Ateşin Gölgesinde

4. BÖLÜM

Bu kitap, yetişkin içeriği ve argo kelimeler barındırmaktadır.

Oy kullanmayı ve yorum yapmayı unutmayın.🌸

İyi okumalar dilerim.❤️‍🔥

❖❖❖❖❖

Gece eve döndüğümüzde, Ateş ile tek kelime etmemiştik. O, yorgun olduğunu söyleyerek odasına çekilmişti. Fakat benim içimde uyku adına hiçbir belirti yoktu. Bu yüzden verandaya çıkıp oturdum. Soğuk hava tenimi ısırıyor, titrememe neden oluyordu, ancak bu beni durdurmadı. Saatler su gibi akıp gidiyordu, fakat ben bunun farkında bile değildim. Zamanın akışını unutmuştum. Soğuk, içimdeki karmaşayı daha da derinleştiriyordu. Yıldızlarla dolu gökyüzünü seyrederken, aklım hala bu akşam Ateş'in söylediklerinin ağırlığını taşıyordu. Belki de üzerine konuşmamız gereken pek çok şey vardı, fakat sanki kelimeler zihnimde düğümlenmişti. İçimde biriken hisler, gecenin sessizliğinde yankılanıyor, fakat ben bu duygusal yığının içinden çıkamıyordum. Zihnimin derinliklerinde kaybolmuş bir halde, yıldızların soğuk ışığı altında düşüncelerimle baş başa kalmıştım.

Bu gece, Ateş'in aslında ne kadar güçlü bir adam olduğunu daha derinlemesine kavramıştım. Onun içinde sakladığı acıları taşımak için verdiği mücadeleyi, içindeki yangını dışa vurmadan nasıl bastırmayı öğrendiğini fark etmiştim. Gözlerim, kelimelerin ötesindeki duyguları çözmeye çalışırken, onun sessizliğinin ve uzaklığının ardında yatan gerçekleri yavaş yavaş görmeye başlamıştım.

Ateş'in iç dünyasında fırtınalar koparken, dışarıya karşı sergilediği sükunet ve metanet, onun ne denli güçlü bir karaktere sahip olduğunu ortaya koyuyordu. Sessizliği ve uzak duruşu, aslında içinde yaşadığı derin ve yoğun duyguların bir yansımasıydı. O, acılarını kendi içinde saklamayı seçmiş, bu yükü tek başına taşımaya karar vermişti.

Acılarını içine atarak büyümüş olan Ateş, bu durumun onu ruhsuz biri yapmasına izin vermemişti; aksine, bu onu güçlü ve dayanıklı kılmıştı. Belki de hayatı boyunca yaşadığı acıları unutmak için çok çabalamış ve bu yüzden duygularını gizlemeyi öğrenmişti. Tanıştığımız ilk zamanlardan beri onu sıkıcı ve soğuk biri olarak görmüştüm. Ancak şimdi anlıyordum ki, aslında yaşadığı travmalar onun içindeki bu sessizliği ve derinliği oluşturmuştu. Her insanın yaşadıkları, onları değiştirir, büyütür ve olgunlaştırır. Ateş, çok küçük yaşta büyümek zorunda kalmıştı. Hayatın ona getirdiği zorluklar ve travmalar, onu bu şekilde şekillendirmişti. Güçlü duruşunun altında derin bir duyarlılık ve anlayış barındırıyordu, ancak bu duyguları dışarıya yansıtmak yerine içine hapsetmişti.

Bugün, Ateş'le geçirdiğimiz zamanı çok değerli ve özel hissettim. Belki dışarıdan bakıldığında sıradan bir gün gibi görünüyordu, ancak benim için oldukça anlamlıydı. Uzun zamandır böyle yoğun ve keyifli bir gün geçirmemiştim. Ateş'in bana olan güveni, geçmişi ve sırları hakkında yavaş yavaş konuşmaya başlaması, aramızdaki bağın güçlenmekte olduğunun bir işaretiydi.

Ancak hala Ateş'in gerçek niyetlerini ve yaptığı planı tam olarak öğrenebilmiş değildim. Belki de o bile planının ne olduğunu tam olarak bilmiyordu. Bu konuda kafam oldukça karışıktı ve net bir fikrim yoktu. Her geçen gün onun hakkında daha fazla şey öğrenmeye başlıyordum. Zamanla, onun kişiliğini ve davranışlarını anlamaya başlamıştım. Ateş'i çözmek, bir bulmacayı çözmek gibiydi; her yeni parça, resmin tamamını daha net görmemi sağlıyordu. Ancak hala kafamda pek çok soru işareti vardı. Normal insanlar gibi tanışma fırsatımız olmuştu ama ikimiz de bu 'normal' kavramından biraz uzaktık sanırım. Çünkü, Ateş ile normal bir sohbet etmek gerçekten zordu.