" ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
ငါတကယ် ဒီတစ်ခေါက်ကျေးဇူးတင်ရမယ့်သူက မင်းလို့ထင်တယ် "
ရီခီ ဆေးရုံသို့ လူနာသတင်းလာမေးသည်မှာ ဝတ်ကျေတမ်းကျေမျှသာ ဖြစ်၍ ထိုနားယားစရာ စကားများကို နားထဲမှ လက်သန်းဖြင့် ကလော်ထုတ်ကာ လေဖြင့်မှုတ်လိုက်၏။
သူက လျော့ရဲရဲ ရပ်၍ ထိုလူကို ကြည့်မနေဘဲ ဂျောင်ဝန်း hyung ဘယ်ချိန် အခန်းထဲ ပြန်ရောက်မလဲဆိုတာကိုသာ စောင့်နေလိုက်သည်။
သို့သော် မိနစ်ပိုင်းမျှအကြာထိ ရောက်မလာသေးရာ သူအမှန်တကယ်ပဲ နေရခက်လာရတော့၏။
" ခင်များရဲ့ အဲ့ဒီတကယ်မကျိုးဘဲ ဇာတ်လမ်းဆင်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကြီးကရော.. ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ "
ဂျုံဆောင်းသည် အတတ်နိုင်ဆုံးတော့ လူငယ်တစ်ယောက်၏ စကားပြောပုံ မပြေပြစ်မှုကို သည်းခံထားနိုင်သေးသည်။
" အရိုးအက်တယ်ပဲပြောထားတာ
ရက်နည်းနည်းကြာပြီးရင် ပုံမှန်အတိုင်းပြန်နေလို့ရတယ် "
ဟိုအခါ ရီခီ အဓိပ္ပါယ်မရှိချက် ဟူသည့်ပုံမျိုးနှင့် နှာမှုတ်ကာ တစ်ချက်ရယ်ပစ်လိုက်၏။
အရင်ကတော့ ထိုအစီအစဥ်အတွက် အတွင်းရေးမှူးဂင်ကိုတောင် ပေးမသိဘဲ ထိုကောင်လေးကို ပါဝင်စေသည်က အကောင်းဆုံးဖြစ်မည်ဟု ဂျုံဆောင်း တွေးခဲ့သော်လည်း ယခုချိန်တွင်မူ အနည်းငယ် ပူပန်စပြုလာသည်။
" မင်း .. ဒီအကြောင်းတွေကို ဝန်း မသိအောင်တစ်သက်လုံး လျှို့ဝှက်ထားတာကောင်းလိမ့်မယ် "
" အဲ့လောက်တော့ ခင်များမပြောလည်း ကျွန်တော်-
ခဏလေး.. ဝန်း ??? "
ရီခီ မျက်ခုံးများ တွန့်ချိုးသွားခဲ့ရ၏။
ထို့နောက်တွင်မူ မယုံကြည်နိုင်မူဖြင့် မျက်နှာကို ပင့်မော့၍သာ ရယ်သမ်းသွေးလိုက်ရသည်။
ဒီလူကတော့ လာနောက်နေတာပဲ ဖြစ်ရမယ်။
" အင်း.. ငါလက်ထပ်ထားတဲ့သူကို ငါအဲ့လိုခေါ်တာ..ဘာကများအဆင်မပြေဖြစ်စေတာလဲ ? "
ရီခီသည် ထိုကဲ့သို့ အကြွယ်ခံရမှုအား တော်တော်လေး စိတ်ထဲတင်းသွားရကာ ဂျပန်လို ရေရွတ်လိုက်မိ၏။
