Dwanaście głębszych oddechów

Rozdział 6

Julia

Nieznany numer:

Musimy dogadać plan podróży. Marzena kazała. Przyjdź do mojego pokoju.

Ja:

Marzena kazała? Od kiedy to tak bardzo jej słuchasz? Nigdzie nie przyjdę.

Idiota:

Trzeba zrobić to logicznie, żeby nie nadkładać drogi i nie wydawać za dużo hajsu. Sprawdziłem już trasy pociągów, zrobiłem wstępny plan. Przyjdź, nie będę się produkował w esemesach.

Ja:

Dawaj, dobrze ci idzie.

Idiota:

Idziesz, czy mam po ciebie przyjść?

Ja:

O, jakbym słyszała mojego ojca. A nie, poprawka: on miał mnie w dupie. Nie idę, nie przychodź. Bez odbioru.

Idiota:

O, ktoś tu strzela focha. Nowe, nie znałem.

Ledwo zdążę odłożyć telefon na łóżko, drzwi mojego pokoju już się otwierają. Dlaczego miałby pukać? To byłoby zbyt kulturalne i przewidywalne, kompletnie nie w jego stylu.

– Nie mam teraz czasu – mamroczę i chowam twarz za książką.

– To lepiej miej, jeśli chcesz jechać. – Kuba siada obok mnie na łóżku, a ja kątem oka widzę, że kładzie na nim mapę i jakiś notes. Już nawet nie chce mi się wypominać, że wcale go tutaj nie zapraszałam.

– Byłam pewna, że od tego jest google. Mamy dwudziesty pierwszy wiek. – Wskazuję brodą na mapę.

– Pomyślałem, że fajnie będzie podróżować z trasą zaznaczoną w ten sposób. Zupełnie jak za starych dobrych czasów, kiedy jeździłem z moim... zresztą nie ważne. Weź, zerknij.

Wiem, że chciał wspomnieć o swoim ojcu, ale zmienił zdanie. Cóż, ja też żywię do swojego mieszane uczucia, bo przecież pamiętam, że był całkiem niezły w roli rodzica, zanim wszystko się spieprzyło.

– Ustaliłem trasę tak, żeby nie nadkładać drogi i nie cofać się.

Spoglądam na niego spode łba. Jego entuzjazm jest dziwny, biorąc pod uwagę, że do tej pory nie interesowało go nic związanego ze mną.

– Brzmi logicznie, ale chciałbym realizować wszystkie punkty po kolei, tak, jak zapisał je tata. Nawet jeśli oznacza to, że nadłożymy drogi i spędzimy więcej czasu w podróży – wyjaśniam i boję się, że Kuba wpadnie w szał, ale nic takiego się nie dzieje.

– No dobra... czyli cały mój plan idzie do kosza. – Wdycha i pospiesznie składa mapę.

– Nieprawda, po prostu trochę go zmodyfikujemy. – Zabieram mu ją z rąk i rozkładam sobie na kolanach. I zrealizujemy wszystkie punkty z listy, przy odrobinie szczęścia – dodaję.

– Nawet punkt dziewiąty? – Kuba sugestywnie porusza brwiami.

– O nie, zapomniałam o tym. Każdy z wyjątkiem dziewiątego – odpowiadam i się czerwienię, bo punkt dziewiąty z listy ojca dotyczy spontanicznego uprawiania seksu. – Wciąż nie rozumiem, dlaczego tak zależy ci na tym wyjeździe. – Szybko zmieniam temat. Wpatruję na mapę i przeciągam po niej palcem.

– Mówiłem ci. Chcę się stąd wyrwać, zanim będę zapieprzał na uniwerku. Chcę zapamiętać te wakacje, bo czuję, że nadchodzący rok da mi popalić.

– A czemu nie wybrałeś AWFu, tak jak planowałeś, tylko dietetykę? – pytam niespodziewanie. Nie chcę, by pomyślał, że bardzo mnie to interesuje, ale skoro już to powiedziałam, to nie ma odwrotu.

– A skąd o tym wiesz?

– Od Marzeny. Podobno rozmawialiście o tym na początku, kiedy się do niej wprowadziłeś.

– Dietetyka interesuje mnie bardziej niż sport. – Spojrzenie Kuby ucieka w bok.

– Poważnie? Marzena mówiła, że lubisz pływać. Że chciałeś zostać trenerem i...

– Ale zmieniłem zdanie, to takie dziwne?! – Głos Kuby jest tak ostry, że odruchowo podkulam ramiona.

Znów to robi. Najpierw jest miły i to tak, że niemal widzę tę jasną stronę jego duszy, by chwilę później zmieszać mnie z błotem i potraktować jak śmiecia. Co jest z nim nie tak?!

– Okej, pokaż trasę Marzenie i miejmy to z głowy – mamroczę urażona, rzucam w niego mapą i przesuwam się na drugi koniec łózka.

Kuba zaciska szczeki, jakby wciąż był zły o to, że zapytałam go o ten nieszczęsny AWF.

– Tylko spakuj się w małą torbę. Nie mam zamiaru taszczyć twoich bagaży – burczy i zeskakuje z łóżka, a potem trzaska drzwiami. Tyle go widziałam.

Zarozumiały, przekonany o własnej zajebistości buc. Wydaje mu się, że pozjadał wszystkie rozumy, że może mną pomiatać.

Opadam na łóżko i nakrywam głowę książką.

Jeśli nasza podróż ma być tak samo „urocza" jak pogawędka sprzed chwili, to może lepiej od razu wyskoczę przez okno.