KIRIK RUHLAR MELODİSİ "Gerçek Aile"

7: Aile

🎼 Derya Uluğ: Sana Çıkıyor Yollar

Yavaşça ayağa kalktım. Gitme zamanıydı ait olmadığım yerden. İçimdeki umut kalbime batarken kendime sövüyordum. Arkamı dönüp odadan çıkacakken Alparslan beyin seslenmesiyle durdum.

"Arsen kızım..." Onlara bakmak istemiyordum bu güzel aileye sahip olamamak canımı yakıyordu. İlk baştan kendimi hazırlamam gerekiyordu ama ben düşüncelerime sahip çıkamadım. Şimdi kendime kızsam da boştu.

"Ailene arkanı mı döneceksin?" Sorduğu soruyla hızla onlara döndüm. Konuşurken sesinin titremesi ve gözlerinin dolu dolu olması ne demekti?

"Ne?" Sesim titremişti.

"Alparslan... Kızımız mı?" O an her şeyi bekliyordum ama ayağa kalkıp bana sarılmasını beklememiştim. Buna hazır değildim ki ben... Ve hiç beklemediğim o hareket de saçımı koklayıp öpmesiydi. Neden kalbim artık sızlamıyordu? Aysima hanımın hızla çekilmesiyle bakışlarımı ağlamaktan ıslanan yüzüne çevirdim. Transa girmiş gibiydim.

"Ben bir anda tutamadım kendimi kızım kusura bakma." Başımı olumsuz anlamda salladım rahatsız olmamıştım, oysaki ben temastan nefret eden biriydim. Ne zaman onlara kendimi sevdirmeye çalışsam iteledikleri için kimseye temas etmemeye başladım zamanla. Zamanla kendim bile dokunamaz oldum içime...

"Arsen... Bu bizim için çok zor bir durum. Seni çekip sıkıca sarılmamak için zor tutuyorum kendimi... Ben 22 sene sonra tekrar baba oldum, bu tarifi olmayan bir duygu kızım..." Derin bir nefes alıp tekrar konuşmaya başladı Alparslan bey.

"Hiçbir şey için seni zorlayamayız ama. Biz senin aileniz evet belki içinden ne çabuk kabul ettiler diyor olabilirsin ama sen odaya girdiğin ilk an hissettim ben kızım..." Neden nefes alamayacak gibi hissediyorum? Neden birisi boğazıma sarılıp nefesimi kesecek gibi hissediyordum? Mutluluk kapıma dayanmış fakat kapımın kolu yok. Tarif edemiyorum hislerimi. Aysima hanımın düşecek gibi olmasıyla hızla kolundan tuttum ve yavaşça koltuğa oturttum.

"İyi misiniz?" Elimi avuçlarının içine almasıyla içim titredi sanki.

"Tansiyonum düştü her halde ama iyiyim." Alparslan beyin ne ara yanımıza geldiğini fark bile edemedim. Aysima hanımın ellerini tutup öpmesiyle bir köşeye çekilip izlemek istedim.

Gerçekten sevgi vardı. Fakat doğru insanı hak ettiği şekilde sevmek gerekirdi. Gösterilmeyen sevginin kime yararı vardı ki? Gözlerinde göremediğin, dilinden duymadığın, kalbinde hissetmediğin duygunun ne önemi var? Gösterilen sevgilere hep dışarıdan izleyip özenirdim inanamazdım ve hep acaba nasıl sürdürüyorlar diye düşünürdüm. Eskiden o evde her gün kavga gürültü olurdu, mezarlıklar oradan iyiydi benim gözümde. Mezarlığa ellerinde çiçekler kalplerinde özlem dillerinde dua ile girerdi insanlar, fakat o eve her girildiğinde sevgisizlik, küfür, şiddet olurdu.

"İyi misin kurban olduğum? Ali'yi çağıralım bir kontrol etsin istersen?"

"Canımın içi heyecandan tansiyonum düştü ki zaten sende doktorsun iyi olup olmadığımı görebiliyorsun endişelenme lütfen. Hem kızımızı da endişelendiriyoruz." Alparslan beyin gözleri direkt beni bulunca yüz ifademi düzelttim hemen, benim için çok yeni şeylerdi bunlar bir insan için korkmak iyi olmasını istemek. Dedem dışında ilk defa birkaç saniye önce öğrendiğim ailem için yaşıyordum bu duyguyu.

"Korkmana gerek yok heyecan ve stresten dolayı olan ufak bir baş dönmesi sadece." Başımı olumlu anlamda salladım. Gitsem sanırım iyi olacaktı fakat bunu dile getirmek biraz beni tedirgin ediyordu.

"Aysima hanım da iyi olduğuna göre ben gitsem olur mu?" Tırnaklarımı avucuma batırıp onlardan gelecek cevabı beklerken tedirginliğimi belli etmemeye çalışıyordum. Aysima hanımın gözlerinin dolmasıyla kafamı önüme indirdim. Onları daha ilk dakikadan kırmaya başlamıştım. İşte ben böyleyim sevgi nasıl gösterilir bilmeyen birisiyim.