Yıldırımın efsanesi

30

Saatler saatleri kovalıyordu ve ben bu süre zarfında milyonlarca insanın hayatını kurtarmışdım. Mutluydum, çünki artık kötülükle savaşa bilecek birileri vardı. Rüzgar vardı...

Işınlanarak evin kapısının önünde Sena görünümümde beliri verdim. Etrafa bakdığım da hava artık kararmışdı. Anahtarla kapıyı açıp içeri girdim ve arkamdan kapıyı kapatdım

Meriçe ne cevap vereceğimi bilmiyordum. Çünki bunca saatdir ortalıkda yokdum ve ona 'Bir kaç saate eve gelicem' demişdim. Ama evden çıktığımdan beri tam 8 saat geçmişdi ve ben şimdi eve geliyordum

Koridorda durup ne cevap vericeğimi düşünüyordum, ama bir cevap bulamamışdım. Sonunda bir cevap bulamayınca, Meriçin yanına gitmeye karar verdim. Salona girdiğim de Meriçi salonda bulamadım

İçimden "Bu çocuk nereye gitdi ki? Belki de lavaboya falan gitmişdir bir baksam iyi olucak" diye geçirdim ve salondan çıkdım

Koridorda yürürken odamın kapısının açık olduğunu fark etdim

İçimden "Ben her zaman kapımı kapalı tutarım. Benim ekip desen, onlarıda odama girerlerse, kapıyı kapatmaları konusunda temin etdim. Yoksa..." diye geçirdim ve sonra ağır adımlarla odamın kapısına doğru yöneldim

Kapıyı yavaşca itdirdim ve odaya adımımı atmadan, içeriye göz değdirdim. O an yatağımda uyuyan Meriçi gördüm ve odaya girdim. Sonra yatağımın yanına gitdim ve uyumakda olan Meriçi izlemeye başladım. Yüzümde nedenini bilmediğim bir gülümseme oluşdu

İçimden "İnanılmaz..." diye geçirdim

Onun uyurken ki, masumluğuna karşı koyamayıp elimi onun saçlarına daldırdım. Çok güzeldi, Meriçin siyah saçları...

İçimden "Saçları ne kadar da güzel..." diye geçirdim

O sırada Meriç elimi tutdu ve yumulu olan gözlerini açdı. O an benim yüzüm de şaşkın bir ifade beliri verdi. Meriç kolumu kendine doğru sert bir şekilde çekince resmen Meriçin üzerine düşüp, ordanda yatağa belimin üzerinde düşdüm. Meriçse tam üstümdeydi, ama tenlerimiz bir-birine değmiyordu. O kollarını yatağa sabitlemişdi ve bu sayede üzerime düşemiyordu

"Meriç"

"Efendim Sena?"

Gülümseyerek "Bunu neden yapdın ya?" diye sordum

"Neyi neden yapdım?"

"Niye beni kolumdan çekip yatağa fırlatdın?"

"Çünki seninle hesaplaşıcaz"

"Ne hesaplaşması?"

"Sen bana bir kaç saate eve geliyorum dedin. Ama tam 8 saat geçdiş. Ben bunca saat seni bekledim ya" derken gözlerinden nasıl üzgün ve kırılmış olduğunu anladım

"Haklısın, benim hatam. Akrabalar falan gelince bir türlü çıkamadım o evden. Ama zaten doğum günlerim benim için o kadar da önemli değil. Eğer sevdiğin birinin yanındaysan o zaman sana her gün doğum günüdür" diyerek gülümsedim

"Sevdiğin biri mi?"

"Evet"

"Se-nin sevdi-ğin bir-i mi va-r?"

"Hayır benim sevdiğim biri yok" dediğimde Meriçin yüzünde bir gülümseme oluşdu

"Peki sevdiğin biri olmasını istermiydin?"

"Hayır, hayır ben istemezdim" dediğimde Meriçin yüzünde ki, gülümseme kayb olur

"Ama neden ki?"

"Çünki, birinin hayatını karartmak istemem"

"Sen aksine, o kişinin hayatını aydınlatırsın"

"Keşke yapmak, söylemek kadar kolay olsaydı. Ama değil işde"