendin ye ben yediririm

Onlar bakışma yarışmasına girmişken Umut oflayıp abilerine baktı.

Daha sonra yanıma gelip yemeğimi bana yedirmeye başladı.

Onlar sesli bir şekilde birbirine laf söylerken ben sadece yemek yiyordum.

Doyduğumu hissedince tabağı ileri doğru ittim. Asaf hala Akın'a bakıyordu ve bundan sıkılmamışlardı. 

Oflayıp arkama yaslandım.

Pars: Odaya gitmek ister misin? Onların gözü bir şeyi görmez şuan

Balın: Çok iyi olur

Umut ondan beklemediğim bir şekilde beni kucağına aldı ve odaya girdik .

Pars yorganı açarken Umut beni yatağa bıraktı.

Resmen dejavu yaşıyordum.

Ben de rahat bir pozisyon alıp gözlerimi kapattım .

Birkaç dakika sonra kapı sesi geldi . Büyük ihtimalle ikisi de çıkmıştı.

Yatarken birden aklıma annem gelmişti. Ne kadar seversem o kadar üzüyordu beni , kaç hafta olmuş beni aramıyordu .

Ben arasam büyük ihtimalle tersleyecekti ama gene de telefonu alınca ilk yapacağım şey onu aramak olacaktı.

Onu da anlıyordum ama ebeveyn olan ben değil oydu . Daha fazla düşünmemek için başka şeyler düşünmeye çalıştım.

Sonunda uykum geldiğinde kapı sessizce açılmıştı.

Sabah uyandığımda saat daha sekize geliyordu . Karşımdaki kanepede Asaf ve Akın uyuyordu . Karşı karşıya yatmışlardı ve Asaf'ın bacağını Akın sanırım yastık yapma kararı almıştı.